Η τρέχουσα περίοδος χαρακτηρίζεται σαν περίοδος πολιτικής μετάβασης, η κατεύθυνση της οποίας θα καθοριστεί από τα όσα βιώνουν οι πολίτες και κυρίως από τις απαντήσεις που θα δώσουν οι πολιτικές δυνάμεις στο άμεσο μέλλον.
Φυσικά δεν θα ήταν υπερβολή να περιγράψει κανένας ως καταλύτη αυτών των εξελίξεων τα όσα συνέβησαν στην εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη Κυριακή, ιδίως αν συνεχιστεί η πανηγυρική συμπόρευση στην προτίμηση της ανανέωσης, της ενότητας και της αυτοδύναμης πορείας που προτείνει ο ΝΙΚΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ παρακολουθώντας τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται τόσο διεθνώς όσο και τις εντοπισμένες μέσα στην ελληνική κοινωνία και οι οποίες θα καθορίσουν όχι μόνον βραχυπρόθεσμα αλλά και μεσομακροπρόθεσμα την πορεία της χώρας μας.
Ειπώθηκε πολλές φορές πως αθώοι υπάρχουν πολλών ειδών όταν όμως κάποιος εκλαμβάνει το προνόμιο σαν προκατάληψη και επιδιώκει μέσα από κληρονομική εξουσία να ζητιανεύει δίψα για περισσότερη εξουσία τότε κάτι δεν πάει καλά στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Και δυστυχώς την Κυριακή θα γίνει μια απελπισμένη προσπάθεια το ΠΑΣΟΚ αντί να πάει στην ανανέωση να οδεύσει στην ανακύκλωση.
Βέβαια οι πολίτες δεν έτρεξαν να υποστηρίξουν έναν 70χρονο βουλευτή με δύστινο σύνδρομο εγώ, ενός των τριών ενδόξων οίκων που μας κυβερνάνε εδώ και καμιά 70αρια χρόνια, έναν πρώην πρόεδρο τεμαχιστή του ΠΑΣΟΚ και νυν του ένδοξου ΚΙΔΗΣΟ έναν πρώην Πρωθυπουργό και νυν ίσως και αεί πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς, όχι μόνον γιατί μύριζε “μούχλα”, όπως ακούστηκε ή γιατί αποτελεί ανακύκλωση αλλά γιατί ένα υπόγειο ποτάμι νέων ανθρώπων αρνήθηκε τις κληρονομικές ιεραρχίες και αιφνιδίασε τους αόμματους πρεσβύωπες της κομματικής νομενκλατούρας και ακύρωσε επίσης τις εστίες των μηχανισμών μέχρι και τα τελευταία γρανάζια τους, όπως και στο χωριό μας εδώ δίπλα μας στην Αλεξάνδρεια που γυροφέρνουν μεταξύ Παπανδρέου και Συριζα κατά πως φυσάει ο άνεμος.
Αυτοί οι νεολαίοι διάλεξαν ένα νέο 42χρόνο πολιτικό που δεν έχει καμία από τις παλιές νοοτροπίες, αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο και στην πολιτική νοοτροπία και προπαντός τις αξίες και τις πρακτικές.
Ψεύδεται ασύστολα και απροκάλυπτα ο αντίπαλος του, όταν τον κατηγορεί για παλαιοκομματισμό και το θεωρεί αυτό ως απότοκο ζορίσματος και το εκλαμβάνει ως ανέκδοτο που κάποιες φορές λέγονται από ζορισμένους υποψήφιους προεκλογικά.
Δεν αναφέρεται σε καμία από τις πάμπολλες αδυναμίες του αντιπάλου, στα καταστροφικά για το ΠΑΣΟΚ και για τη χώρα χρόνια, γιατί θέλει να επαναφέρει στο προσκήνιο το ΠΑΣΟΚ που συνομιλεί με ευρωπαϊκά ρεύματα αλλά και την ελληνική διανόηση.
