Η μέρα αυτή ακόμη μια μέρα σκέψεων για πολλούςστην αλληλεπίδραση των ανθρώπων γύρω μας με τα ζώα. Και είναι αλήθεια πολλές...
Ακόμη και η φράση «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα», ηχεί τόσο άσχημα και αδικεί τόσο τα ζώα όσο και τη φιλοζωία στο σύνολό της.
Ουδέποτε τα ζώα δεν θέλησαν να κατοικήσουν στον πλανήτη διώχνοντας τους ανθρώπους. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που δρουν
ως κυρίαρχοι του πλανήτη και της κάθε έμβιας μορφής του. Η έννοια της φιλοζωίας δεν υπάρχει για να «πολεμά» κανείς όλους εκείνους
που αντιπαθούν τους ανθρώπους, γιατί αυτό δεν είναι αγάπη. Ούτε υπάρχει για να είναι το μέσο αυτοπροβολής κάποιων,
ή ένα σκαλί ακόμη πολιτικής και οικονομικής εξέλιξης. Ο εθελοντισμός είναι μια στάση ζωής, είναι βοήθεια στο κοινωνικό σύνολο,
ώστε να προχωρήσουμε όλοι μαζί, ζώα και άνθρωποι ενωμένοι ένα βήμα μπροστά.
Η 4η του Απρίλη για όλους εκείνους που χρόνια τώρα ματώνουμε στους δρόμους και έξω από τα σιδερένια παγωμένα κλουβιά
που φυλακίζουν αθώες ψυχές, είναι μια ακόμη μέρα κραυγής. Είναι μονάχα μια ακόμη ημερομηνία, μια ακόμη μέρα κραυγής,
φάρος να μας θυμίζει να μην σταματάμε να αγωνιζόμαστε ποτέ έναν κόσμο αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπων και ζώων.
Και αν δεν σας αρέσει, ή σας φαίνεται κοινότυπη, μπορείτε να την αλλάξετε και ελάτε να ορίσουμε όλοι μαζί εκ νέου μια άλλη μέρα ειρηνικής
επανάστασης για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη ζωή κάθε πλάσματος που ζει και αναπνέει. Αλλά να υπάρχει έστω μια μέρα
που θα είμαστε όλοι ενωμένοι και θα κραυγάζουμε υπέρ των δικαιωμάτων όλων αυτών των αδικημένων πλασμάτων.
Αυτά τα ακηδεμόνευτα «αλητάκια» του δρόμου καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο. Ένα τεράστιο ποσοστό από αυτά χάνει τη μάχη ή
ζει μια ζωή κόλαση, μέσα στην ανασφάλεια και στον τρόμο, ενώ ένα σχετικά ευτυχώς πλέον μεγάλο ποσοστό την κερδίζει χάρη
σε ανθρώπους ήρωες και μαζί της και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη. Υποσιτίζονται, αφυδατώνονται, υποφέρουν
από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, βασανίζονται και κακοποιούνται από ανθρώπινα χέρια
και πεθαίνουν πολύ συχνά αβοήθητα. Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν
ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Αυτό είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αριθμοί μονάχα... «τσουβάλια» που
φορτώνονται στα αυτοκίνητα πολλών Δήμων δήμιων και στοιβάζονται ως σκουπίδια σε χωματερές.
Αν τα αναζητήσουμε με τα μάτια μας και τα προσέξουμε, είναι παντού. Και είναι αμέτρητα και πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά.
Βαδίζουν σιωπηλά και ζητιανεύουν τα αυτονόητα. Λίγο φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν, λίγη προσοχή.
Υποφέρουν σιωπηλά, δεν μιλάνε, αλλά πολλοί από μας μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε έστω
από λίγο ο καθένας μας. Ζούνε ανάμεσα μας και ζητούν αυτά που αναζητούμε και εμείς! Ξυπνούν το πρωί και ξεκινούν
για την αναζήτηση των απολαύσεών τους. Φαγητό, νερό, συναναστροφή με τους ομοίους τους αλλά και με τους ανθρώπους και μια ζεστή ασφαλή γωνιά να κοιμηθούν.
Οι φιλοζωικοί αγώνες που δίνονται σε κάθε πεδίο στις μέρες μας, ενισχύουν σαφώς τη διάθεση κάποιου να υιοθετήσει ένα ακηδεμόνευτο ζώο,
αντί να αγοράσει κυρίως από κάποιο κλουβί petshop ή από κάποιο παράνομο εκτροφείο, καθώς ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού
επιθυμεί να αποκτήσει τον σκύλο ή τη γάτα που θέλει στο χαμηλότερο όμως κόστος! Μα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα πολύ λίγα
πράγματα δυστυχώς εντέλει αλλάζουν και πολλές από αυτές τις υιοθεσίες διαπνέονται από ένα μόνιμο αίσθημα ανευθυνότητας!
