Οι οικογένειες των 57 νεκρών ζητούν δικαίωση, να μην υπάρξει συγκάλυψη και να φτάσει μέχρι τέλους η απόδοση ευθυνών.
Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από την αποφράδα ημέρα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών που οδήγησε στο θάνατο 57 ψυχές. Τίποτα δεν είναι ίδιο στη χώρα μετά από εκείνο το ορόσημο. Το πανελλήνιο παραμένει συγκλονισμένο και ετοιμάζεται την Παρασκευή να δώσει ηχηρό παρών στις συγκεντρώσεις μνήμης. Η κοινωνία στέκεται αδιαπραγμάτευτα δίπλα στους συγγενείς και δίνει ραντεβού στους δρόμους δυο χρόνια από την αδιανόητη σιδηροδρομική τραγωδία. Άπαντες από όλα τα επαγγελματικά πεδία αλλά και την μαθητική κοινότητα θα δώσουν ηχηρό παρών στις πορείες για την μαύρη επέτειο για να δηλώσουν ότι τίποτα δεν έχει ξεχαστεί.
Περισσότερες από 245 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε Ελλάδα και εξωτερικό έχουν προγραμματιστεί μέχρι στιγμής για την προσεχή Παρασκευή με τις εκτιμήσεις όλων να κάνουν λόγο για μεγαλειώδη συμμετοχή των πολιτών για να απαιτήσουν τιμωρία των ενόχων όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.
«Δεν ξεχνάμε. Δε σιωπούμε. Δεν έχω οξυγόνο. Όχι στη συγκάλυψη» θα είναι κεντρικά συνθήματα στις πορείες για να αποδοθεί φόρος τιμής στα αδικοχαμένα θύματα και να ακουστεί όσο δυνατότερα μπορεί το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης.
Η κατάσταση παραμένει δύσκολη για τις οικογένειες των θυμάτων που η καθημερινότητά τους από εκείνη την νύχτα είναι ένας διαρκής αγώνας διαχείρισης ενός ασίγαστου πένθους. Συνεχίζουν αδιάκοπα δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, να αναζητούν δικαίωση για τις ψυχές των 57 ανθρώπων τους που χάθηκαν. Ενωμένοι σαν μια γροθιά, οι μέχρι πρότινος άγνωστοι μεταξύ τους συγγενείς των θυμάτων βρίσκουν παρηγοριά στο κοινό τους βίωμα και παλεύουν από κοινού για να φτάσει η υπόθεσή τους στα δικαστήρια. Κοινή συνισταμένη όλων το δικαστικό κομμάτι να κινηθεί πιο γρήγορα και να αποδοθούν ευθύνες σε όλα τα πρόσωπα και τα πολιτικά που είχαν έστω και την παραμικρή εμπλοκή σε οποιοδήποτε επίπεδο σχετίζεται με τις αιτίες του δυστυχήματος αλλά και όσα επακολούθησαν.
Μπουρνάζης Δημήτρης και Αθανασία, Αδέρφια του Μπουρνάζη Παναγιώτη - Παιδιά του Μπουρνάζη Βαγγέλη «Η οργή μας είναι η φωνή των νεκρών»
«Πέρασαν δύο χρόνια από το φρικτό έγκλημα στα Τέμπη που χάθηκαν αθώες ψυχές, η οργή μας γίνεται η φωνή τους. Κανένας ένοχος δεν βρίσκεται στην φυλακή, δεν θα σταματήσουμε ποτέ μέχρι όλοι ένοχοι να τιμωρηθούν. Ευχαριστούμε όλο τον κόσμο που βρίσκεται στο πλευρό μας. Στον μεγάλο αγώνα που θα δώσουμε στα δικαστήρια θα σας χρειαστούμε όλους εκεί.»
Βασίλης Κατσαράς, αδερφός της Αθηνάς Κατσαρά «Όλοι μαζί για ένα σκοπό, την δικαίωση και μόνο!»
«Φτάσαμε στα 2 χρόνια που 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν και δεν είναι ούτε ένας στην φυλακή. 2 χρόνια χωρίς να πάρει κάποια ευθύνη από την κυβέρνηση και από τους αρμοδίους.