Ε, ναι λοιπόν με την εκλογή του ΝΙΚΟΥ η δημοκρατική παράταξη επανέρχεται και το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει σαν κύμα μέσα στα ευρωπαϊκά ρεύματα γιατί ο νέος πρόεδρος μπορεί να μεταφράσει σωστά τα προτάγματα της εποχής , τις επιθυμίες της εκλογικής βάσης και να επιδείξει αρετήν και τόλμην και να πάει μπροστά.
-Η μόνη αξιόπιστη πολιτική διέξοδος για το Κίνημα Αλλαγής σήμερα είναι η φυγή προς τα εμπρός.
-Γιατί σήμερα είναι βέβαιο ότι έχει αλλάξει πρόσημο ο φόβος που έχουν τα μεσαία στρώματα – ή ότι έχει απομείνει από αυτά – και επειδή σήμερα η διάκριση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς δεν σημαίνει τίποτα.
-Το τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό κρίνεται κατά περίπτωση, μέσα σε οικονομικές, παραγωγικές και ιδεολογικές ζυμώσεις, παράλληλα με πολιτικές παρεμβάσεις που στοχεύουν στη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής, η οποία προσαρμόζεται στην έννοια του γενικού συμφέροντος.
-Ο νέος, λοιπόν, αιώνας πρέπει να είναι τόσο αριστερός, όσο θα μπορεί να διαφυλάξει την κοινωνική συνοχή με κοινωνικό ριζοσπαστισμό και ασφαλώς με διαχειριστική εμπειρία.
-Άρα, το εκλογικό ζητούμενο στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ, που έρχονται, είναι ναυπάρξει ένα κόμμα πολυσυλλεκτικό, ευρύχωρο, συλλογικό, κοινωνικά αντιπροσωπευτικό, ιδεολογικά διακριτό, χωρίς εκπτώσεις πολιτικού λόγου και κυρίως δίχως κρίση αξιοπιστίας, τόσο στην κορυφή, όσο και στο λοιπό στελεχιακό δυναμικό.
-Τα χρόνια που πέρασαν έδειξαν ότι τα γεγονότα αλλάζουν, όμως η πραγματικότητα, καθώς ανανεώνεται διαρκώς, τείνει να ξεγελά αυτόν που την παρατηρεί.
-Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει κλωνάρια που απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, όλα όμως ξεκινούν από αυτό και γι’ αυτό δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική νοσταλγία, αλλά καθημερινό παρόν.
-Συνεπώς, είναι βέβαιο πως όταν ένα ρεύμα περάσει στον κόσμο, όταν ένα πολιτικό κλίμα κυριαρχήσει δεν το ανακόπτουν ούτε τα σύνορα.
-Είναι επίσης, βέβαιο ότι η ελληνική κοινωνία είναι η μόνη κοινωνία που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια συκοφαντεί την ιστορία της στις συνειδήσεις των παιδιών της.
-Φυσικά αθώοι υπάρχουν πολλών ειδών, όταν όμως το προνόμιο γίνεται προκατάληψη και η κληρονομική εξουσία γεννάει δίψα για περισσότερη εξουσία τότε δεν παραβρίσκεσαι στο γάμο της Κανά, όπου λείπει το κρασί, αλλά ορθώς ακούς το: «βασιλικόν, καλώς ποιούντα και κακώς ακούειν».
-Είναι δύσκολο συνεπώς, να βρεις ανθρώπους αξιολογώντας τι χρειάζεται· οι επόμενες τριάντα μέρες όμως, θα καταδείξουν αν το ΠΑΣΟΚ δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκτησης των ηνίων στον χώρο του πολιτικού δημοκρατικού κέντρου και τη δημιουργία πόλων εξουσίας.
-Μια αλλαγή ηγεσίας με στόχο τη ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ συνδυασμένη με αλλαγή ματιάς που αγκαλιάζει κάθε ηλικία και κάθε αγωνία, που στοχεύει στην πολιτική αυτονομία, στην διαφάνεια και την αξιοκρατία, με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών και την αποφασιστικότητα για αναγκαίες συγκρούσεις, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, ίσως να είναι η απαραίτητη στάμνα που συμπληρώνει το έλλειμμα στο γάμο της Κανά.