Ο κόσμος συμμετέχει συχνά σε εκδηλώσεις ενδιαφέροντος υιοθεσίας ζώων, το αίσθημα οίκτου για ένα αδέσποτο ζώο τον οδηγεί στην υιοθεσία του,
αλλά η ανετοιμότητά του για αυτό, οδηγεί πολύ συχνά το ζώο πίσω, λες και έχει κάρτα αλλαγής. Χαρίζοντάς του απλόχερα
έναν δεύτερο βάναυσο ψυχικό θάνατο μέσα και από τη σύγκριση του πριν και του μετά. «Φορτώνοντας» στις πλάτες και στις καρδιές
των εθελοντών στους οποίους επιστράφηκε ένα ακόμη ψυχικό βάρος, κάνοντας όλους εμάς να νιώθουμε ευγνώμονες στην ιδέα
πως δεν το βασάνισε τουλάχιστον, δεν το εγκατέλειψε στον δρόμο, σε κάποιο βουνό ή δεν το κλείδωσε έξω από το σπίτι να βρει μόνο του την τύχη του.
Στη χώρα μας κατάρες, βρισιές, χυδαιολογίες, αντιδικίες, δικαστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους ενεργούς συχνά φιλόζωους
είναι καθημερινές διαδικτυακές πρακτικές ακόμη και πάνω στα πτώματα ζώων, με μοναδικό αποτέλεσμα την απομάκρυνση του κόσμου
από τη φιλοζωία και την καταδίκη όλων εκείνων των πλασμάτων που δεν έχουν φωνή και έχουν εναποθέσει τη ζωή τους όλη στα χέρια μας.
Το μόνο δεδομένο είναι πως τα ζώα και νιώθουν και σκέφτονται. Το μοναδικό που στερούνται είναι βούλησης και επιλογής, γιατί είναι έρμαια
ακριβώς των διαθέσεών μας. Η μέρα τους εξαρτάται από τη διάθεση με την οποία θα ξημερώσει η δική μας μέρα! Μπορεί το βράδυ
να κοιμηθούν στο αφράτο μαξιλάρι τους και το επόμενο πρωί να βρεθούν ζητιάνοι στους δρόμους ως περιττοί, επικίνδυνοι, βρώμικοι
και ανεπιθύμητοι συμπολίτες μας.
Τα ζώα είναι η πιο αγνή πλευρά της φύσης, η πιο αθώα πλευρά του εαυτού μας, οι πιο πιστοί μας φίλοι. Ενώ εμείς τα δηλητηριάζουμε,
εμείς τα κλωτσάμε, εμείς τους κόβουμε τα αυτιά και τις ουρές, εμείς τα πετάμε στα βουνά, στα ποτάμια, στα σκουπίδια για να τα ξεφορτωθούμε,
εμείς τα αλυσοδένουμε, εμείς τα τιμωρούμε, εμείς, όταν πεθάνουν, τα στοιβάζουμε ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου.
Εμείς καθορίζουμε τη ζωή τους. Εμείς τα πετάμε ως άχρηστα αντικείμενα, γιατί τα βαρεθήκαμε ή γιατί δεν χωράνε πλέον στη ζωή μας.
Τα ακηδεμόνευτα ζώα τα παρατήσαμε όλοι εμείς. Δεν φύτρωσαν ούτε έπεσαν από τον ουρανό.
Θα μπορούσαμε να τα αποκαλούμε και «παρατημένα» ζώα, ώστε να διαφαίνεται ξεκάθαρα και εκείνος που τα παράτησε, δηλαδή αυτός που μονάχα φταίει.
Η μέρα αυτή είναι και φέτος εδώ ολοζώντανη επιπλέον να μας θυμίζει ότι ο απλός οίκτος προς τα ζώα είναι άνευ αξίας.
Δεν ωφελούν πουθενά εκφράσεις και σχόλια λύπησης στο διαδίκτυο κάτω από κάθε post που ζητά κάποιος εθελοντής φιλόζωος
βοήθεια ούτε οι αντιδικίες, οι βρισιές και οι κατάρες κάτω από κάθε εικόνα ενός βασανισμένου αδέσποτου ζώου.
Εκείνο που οφείλουμε είναι να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια ενπαθητική σχέση με όλα τα ζώα, ώστε να αντιληφθούμε όλα τα δεινά
που βιώνουν, να τα αγαπήσουμε όπως οφείλει να αγαπήσει και να βοηθήσει ο δυνατός τον αδύναμο και κυρίως όλοι εμείς να αναλάβουμε
δράση υπέρ τους, κόντρα στην απάνθρωπη, ανήθικη και απαράδεκτη συμπεριφορά πολλών άλλων απέναντί τους.