2 χρόνια ατιμωρησίας και συγκάλυψης του εγκλήματος, αυτό το διάστημα οι οικογένειες που χάσαμε τους ανθρώπους μας να δεχόμαστε προσβολές και να μας εμπαίζουν τα πολιτικά πρόσωπα που μας κυβερνούν αλλά και τα «δημοσιογραφικά σκυλιά» που έχουν τοποθετηθεί στα κανάλια για να κάνουν την προπαγάνδα τους.. Ως εδώ.. Ανοχή τέλος.. Πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα και για την συγκάλυψη.. Όλοι μαζί στις 28 του μήνα για να πάρουν το μήνυμα ότι ο κόσμος ξύπνησε και ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα. Όλοι μαζί για ένα σκοπό, την δικαίωση και μόνο!»
Άγγελος, Ντιάνα και Σωκράτης Μποζο - παιδιά Παυλίνι Μπόζο «Θα δικαιώσουμε τους ανθρώπους μας που τόσο άδικα χάσαμε. Τούς το χρωστάμε»
«Δύο χρόνια από τα Τέμπη. Δύο χρόνια θλίψης, οργής και συνεχόμενου αγώνα! Σε μια άλλη χώρα θα είχαν βρεθεί οι πραγματικοί υπαίτιοι και θα είχε αποδοθεί δικαιοσύνη! Στην Ελλάδα της διαφθοράς που γνωρίζανε ότι δεν λειτουργούσε απολύτως τίποτα από τα συστήματα ασφαλείας, γνωρίζανε ότι δεν υλοποιήθηκε η σύμβαση 717 , γνωρίζανε ότι τα τρένα πήγαιναν στα τυφλά και ότι ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτή η δολοφονία γιατί περί δολοφονίας πρόκειται από την στιγμή που τα γνωρίζεις όλα αυτά και δεν κάνεις κάτι για να τα διορθώσεις. Ύστερα στη συγκάλυψη όπου άρον άρον μάζεψαν τα πειστήρια από τον τόπο του εγκλήματος, ξεμπάζωσαν και μπάζωσαν μέσα σε 4 ημέρες έτσι ώστε το μέρος να μην θυμίζει την τραγωδία, μέχρι και στο σήμερα όπου η κυβέρνηση κάνει το ένα λάθος πάνω στο άλλο προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα! Μακάρι να ακουστεί η φωνή μας εκεί που πρέπει και να τιμωρηθούν όλοι οι εγκληματίες που ευθύνονται για τα Τέμπη, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται!!! Το δίκιο πάντα βρίσκει τρόπο και νικάει! Στο τέλος θα νικήσουμε!!! Θα δικαιώσουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους που τόσο ΑΔΙΚΑ χάσαμε. Τούς το χρωστάμε. Το χρωστάμε και στους επόμενους. Ένα πράγμα θέλουμε οι συγγενείς των θυμάτων. Δικαιοσύνη.»
Νίκος Πλακιάς - Πατέρας διδύμων Θώμης και Χρυσής «Δικαίωση θα ήταν να πάω σπίτι μου και να βρω τα κορίτσια μου εκεί»
«Περάσαν κιόλας δύο χρόνια από εκείνη την μέρα που χάσαμε τα πάντα. Από εκείνη την ημέρα που ξεκινήσαμε μια άλλη ζωή που δεν θέλαμε να ζούσαμε ούτε εμείς ούτε κανένας άλλος. Δύο χρόνια και για εμάς είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια ώρα από εκείνο το βράδυ. Δύο χρόνια και ακόμη δεν προλάβαμε να θρηνήσουμε και να πενθήσουμε τα παιδιά μας. Μας έχει κυριεύσει η οργή, ο θυμός, το μίσος. Έπρεπε να τρέχουμε, να ψάχνουμε, να ερευνούμε, να αναζητάμε στοιχεία. Πράγματα που δεν έπρεπε να τα κάνουμε εμείς, έπρεπε να τα κάνουν οι υπεύθυνοι. Μετά από δύο χρόνια συνέχεια ανακαλύπτουμε καινούργια στοιχεία. Στο δικαστικό κομμάτι είμαστε πίσω, τα δικαστήρια δεν έχουν ξεκινήσει, η ψυχοφθόρος διαδικασία συνεχίζεται για εμάς δίχως τέλος. Ξεκινάμε το δικαστικό κομμάτι από το σημείο μηδέν. Στη ζωή μας όμως δεν ξεκινάμε από το μηδέν. 