-Γιατί ο υποχρεωμένος μόνον στη συνείδηση του και στις πολιτικές του πεποιθήσεις είναι νέας γενιάς πολιτικός και αξίζει να είναι επικεφαλής ενός κόμματος που έβγαλε κοινωνικές ρίζες, εξέφρασε ιστορικές παραδόσεις και ιδεολογικά ρεύματα, απέναντι στο χθεσινό χυδαίο λαϊκισμό και κόντρα στην σημερινή ασύνταχτη πολιτική και την απροσχημάτιστη χρήση των δημόσιων πόρων.
-Τι μένει λοιπόν;
-Στις 5 Δεκεμβρίου όλοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και στις 12 όλοι μαζί Νίκο
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ.Μια μέρα σε ένα αγροτικό αρχοντόσπιτο στήθηκε μια ποντικοπαγίδα την οποία παρακολούθησε ένας ποντικός με πολύ ενδιαφέρον και περισσότερη αγωνία.
Καταϊδρωμένος τρέχει στην αυλή για να το πει στους φίλους του.
Ανταμώνει τον κόκορα, το γουρούνι και την αγελάδα και τους λέει τα καθέκαστα.
Χαμογελούν όλοι και του λένε πως οι ποντικοπαγίδες είναι μόνον για τα ποντίκια και αυτά πρέπει να φυλάγονται.
Το ποντίκι κατάλαβε πως αυτοί οι φίλοι δεν είναι για τα δύσκολα και πως από τη φάρμα λείπει η συνείδηση της ομάδας, γυρνάει, λοιπόν, στην τρύπα του και παρατηρεί τα μελούμενα.
Κατά το ξημέρωμα το τακ της ποντικοπαγίδας, -καθώς ένα φαρμακερό φίδι πιάστηκε σ’ αυτήν-, ξυπνάει την αρχόντισσα, η οποία τρέχει να δει τι έγινε και χωρίς να καταλάβει δέχεται το θανατηφόρο δάγκωμα του φιδιού.
Έρχονται κοντινοί συγγενείς για να την δουν.
Το αφεντικό σφάζει τον κόκορα για να τους φιλέψει. Έρχονται μακρινοί συγγενείς και γείτονες και σφάζεται το γουρούνι. Έρχεται στο επιμνημόσυνο τραπέζι, όλο το χωριό και σφάζεται η αγελάδα.
Άρα, το τι με νοιάζει εμένα δεν είναι η σωστή απάντηση, γιατί η τύχη του ενός συνήθως τύχη όλων και άρα υπόθεση των πολλών.
Είναι αναμφισβήτητο ότι κανένας ηγέτης δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά μόνος του, καθώς τα όρια μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας είναι πολύ κοντά και συνήθως απροσδιόριστα.
Κανένας δεν μπορεί μόνος του να σχεδιάσει και να εκτελέσει μία πετυχημένη στρατηγική, γιατί κανένας ηγέτης δεν υπόσχεται μόνον όσα μπορεί να δώσει, για να έχει την ευκαιρία να κάνει περισσότερα από όσα έχει υποσχεθεί.
Το χάσμα τις πιο πολλές φορές είναι πολιτικό και ιδεολογικό, αλλά στη σημερινή πραγματικότητα είναι κυρίως προσωπικό, καθώς αυτό που λείπει ως ηγετικό έλλειμμα, είναι η πασιφανής έλλειψη στις κορυφές των κομμάτων μίας ξεχωριστής προσωπικότητας.
Η πολιτική και ιδεολογική αδυναμία του αρχηγού ή της αρχηγού οδηγεί σχεδόν πάντα στην έλλειψη ξεκάθαρων πολιτικών και κατευθύνει το εκκρεμές ανάμεσα στον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα, την αναξιοπιστία και την οπισθοδρόμηση.
Η έλλειψη προσωπικότητας δίνει το δικαίωμα στον Γερμανό ΥΠΕΞ να σιωπά μπροστά στις απειλές του Τούρκου υπουργού εξωτερικών κατά της χώρας μας και είναι έλλειψη προσωπικότητας το παράδειγμα της κυβερνητικής αφωνίας και όχι μόνον, απέναντι στους ισότιμους συμμάχους στην αυθάδεια του Τούρκου προέδρου.
Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση και με το «ΧΟΡΑ», ή και κατά το 1994, όμως άλλη ήταν η προσωπικότητα του ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ όταν πήρε ημερομηνία έναρξης διαπραγματεύσεων για ένταξη της ΚΥΠΡΟΥ στην Ε.Ε. χωρίς να κάνει πίσω σε ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων και κάπως έτσι και χειρότερα ήταν τα πράγματα όταν η προσωπικότητα του ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ του πρεσβυτέρου αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα με μία διαφορά.
Στο τιμόνι της χώρας δεν ήταν ουτιδανοί, ήταν ηγετικές προσωπικότητες.
Μοιάζει απίστευτο και όμως είναι αληθινό.
Στην ελληνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα – κεντρικά και τοπικά – εκτός εξαιρέσεων, η ατομική πολιτική ανυπαρξία είναι η αποτελεσματικότερη συνταγή για την πολιτική επιτυχία, πράγμα που πολύ παραστατικά απέδωσε από την αρχαιότητα ο Ξενοφών με ο γνωστό: «εν ουδεμία γαρ πόλει το βέλτιστον ευνούν εστί τω δήμω, αλλά το κάκιστον» που σημαίνει: «πουθενά δεν αρέσουν στο πλήθος οι εκ των πολιτών καλύτεροι, αλλά οι χειρότεροι είναι αρεστοί για να κυβερνούν».
Ο πολιτικά ανεπαρκής δηλαδή, είναι αινιγματικά ανέκφραστος και γι’ αυτό περιμένουν τις δικές του ενδεχόμενες κινήσεις όσοι αποβλέπουν στην ανυπαρξία σαν την μοναδική μήτρα ανάδυσης ενός ηγέτη.
Η αυτογνωσία της χώρας ή του δήμου είναι σαν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος στο οποίο οι ευκαιρίες κέρδους των μεν προκύπτουν από τα βάσανα των δε και όπου η ζημία των πολλών είναι κέρδος των λίγων.
Έτσι συνήθως αντί έργων π.χ. στο δήμο έχουμε αφηγήσεις με ιστορίες που έχουν συνήθως προσδιορισμένους ήρωες και κακούς ρόλους που είναι θολοί και συγκεχυμένοι, γιατί είναι ρόλοι τιποτένιων.
Είναι ρόλοι που φανερώνουν π.χ. σε κεντρικό επίπεδο, πως το προνόμιο γίνεται προκατάληψη και είναι αυτό που οδηγεί στην κληρονομική εξουσία η οποία υφίσταται στη χώρα εδώ και δεκαετίες.
Έτσι όμως ποτέ δεν σταματάει να φυσάει ο άνεμος της καταστροφής και έτσι βρίσκουν ανοιχτές πόρτες οι διάφοροι «γείτονες» τύπου Ερτογάν στον οποίο επιτρέψαμε το ύφος γάτου που μυρίζει, γιατί αυτός δεν ασχολείται με την κολοβή ουρά του σκύλου του.
Τάσος Τασιόπουλος
Υ.Γ.1 Όταν ρώτησαν τον ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ γιατί έκοψε την ουρά του σκύλου του, απάντησε πως το έκανε γιατί ήθελε να συζητούν για την κολοβή ουρά, παρά να σχολιάζουν τις πράξεις του.
Καλό παράδειγμα ακολουθούν κυβέρνηση και ματσωμένα κανάλια της Τ/V όσον αφορά τον κορονοϊό και όχι μόνον.
Υ.Γ.2 «Καθηγητάδες τρεις και εχάθη η πατρίς» έλεγαν στα χρόνια του 1821.
Μάλλον είχαν δίκιο αν παρατηρήσει κανένας τους κηπουρούς του Γιωργάκη ως κουμανταδόρους του Κυριάκου.
Ένα, ένα μέτρο, που να απέδωσε ρε παιδία!!!
Υ.Γ.3 Οι ιδεολογικές μετακομίσεις της ΔΕΞΙΑΣ και της λεγόμενης ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ προς το ΚΕΝΤΡΟ είναι ξεδιάντροπα φανερές.