Όσο οι άλλοι ακολουθούν συνήθειες του παρελθόντος που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, εμείς όλοι να κάνουμε τη διαφορά.
Και να καταστρώσουμε από κοινού το σχέδιο δράσης μας υπέρ τους με λογική και με συναίσθημα, με το μυαλό και τις καρδιές μας
απολύτως δεκτικές και κινητοποιημένες. Γιατί η κόλαση που αντιμετωπίζουν κάθε λεπτό της μέρας όλα τα ζώα δεν είναι μια υπόθεση
ή ένα δίλημμα μα η θλιβερή πραγματικότητα. Τους συμπεριφερόμαστε με απαξίωση, τα υιοθετούμε και συχνά συνεχίζουμε να τους
δίνουμε μια ζωή κόλαση και πολύ συχνά να αλλάξουμε γνώμη και να τα επιστρέψουμε ή να τα παρατήσουμε όσο πιο μακριά
από το σπίτι τους, ώστε να βρουν μόνα τους την τύχη τους. Πόσες φορές ακούσαμε για κηδεμόνες ζώων που έχασαν τη ζωή τους
και εκείνα βρέθηκαν είτε κλειδωμένα στο σπίτι τους να πεθάνουν από ασιτία και αφυδάτωση είτε πετάχτηκαν από τους συγγενείς
τους στον δρόμο... Αυτή είναι συνήθως η ζωή τους και δεν είναι σίγουρα στρωμένη με ροδοπέταλα...
Η «γνωστή» φράση πως «φροντίζουν αδέσποτα ζώα, ενώ άνθρωποι πεθαίνουν» ξεκίνησε από την εποχή του Πλούταρχου και
ξεστομίζεται κυρίως από ανθρώπους που ουδέποτε έδωσαν έστω και ένα ποτήρι νερό σε άνθρωπο. Ενώ η ρατσιστική και φασιστική
αντιμετώπιση των αδέσποτων ζώων έχει τις ρίζες της πίσω στα χρόνια, η διάθεση να υιοθετούν οι άνθρωποι ζώα αντί να αγοράζουν
τα τελευταία χρόνια, αποτελεί έναν φάρο φωτεινό στην κόλαση της ζωής τους.
Όταν υιοθετείς ένα ζώο από τον δρόμο ή από ένα κλουβί ανοίγοντας παράλληλα τη θέση για να διασωθεί ακόμη ένα, οφείλεις να χτίσεις
μαζί τους σχέσεις ζωής άδολες, εκούσιες, καθαρές, ελεύθερες, απόλυτες, αυθόρμητες, τέλειες, γιατί τα ζώα αγαπούν δίχως διακυμάνσεις
ούτε διαθέσεις και χτίζουν σχέσεις σταθερές και αναλλοίωτες στον χρόνο. Δεν θα ξυπνήσουν κανένα πρωί φωνάζοντάς σου «φύγε,
δεν σε θέλω πια», «δεν σ’ αγαπώ», «σε βαρέθηκα».
Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια που γυρίζουν ανάμεσά μας γεμάτα φόβο και ανασφάλεια, μα και απελπισία κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία.
Και το συναίσθημα πάντα μα πάντα της εγκατάλειψης, μιας ανθρώπινης πρακτικής που σημαίνει αποποίηση κάθε ευθύνης.
Ο μέσος όρος ζωής ενός ακηδεμόνευτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου φτάνει ακόμα
και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή
το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσει. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φόλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί,
πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χαρίζει! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο.
Σε μια χώρα που τα παρατημένα ζώα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είτε κακοποιούνται, είτε δολοφονούνται, είτε είναι πρώην δεσποζόμενα
που εγκαταλείφθηκαν, για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν ριζικά πρώτα οι πεποιθήσεις. Και για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις πρέπει
πρώτα κάποιος να πιστέψει σε αυτή την αλλαγή. Πόσο μάλλον σε αυτές τις τόσο σκοτεινές μέρες που πια ζούμε που τα ζώα θα κληθούν
να πληρώσουν ίσως ακόμη και ένα μέρος του τιμήματος της πανδημίας.
Στείρωση, υιοθεσίες, αφύπνιση, ενημέρωση, λίγη τροφή και νερό, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων,
εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε
κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, όσων PetShop εξακολουθούν να συντηρούν τα puppymills, οριστικό κλείσιμο
των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς. Και τότε μόνο ίσως αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπίδα.