'Έχουμε μια άλλη ζωή, μια ζωή διαφορετική γιατί χάσαμε τα παιδιά μας τόσο άδικα. Αυτό το γιατί θα μας συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μας. Ο κόσμος να είναι δίπλα στις οικογένειες και τον αγώνα μας. Να αφήνουν εκτός τους πολιτικούς από όλες αυτές τις διαδικασίες. Καλώς ή κακώς το θέμα των Τεμπών έχει πάρει και πολιτική διάσταση αλλά ο κόσμος να στηρίζει τις οικογένειες των θυμάτων και τον αγώνα που κάνουμε, ένας αγώνας δίκαιος, ένας αγώνας που έχει σκοπό αποκλειστικά και μόνο τη δικαίωση της μνήμης των παιδιών μας. Γιατί για εμάς δικαίωση δεν υπάρχει. Δικαίωση θα ήταν να πάω σπίτι μου και να βρω τα κορίτσια μου εκεί. Αυτή είναι η δικαίωση για μένα. Όμως υπάρχει και το ηθικό κομμάτι. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν ώστε όποιος είναι υπεύθυνος από όσο χαμηλά αλλά όσο υψηλά να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη.»
Λυσσίμαχος Παπάζογλου και Δέσποινα Γκανίδου - γονείς Γιώργου Παπάζογλου «Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι εμπλεκόμενοι»
«Διανύοντας τον δεύτερο χρόνο από την τραγωδία αυτό που ενδιαφέρει όλους τους συγγενείς είναι να αρχίσει η δίκη αφού ολοκληρωθεί φυσικά η ανακριτική διαδικασία. Και να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι εμπλεκόμενοι. Η τιμωρία των εμπλεκομένων θα φέρει και βελτίωση των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα που μέχρι και σήμερα είναι σε κακή κατάσταση. Δεν είναι καλό που έχει πολιτικοποιηθεί η υπόθεση μας. Όλα τα κόμματα έχουν βρει την ευκαιρία να αποκομίσουν ψήφους. Εμείς δεν θέλουμε τέτοια πράγματα, ούτε καμία βοήθεια από κομματικούς οργανισμούς. Ο καθένας παίζει το ρόλο του στη ζωή αλλά τις οικογένειες τις ενδιαφέρει να γίνει το δικαστήριο, ώστε να καταδικαστούν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.»
Κερασιά Τερζοπούλου σύντροφος Γιάννη Βουτσινά, «Ρήμαξαν τις ζωές μας»
«Δυο χρόνια μετά και μου είναι ακόμη πολύ δύσκολο να μιλήσω για τον σύντροφό μου και για ότι έγινε εκείνο το βράδυ στα Τέμπη. Ένα κομμάτι μου νομίζω πως αρνείται να το συνειδητοποιήσει. Ο Γιάννης μου ήταν στο πρώτο βαγόνι, στη θέση 26. Ο σύντροφός μου ήθελε απλά να γυρίσει στο σπίτι μας. Ο Γιάννης μου βρέθηκε διαμελισμένος. Όμως οι κατ' εξοχήν υπεύθυνοι για την μαζική και άγρια κρατική δολοφονία κυρίως νέων παιδιών, αδυνατούν να καταλάβουν τον βαθύ πόνο που προκάλεσαν, πόνος που βαθαίνει, μόνο βαθαίνει και κάνει ρίζες, αδυνατούν να καταλάβουν πως ρήμαξαν τις ζωές μας. Τίποτε πια δεν μπορεί να φέρει πίσω τους αγαπημένους μας, οι ζωές μας έχουν αλλάξει για πάντα, όμως πρέπει να αποδοθούν ευθύνες για το έγκλημα, για την συγκάλυψη, για όλα.»