Φανερό είναι επίσης πως το ορφανό ΚΕΝΤΡΟ περιμένει νέο και φρέσκο σοσιαλδημοκράτη, με ηγετική προσωπικότητα για να απαλλαγεί η χώρα τόσο από τα τριτοκλασάτα υπολείμματα τζακιών, όσο και από ακροδεξιούς ΚΝΙΤΕΣ, αφού της ατομικής ευθύνης προηγείται η κυβερνητική, της οποίας το «λέω και ξελέω» δεν παραπέμπει σε ευθύνη, αλλά σε ανευθυνότητα και καραγκιοζιλίκια.
- Οι θεσμοί δοκιμάζονται διαρκώς και ευτυχώς κάπου, κάποιοι αντέχουν, πράγμα που επιβεβαιώθηκε από όσα έγιναν πρόσφατα σε μια από τις αρχαιότερες, περισσότερο προστατευμένες και διαφημισμένες δημοκρατίες.
- Όσα έγιναν όμως, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού απέδειξαν και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των προσώπων.
- Βέβαια, ουδείς αναμάρτητος, αλλά όσα έγιναν πρόσφατα στο Αμερικανικό Καπιτώλιο, είχαν αρχίσει να ετοιμάζονται πριν κάνα - δύο χρόνια, με στόχο τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2020.
- Ήταν τότε που ο δισεκατομμυριούχος ΤΡΑΜΠ υποδύθηκε τον ρόλο του διαβόητου λαϊκιστή – επαναστάτη και άρχισε να ξεδιπλώνει μια πολιτική επίθεση, που περιλάμβανε τα ΜΜΕ, την Ευρώπη, την Κίνα, και την Ελίτ των πλουσίων, λες και ο ίδιος δεν ήταν από αυτούς.
- Και όταν οι εκλογές έδειξαν ότι απέτυχε, απέδειξε ότι δεν έχει καμιά απολύτως αίσθηση της θεσμικής του θέσης και κυρίως των ορίων της συμπεριφοράς ως δημοσίου προσώπου και με βλακώδεις επιλογές βλάπτει καίρια την αμερικάνικη παγκόσμια ηγεμονία, βάζοντας σε κρίση την αντοχή, την ανθεκτικότητα και το μέλλον της δημοκρατίας∙ αλλά και την ανασύσταση της λεγόμενης «Δύσης».
- Φυσικά, οι κοινωνίες προχωρούν, αλλά μερικές φορές σκοντάφτουν απρόβλεπτα και ρόλο παίζουν όχι μονάχα τυχαία περιστατικά, αλλά και οι προσωπικότητες όσων το προνόμιο τους γίνεται προκατάληψη με δίψα για περισσότερη εξουσία.
- Άπληστα, αυταρχικά και ανασφαλή πρόσωπα, συνήθως παίρνουν καταστροφικές αποφάσεις.
- Πρόσωπα με αφήγημα μίσους, πόλωσης και επιθετικότητας που τοποθετούν τον εαυτό τους στον ρόλο του τιμωρού, είναι κατώτερα των περιστάσεων.
- Βέβαια, ο ρόλος των προσώπων της εξουσίας δεν αφορά μόνο τους Αμερικάνους και την επίθεση στο Καπιτώλιο.
- Κατά το 2010-2012 είχε συμβεί και στην χώρα μας, όταν «οργισμένοι διαδηλωτές» εφορμούσαν κατά της Βουλής με το σύνθημα: «Να καεί...να καεί...το μπ@@@@ η Βουλή», ως ήρωες που άκουγαν τα καλέσματα «αντιμνημονιακών» προσώπων – «ηγετών» που αργότερα ως πρωθυπουργοί – Σαμαράς – Τσίπρας – ή πολλοί ως υπουργοί, εφάρμοσαν πολλά μνημόνια, με θύμα τότε τον Βαγγέλη Βενιζέλο, που υποστήριζε ότι πρέπει να υιοθετήσουμε ένα δικό μας μνημόνιο, να το φτιάξουμε στα δικά μας μέτρα και να το υπηρετήσουμε για να απαλλαχτούμε και νωρίς και για πάντα.