Υπεύθυνη υιοθεσία για όλα τα ακηδεμόνευτα ζώα λοιπόν, και δεν εννοούμε μόνο τη στείρωση που οφείλουμε να κάνουμε στον σκύλο και
στη γάτα μας υπηρετώντας και κανόνες ηθικής εκτός από το γεγονός να μη γινόμαστε μέρος του προβλήματος, την ιατρική περίθαλψη,
τη σίτιση και γενικότερα την απόλυτη ευζωία τους, αλλά το βασικότερο την υπομονή και το κουράγιο όλων εκείνων που υιοθετούν ζώα από το
δρόμο και από τα κλουβιά. Την πάταξη κάθε μορφής βίας. Υπάρχουν στην Ελλάδα «πρακτικές» που δεν αρκεί μονάχα να αλλάξουν.
Χρειάζεται να γκρεμιστούν και να ξαναχτιστούν. Από την αρχή σε νέες βάσεις και δεδομένα. Τα ακηδεμόνευτα ζώα που αναζητούν ένα
σπίτι είναι εκατομμύρια, δεν είναι μονάχα πλέον σκύλοι και γάτες και είναι αυτό το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής τους, το να κρατιέστε
από το χέρι μέχρι το τέλος του κοινού σας δρόμου. Όλα τα άλλα είναι για το φαίνεσθε.
Μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε σιγά σιγά να νιώθουμε τον αντίκτυπο κάθε πράξης βίας και εξευτελισμού των ζώων ακόμη και αν
δεν βάλαμε για αυτό το ίδιο το χέρι μας; Μήπως η σιωπή μας είναι από μόνη της μια κατάπτυστη πράξη;
Μήπως τελικά η άθλια συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα είναι κυρίως αποτέλεσμα μιας συνήθειας που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά;
Μήπως ήρθε η ώρα εμείς να τις αλλάξουμε; Για να αλλάξουμε όμως τις συνήθειες μας, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας.
Η νέα εποχή στη φιλοζωία ξεκινάει τώρα. Και είναι η κατάλληλη εποχή να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.
Σε μια γενιά άλλοι θα εξακολουθούν να δρούνε εθελοντικά, άλλοι θα βοηθούν στο μέτρο που μπορούν, άλλοι θα συνεχίσουν αδιάφοροι και
άλλοι θα καταντήσουν δολοφόνοι. Και κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος της μεγάλης αλλαγής και του κτισίματος μιας νέας ζωοφιλικής παιδείας.
Εκείνοι που δεν λύγισαν. Εκείνοι που για χάρη όλων εκείνων των πλασμάτων που χάθηκαν από ανθρώπινα χέρια, όσο οι άλλοι τους
κατηγορούν ως μισάνθρωπους, θα αναλάβουν να επαναστατήσουν εκ μέρους των ζώων. Για τα δικαιώματά τους. Και είναι πλέον αρκετοί.
Και θα νικήσουν. Γιατί δεν είναι πλέον μόνοι!
Τα ζώα δεν είναι ικανά να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που βιώνουν ψηφίζοντας, διαδηλώνοντας ή βάζοντας βόμβες.
Δεν είναι ικανά μόνα τους να επαναστατήσουν, αλλά αντίθετα υπομένουν σιωπηρά όλα όσα ο άνθρωπος τους προκαλεί, ένα ον
που είναι ικανό πραγματικά να καταστήσει τον πλανήτη εντελώς ακατάλληλο για όλους. Το ερώτημα είναι θα γίνουμε τελικά αλτρουιστές
και θα βάλουμε ένα τέλος στην απάνθρωπη μεταχείριση αυτών των τόσο χαρισματικών πλασμάτων που είναι υπό την εξουσία μας;
Και αυτό όχι επειδή αναγκαζόμαστε από τους «νόμους», αλλά επειδή η στάση μας αναγνωρίζουμε πλέον πως είναι ηθικά αστήριχτη
και αδικαιολόγητη! Ανεπίτρεπτη, φασιστική και άκρως ρατσιστική.
Ο σεβασμός σε κάθε ζώο με το οποίο συνυπάρχουμε δεν είναι υπόθεση ατομική του καθενός μας. Είναι θέμα ριζικής αλλαγής της πολιτικής
στάσης που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε κάθε συγκάτοικο στον πλανήτη και στο ίδιο το περιβάλλον.
Τα πνευμόνια δεν αναπνέουν πίσω από τα σιδερένια κάγκελα των άθλιων ελληνικών κυνοκομείων και η ζωή στους δρόμους της Ελλάδας
είναι ΚΟΛΑΣΗ. Δες έστω μονάχα σήμερα μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου. Αυτή είναι η αδέσποτη ζωή. Μη γελιέσαι. Εφιάλτης.
Ήρθε η ώρα να την αλλάξουμε. Έλα μαζί μας και γίνε και εσύ σήμερα η καλύτερη εκδοχή του χθεσινού εαυτού σου._