Gabrijela Forjan, μαμά Ελισάβετ Χατζηβασιλείου «Δεν έχω δει καμία στήριξη από το κράτος. Γιατί να μας στηρίξουν; Είμαστε εχθροί τους»
«Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι μετά από δύο χρόνια θα είμαστε ακόμα σε αυτή την κατάσταση, που ακόμη τίποτα ουσιαστικό δεν έχει λυθεί. Κάθε μέρα ξαναζούμε το έγκλημα γιατί ήταν προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Ενώ γνωρίζανε όλοι ότι τα τρένα πηγαίνανε στα τυφλά, δεν λειτουργούσε τίποτα, μας πασάρανε κάτι ωραίες διαφημίσεις να εμπιστευόμαστε τα «σύγχρονα» τρένα και να αφήνουμε τα παιδιά μας να ταξιδεύουν με τον σιδηρόδρομο στην Ελλάδα και αντί να ζητήσουν συγγνώμη με ό,τι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά τη δικαιοσύνη, προσπαθούν δύο χρόνια να αποδείξουν ότι δεν φταίει κανένας. Αυτό δεν το χωράει η λογική μου.
Έχεις τέτοια ευθύνη και προσπαθείς να εξηγήσεις ότι δεν φταίει κανένας; Δεν φταίνε για τίποτα. Που δεν λειτουργούσε κανένα σύστημα ασφαλείας; Που ανέλαβε σταθμάρχης ο συγκεκριμένος με τα μη επαρκή προσόντα; Που τα παιδιά μας καιγόντουσαν και που δεν μπορούσε κανένας να πλησιάσει να τα βοηθήσει; Που πετάχθηκαν τα απομεινάρια των παιδιών μας σε χρόνο ρεκόρ στην Ελλάδα που όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι για να κλείσει μια τρύπα χρειάζεται ένας μήνας; Εκείνη την μέρα γιατί υπήρχε τόση σπουδή να γίνουν όλα; Και όλα τα επιχειρήματα που μας αραδιάζουν δεν στέκει κανένα. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να γίνει μια τέτοια διαδικασία τόσο γρήγορα. Γιατί δεν περιέφραξαν τον χώρο να βγούνε να συλλέξουν ό,τι ήταν αποδεικτικό στοιχείο και να γίνει μια σωστή έρευνα.
Το τελευταίο μήνυμα της Ελισάβετ μου ήταν «Πες στον μπαμπά θα αργήσουμε». Θα έφτανε γύρω στις 12 στη Θεσσαλονίκη. Πήγε ο σύζυγός μου στο σταθμό να την παραλάβει και εκεί κάτι τους ανέφεραν ότι συνέβη χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Θα με στοιχειώνει για πάντα η εικόνα με το ροζ σακίδιο της Ελισάβετ που κρατούσε στα χέρια του πυροσβέστης βγάζοντας πράγματα από τα βαγόνια. Αυτή η στιγμή που έβλεπα σε απευθείας μετάδοση τα πράγματα του παιδιού μου ήταν το σημείο που κατέρρευσα το πρωί της Τετάρτης. Η κουμπάρα μου που ήταν δίπλα μου μου είπε όχι για να με ηρεμήσει αλλά ήξερα καλά τα πράγματα του παιδιού μου.
Και είμαστε δύο χρόνια μετά από εκείνη την τραγική μέρα και αντί να συζητάμε την αιτία που προκάλεσε τη σύγκρουση εμείς συζητάμε αν υπήρχε φορτίο ή όχι. Η αιτία όλων ας μην γελιόμαστε είναι ότι δεν έχει υλοποιηθεί η σύμβαση 717 γιατί αν λειτουργούσε έστω κάποια από τις ασφαλιστικές δικλείδες που όριζε αυτό το σύστημα δεν θα χρειαζόταν να συζητάμε για τίποτα άλλο. Δεν θα είχε γίνει καμιά τραγωδία και θα είχαμε τα παιδιά μας. Βάζουν τον κόσμο να συζητά και να ασχολείται με την φωτιά για να ξεχαστεί η αιτία των γεγονότων.
Πίστευα ότι η δικαιοσύνη θα λειτουργούσε πιο γρήγορα ότι και το κράτος θα λειτουργούσε πιο γρήγορα αλλά στην πράξη είδα άλλα πράγματα. Στη δική μου προσωπική περίπτωση δεν είδα να λειτουργεί ο τηλεφωνικός αριθμός ψυχολογικής στήριξης των θυμάτων ήταν μια παρωδία. Δεν έχω δει καμία στήριξη από το κράτος. Γιατί να μας στηρίξουν; Είμαστε εχθροί τους. Έχω την εντύπωση ότι είμαστε ενοχλητικοί.