- Και σε τοπικό επίπεδο παίζουν ρόλο τα πρόσωπα!
- Στην περίπτωση αυτή, το μέγιστο που καταφέρνει μια τοπική κοινωνία είναι τις πιο πολλές φορές να ξαναβάλει στην θέση ευθύνης τα ίδια απροσάρμοστα, ανίκανα, ή και ιδιοτελή πρόσωπα, τα οποία είναι πολλές φορές χειρότερα και ας φουσκώνουν σαν «Ινδιάνοι» την μέρα της εκλογής τους, γιατί μετά χάνονται στο βάθος της καρέκλας τους.
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ.1. Ο χρησμός της Πυθίας στον βασιλιά Κύρο ήταν ότι «με τον πόλεμο θα καταστραφεί μια αυτοκρατορία», όχι ποια αυτοκρατορία.
-Για το ότι ο Κύρος δεν υπολόγισε, ότι θα ήταν η δική του, προφανώς δεν έφταιγε ο χρησμός.
-Το ότι η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως «ειδική περίπτωση», επειδή χρειαζόταν «μεταρρυθμίσεις», πράγμα που το αγνόησε ως χρησμό, δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οι κυβερνήσεις που το αγνόησαν αυτό εκτός αυτής βέβαια, που πέτυχε τα ΜΟΠ, που εξελίχτηκαν σε πακέτα ΝΤΕΛΟΡ και της περιόδου Σημίτη – φταίνε τα πρόσωπα!
ΥΓ.2. Το ότι υπάρχουν ειδικά σήμερα δήμοι που αγνοούν τα ευρωπαϊκά προγράμματα και όσα εξελίσσονται στις Βρυξέλες, ή το χειρότερο κρατούν ανάποδα την εφημερίδα και νομίζουν ότι κρέμασαν τον Μακάριο, δεν φταίει ο χρησμός.
-Φταίνε τα πρόσωπα!
ΥΓ.3. Για δήμους που δεν έχουν λόγω ανεπάρκειας προοπτικές για Ευρωπαϊκά προγράμματα, υπάρχουν τα ΣΔΙΤ, που εκτός όλων των άλλων μοιράζουν ποσοστά από τα τυχόν κέρδη τους.
ΥΓ.4. Στις 9 Δεκεμβρίου, πριν αλλάξει υπουργείο ο κ. Χατζηδάκης, προχώρησε σε μείωση κατά 6% των 40.000 φωτοβολταϊκών στέγης, παρ’ ότι τα αρχικά συμβόλαια ήταν ανέκκλητα και παρ’ ότι μειώθηκαν από το 2014, κατά 40% μονομερώς, υπέρμετρα και χωρίς να εφαρμοστούν οι αρχές της ισότητας∙ δίχως, τα μεγάλα συμβόλαια των μεγαλο-επιχειρηματικών πάρκων Α.Π.Ε. να πειραχτούν.
-Είναι μαθημένοι οι κυβερνήτες να αδικούν και να ζημιώνουν τα νοικοκυριά των χαμηλότερων εισοδημάτων, μεγαλώνοντας τις ανισότητες, καθώς τα 40.000 νοικοκυριά αγόρασαν τον ακριβό τότε εξοπλισμό με δικά τους χρήματα, χωρίς καμιά επιδότηση και χωρίς καμιά απαλλαγή από ΦΠΑ.
ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
-Πέρασαν δυο χιλιάδες χρόνια από την γέννηση του Χριστού και δεν υπάρχει σπιθαμή γης που να κατοικείται από απολίτιστους ανθρώπους.
-Σήμερα, τα πάντα περνούν μέσα από τον νου του ανθρώπου και ούτε οι αιώνες, ούτε οι αλλαγές που φέρνει η ιστορία δεν έχουν την δύναμη να σβήσουν αυτό που έγινε πεντακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός στις παρυφές ενός βράχου -του βράχου της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ- με την γέννηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
-Ό,τι κι αν γίνει για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν θα υπάρξει αντίπαλος.
-Γιατί αυτό που ανακαλύφθηκε τότε στο βράχο της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ και ο τρόπος με τον οποίο επικράτησε έφερε στο φως έναν καινούριο κόσμο που άλλαξε το φλούδι της γης.
-Πάντα όμως, υπάρχουν οι ιδιοτροπίες, μια από τις οποίες – η ΔΙΑΦΘΟΡΑ – έχει ήδη καταστεί αντίπαλος της δημοκρατίας γι’ αυτό και η δημοκρατία χρειάζεται προστασία για να λειτουργεί, όπως πρέπει και προστάτες της δημοκρατίας να είναι οι θεσμοί.
-Στη Ελλάδα σήμερα οι πολίτες ζουν μια ιδιότυπη δυστροπία, γιατί οι θεσμοί είναι σκλάβοι σε κάτι ακαθόριστο, και ενώ υποτίθεται ότι πρέπει να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πολιτών, σιωπούν, καθώς προτιμούν να εισπράττουν παχυλούς μισθούς και προσδοκούν σε περισσότερο προσοδοφόρες θέσεις.
-Η τραγωδία συνεπώς είναι ότι οι εκπρόσωποι των θεσμών μολύνουν την δημοκρατία, γιατί άλλο είναι το λουλούδι και άλλο ο σπόρος και άλλο ο θεσμός πουελέγχει και άλλο ο εκπρόσωπος που φουσκώνει τις τσέπες.
-Στη χώρα μας από τη μια οι πολιτικοί -σχεδόν όλοι- πάσχουν από χρόνια οσφυοκαμψία και ιστορική άγνοια και δυστυχώς αυτοί είναι που ορίζουν και διορίζουν τους θεσμούς και από την άλλη οι πολίτες έχουν συνήθως έλλειψη αυτόνομης επιλογής και διαλέγουν και επιβραβεύουν τα ίδια υπολείμματα πολιτικών τζακιών.
-Έτσι, η όποια κυβέρνηση των τελευταίων δεκαέξι χρόνων κυβερνάει ανερμάτιστα τους πολίτες σύμφωνα με τα κέφια της, τα κρυφά της πάθη και τα ανομολόγητα προσωπικά συμφέροντα∙ ο δε λαός κατατρεγμένος και υποταγμένος καταντάει εξαθλιωμένος χωρίς την υπεράσπιση των ανυπόληπτων θεσμών που ως πρότυπα παρακμιακής ζωής δεν υπερασπίζονται την δημοκρατία.
-Δημοκρατία και θεσμοί οφείλουν να υπάρχουν και στους δήμους οι οποίοι λειτουργούν ως τοπικές κυβερνήσεις.
-Αλήθεια, ποιος θεσμός λειτουργεί σε τοπικό επίπεδο, αφού με περισσή αφέλεια και παιδαριώδεις δικαιολογίες ακυρώνονται ακόμα και νομοθετικά;
-Δημοκρατία σημαίνει έλεγχος και οι θεσμοί θεσμοθετούνται για να ελέγχουν και όχι για να κουκουλώνουν, και οι πολίτες εργάζονται συλλογικά, γιατί όποιος έχει τη γνώση δεν δειλιάζει, αφού ως άνθρωποι είμαστε σύνθετα όντα και δεν πρέπει να προτάσσεται σε ό,τι κάνουμε το «τι θα πουν οι άλλοι», αλλά η συνείδηση που βγάζει τις παρωπίδες.
-Αλήθεια, ποιος θεσμός λειτουργεί ανεξάρτητα στην Ελλάδα; Και ποιος παραμένει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ1. Το προαναγγελθέν ως εικασία επερχόμενο τρίτο κύμα κορονοϊού, παραπέμπει σε καλοστημένο σενάριο κακοστημένης εκδοχής.
-Την άνοιξη θα είναι ακάλυπτος ο πληθυσμός από εμβόλια – με χρήση μάσκας βέβαια – αφού χρειάζονται καμιά εικοσαριά εκατομμύρια για τις δύο δόσεις και άρα η άνοιξη δεν ενδείκνυται για το κυβερνητικό ποθούμενο, καθώς και τα εμβόλια έρχονται με αραμπά σε χαρτοκούτια.