Τις πρώτες μέρες να φανταστείτε ήμουν πολύ χάλια, δεν είχα δύναμη να βγω έξω από το σπίτι. Μου προτάθηκε να πάω σε ψυχιατρικό νοσοκομείο στην περιοχή μου. Εγώ που δεν μπορούσα να κουνηθώ από το σπίτι πώς θα πήγαινα σε νοσοκομείο; Ειδάλλως υπήρχε η λύση να καλώ τηλεφωνικά σε κάποια από τις γραμμές τηλεφωνικής στήριξης όπου θα έπρεπε κάθε φορά να λέω την ιστορία μου στην άλλη άκρη του ακουστικού καθώς δεν υπήρχε πρόβλεψη να έχω κάποιον ειδικό που θα με αναλάβει και θα γνωρίζει τις ανάγκες μου.
Το παρόν συνεχίζει και είναι επώδυνο. Δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ότι νοιάζονται για εμάς τους συγγενείς οι κύριοι του κράτους. Όλο και περισσότερο αισθάνομαι ότι είμαστε και ενοχλητικοί που υπάρχουμε και δεν σωπαίνουμε. Αν δεν μιλούσαμε και τα δεχόμασταν όλα, και τους λέγαμε και ευχαριστώ που ασφαλτόστρωσαν το σημείο τότε όλα θα ήταν καλά για το κράτος.»
Λίλιαν Μήτσκα, μαμά Ιφιγένειας «57 φέρετρα κανείς δεν έχει τιμωρηθεί..Ζούμε μαρτυρική ζωή»
«Δεν υπάρχει δικαίωση για αυτή την τραγωδία. Δικαίωση θα υπήρχε μόνο αν η Ιφιγένειά μου γυρνούσε σπίτι. Πέρασαν δύο χρόνια....57 νεκροί κανείς στη φυλακή...Ρωτάω την κοινωνία...Κανείς φυλακή; Ούτε καν υπό κράτηση; Και το πλημμέλημα κινδυνεύει με παραγραφή. Κάντε το εικόνα αυτό που ζούμε....57 φέρετρα κανείς δεν έχει τιμωρηθεί...Όλοι εκτός φυλακής. Το παιδί μου είναι νεκρό και μου είναι αδιάφορο τι κάνουν οι άλλοι...Ούτε πολιτικοί ούτε σταθμάρχης.. Έπρεπε εξαρχής ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη του σε κάθε επίπεδο. Το πολιτικοποίησαν το ζήτημα για να μην πάει κανείς φυλακή.. Είμαστε χαμένη υπόθεση. Ό,τι χειρότερο ήταν να γίνει έγινε...Ζούμε μαρτυρική ζωή...Μέχρι να πεθάνουμε ζούμε με τον πόνο αυτό...Με αυτόν τον πόνο θα φύγουμε. Ο πόνος μας είναι μεγάλος βουβός, πνιγόμαστε μέσα του.. Όλοι είναι στα σπίτια τους, με τις οικογένειες τους, με τα παιδιά τους και εγώ αγκαλιάζω ένα κενό και κοιτάζω μια φωτογραφία. Και με αυτό τον τρόπο κιόλας. Μαρτυρικό. Είναι πάρα πολύ δύσκολα, μας έχει σκορπίσει. Είναι ένας θάνατος που έφερε πάρα πάρα πολλά προβλήματα υγείας, πόνο, μας κατέστρεψε τη ζωή, μας μίκρυνε τη ζωή.»
Χρήστος Χούπας, Μπαμπάς Ελπίδας «Η κυβέρνηση διασφαλίζει την ασφάλεια του δολοφόνου του παιδιού μου»
«Η πρωτόγνωρη τακτική της κυβέρνησης να συγκαλύψει την δολοφονία των 57 ψυχών λίγο απέχει στο να μου πουν ότι η κόρη μου αυτοκτόνησε. Η κυβέρνηση διασφαλίζει την ασφάλεια του δολοφόνου του παιδιού μου. Αυτός (σ.σ. ο Κώστας Καραμανλής) δεν μας κούναγε το δάχτυλο για την ασφάλεια των μεταφορών στο σιδηρόδρομο. Εκτός από τον εθνικό βλάκα και τα εθνικά λάχανα, μια κραταιά παράταξη της Νέας Δημοκρατίας που έχει αναδείξει πολλές προσωπικότητες, δεν έχει άλλα πρόσωπα να βγουν και να μιλήσουν; Βγαίνουν όλα τα σούργελα; Και αυτή η κομματική γραμμή που έχουν τώρα στο θέμα των Τεμπών είναι παιδαριώδης. Λίγο ακόμη και θα μου πουν ότι η έκρηξη προκλήθηκε από ένα μπιτόνι βενζίνη που ξέχασε μια γριά που τo πήγαινε στο χωράφι. Λίγο ακόμη και αυτό θα μου πουν. Ποιος θα μου απαντήσει υπεύθυνα τι μύριζαν τα ρούχα του παιδιού μου στη βαλίτσα της; Τι ήταν αυτό που είχε μια τρομερά δυσάρεστη μυρωδιά και ήταν και απροσδιόριστη; Λίγο ακόμη και θα μας πουν ότι οι βαλβολίνες αναφλέγονται με σπινθήρα. Αν είναι δυνατόν...Μετά από δύο χρόνια απραξίας, μαϊμού βίντεο εμφανίστηκαν και πέρασαν στην επίθεση οι αρμόδιοι; Ποιος θα τους πιστέψει; Για αυτό ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους. Επιβαρύνουν τη θέση τους με όσα κάνουν. Εμείς δεν έχουμε τίποτα με τη Νέα Δημοκρατία ως Νέα Δημοκρατία, ούτε κόμμα ιδρύσαμε. Με την κυβέρνηση και τα πρόσωπα που ήταν στις αρμόδιες καρέκλες την ώρα του ατυχήματος έχουμε πρόβλημα, ότι δεν έπραξαν ως όφειλαν. Μπάζωσαν, κουκούλωσαν, αλλοίωσαν, μετέφεραν, ψεύδονται ασύστολα και τότε και τώρα για να μας πείσουν ότι η αμαξοστοιχία δεν μετέφερε τίποτα. Ας πούμε ότι το παραδεχόμαστε. Τότε από τι χάσαμε τα παιδιά μας; Από τα σίδερα, τα λαχανικά ή τις μπίρες; Από αυτά έγινε το πύρινο τόξο; Το τόξο για να γίνει θέλει υγρό υψηλής πτητικότητας και να μην είναι αέριο αλλά υγρό, για αυτό και συνέχισε να καίει και κατέκαψε τα παιδιά. Όλα τα καλλιστεία της χώρας τα χάσαμε σε αυτό το τρένο. Είναι θαμμένα εκεί. Τέλος, να αναφερθώ και στο «φίδι το κολοβό» την Λατινοπούλου που συνέπραξε με την Νέα Δημοκρατία για να μην συζητηθεί η υπόθεση των Τεμπών στο Ευρωκοινοβούλιο. Ποιος ξέρει με τι ανταλλάγματα; Τα σχόλια δικά σας.»
Δημήτρης Πλακιάς, μπαμπάς Αναστασίας «Είναι η μεγαλύτερη συγκάλυψη που έχει γίνει ποτέ στη χώρα. Τέτοιο μπάζωμα που έχει πέσει πάνω από την αλήθεια»
«Μετά από δύο χρόνια από την τραγωδία αυτό που μας ενοχλεί είναι που συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει συγκάλυψη. Πώς είναι δυνατόν μετά από τόσα στοιχεία που έχουν βγει στη φόρα, μετά από το 75% των Ελλήνων που απαντά σε δημοσκόπηση ότι υπάρχει συγκάλυψη πως είναι δυνατόν ακόμα Μάκης Βορίδης και Άδωνις Γεωργιάδης να λένε ότι δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα. Τα στοιχεία δεν τα βλέπουν; Αυτό μας ενοχλεί και μας πειράζει. Οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων από την αρχή είπαμε θα κάνουμε έναν αγώνα δίκαιο με αξιοπρέπεια και αυτό κάνουμε όπως θα διαπιστώσετε. Αλλά δυστυχώς ορισμένα πολιτικά πρόσωπα δεν έχουν την κατάλληλη παιδεία για να έχουν τις θέσεις που κατέχουν. Τα στοιχεία περί συγκάλυψης είναι ξεκάθαρα. Είναι η μεγαλύτερη συγκάλυψη που έχει γίνει ποτέ στη χώρα. Τέτοιο μπάζωμα και τέτοιο χώμα που έχει πέσει πάνω από την αλήθεια. Και μόνο που 10 μήνες δεν μαρτυρούσαν ότι έχει γίνει μπάζωμα δεν είναι συγκάλυψη; Υπάρχουν τιμολόγια, υπάρχουν αποδείξεις. υπάρχουν αποδείξεις. Το ήξεραν όλοι. Αυτό δεν είναι συγκάλυψη; Που δώσαν λάθος ηχητικά δεν είναι συγκάλυψη; Που έπρεπε να περάσουν δυο χρόνια για να παρουσιάσουν τα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας δεν είναι συγκάλυψη; Πού δεν δίνουν εντολή να γίνει άρση των τηλεφώνων των εμπλεκομένων δεν είναι συγκάλυψη; Για τις συνθήκες θανάτου του Καλογήρου στις 5 μέρες δόθηκε εντολή για άρση τηλεφώνων. Στη δική μας περίπτωση γιατί όχι; Συγκάλυψη υπήρχε από την πρώτη στιγμή και δυστυχώς μετά από δύο χρόνια συνεχίζει να υπάρχει. Το 2025 με μια άρση τηλεφώνου θα είχαμε απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. Με ποιον μιλούσε ο Τριαντόπουλος, αν ο πρωθυπουργός συνομιλούσε, με ποιους μιλούσαν ο Τουρνάς και ο Στυλιανίδης. Από ποιον έπαιρνε εντολές ο Παπαγεωργίου. Όλα αυτά δεν είναι συγκάλυψη; Αφού δεν φοβούνται τίποτα γιατί δεν δίνουν αυτή την εντολή; Βρήκαν ένα βίντεο της εμπορικής και μας έδειξαν, που δεν εξηγεί γιατί συνέβη ό,τι συνέβη με το φορτίο. Αν δεν είχε φορτίο πώς έγινε έκρηξη; Με μια κάμερα δεν θα απαντηθεί εύκολα το ερώτημα της έκρηξης. Έστω ότι αποδεχόμαστε την γνησιότητα των βίντεο. Γιατί μετά από δύο χρόνια αυτό το υλικό βγήκε στη δημοσιότητα; Πώς έγινε η έκρηξη λοιπόν; Τι συνέβη; Το πόρισμα από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο έχει καθυστερήσει 11 μήνες ενώ η Γάνδη το έστειλε μέσα σε ένα μήνα. Οι Ιταλοί της Hellenic Train μέσα σε ένα μήνα έβγαλαν και αυτοί πόρισμα. Εμείς εδώ γιατί τέτοια καθυστέρηση; Αν όλα αυτά δεν είναι συγκάλυψη τότε τι είναι; Θα βγάζουν δηλαδή πόρισμα όποτε και όπως τους συμφέρει; Θέλουμε όλο τον κόσμο στο πλευρό μας. Θέλουμε να δώσουν όσοι περισσότεροι μπορούν το παρών στις συγκεντρώσεις της Παρασκευής ειρηνικά χωρίς καμιά πολιτική ταυτότητα. Με την δύναμη του κόσμου έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο που είμαστε. Η αλληλοϋποστήριξη είναι σημαντική.»
Alli Τσόγκα, σύντροφος του Βασίλη Κωττά «Ζητάμε δικαιοσύνη. Τίποτα λιγότερο από αυτό»
«Όσο πλησιάζει η 28η Φεβρουαρίου η φόρτιση μεγαλώνει. Μέσα σε λίγα λεπτά χάθηκαν τα πάντα και 2 χρόνια μετά, το ότι δεν έχει αποδοθεί ακόμη δικαιοσύνη, είναι απλά εξοργιστικό. Νιώθω σαν να παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου, με όσα ακούγονται στα μέσα. Το μόνο που ζητώ είναι δικαιοσύνη. Να αναπαυθούν οι άνθρωποί μας. Τίποτε άλλο.»