-Το φθινόπωρο που θα έχουν γίνει τα εμβόλια αρχίζει η περίοδος όπου το κράτος θα σταματήσει να επιδοτεί και θα αρχίσει από τους εξαθλιωμένους των λουκέτων να εισπράττει, όσα πολλά σπρώχνει τώρα, προς τα πίσω.
-Υπάρχει βέβαια και η κακοστημένη ΣΥΡΙΖΑΪΚΗ φάρσα της απλής αναλογικής.
-Οπότε τα δύσκολα θα γίνουν δυσκολότερα.
-Άρα; Πέντε υπουργοί Βορειοελλαδίτες επί Αντρέα, ένας υφυπουργός επί Κούλη. Λέει κάτι αυτό;
ΥΓ2. Σπέκουλα με τα οικονομικά των φτωχών και τα επιδόματα των πάμφτωχων.
-Άχνα για την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, ίσως επειδή υπήρξε επίτευγμα της προοδευτικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ3. Για το «μένουμε σπίτι» πληρώθηκαν επικοινωνιακά λύτρα. Ο πρωταγωνιστής της καμπάνιας, πρωτοχρονιάτικα και όχι μόνο, ούτε σπίτι έμεινε, ούτε αποστάσεις κρατούσε, ούτε μάσκα φορούσε. Έκανε ρεβεγιόν στην Τ/V.
ΥΓ4. Ποιος θεσμός έμεινε να λειτουργεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ας μην μιλήσει κανένας για τα δημοσιονομικά .Έμεινε θεσμός για να ελέγξει;
ΥΓ5. Αντιδήμαρχος μακρινού δήμου που με εγκαλεί πρέπει να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι το τι γράφει ο οποιοσδήποτε, αλλά αν αυτά που γράφονται αποδίδουν την πραγματικότητα, η οποία οδηγεί τον δήμο του μετεξεταστέο στην στασιμότητα της ίδιας τάξης ή ακόμα χειρότερα τον υποβιβάζει κατηγορία, όπως συμβαίνει με άλλον δικό μας δήμο.
-Έτσι είναι, γιατί ότι και αν αφήσεις στη μέση του ωκεανού στο τέλος θα βρεθεί στην άκρη του γιαλού.
ΥΓ6. Ο θυμόσοφος Έλληνας ξετρύπωσε τον τραμπουκισμό πριν τον ανακαλύψει
ο ΤΡΑΜΠ. Μεροκαματιάρηδες Αμερικανοί καθοδηγούνται εναντίον του συστήματος από τον δισεκατομμυριούχο ΤΡΑΜΠ, γιατί ποτέ δεν φταίει η ιδέα, πάντα φταίνε οι οπαδοί της.
Όταν μία ημιαστική περιοχή λέει ότι θέλει να ξεφύγει από μια μίζερη κατάσταση, τότε πρέπει να γίνει μια αστυγραφία, δηλαδή μια αναφορά που περιλαμβάνει τους πάντες, αρχίζοντας βέβαια από τις αρχές του τόπου.
Οι ιθύνοντες μίας περιοχής του εικοστού πρώτου αιώνα είναι αυτοί που δείχνουν ότι έχουν συνείδηση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του παρόντος και είναι αυτοί που τυχαία γίνονται ή δεν γίνονται οι εκ των ων ουκ άνευ, για την ανάδειξη της ταυτότητας ενός τόπου.
Η συνήθεια που πρέπει να αποκτήσουμε σήμερα να ψάχνουμε στις τεχνολογικές καινοτομίες την αιτία της ανάπτυξης είναι εντελώς απαραίτητη, γιατί τα προβλήματα - και με όσα λέγεται ότι συμβαίνουν λόγω του κορονοϊού – και για τους δήμους, γίνονται όλο και πιο πολλά, όλο και πιο μεγάλα.
Η κρίση όπως φαίνεται καλά κρατεί και δεν ξεπερνιέται αφού από τον τομέα της υγείας μεταφέρεται καταστροφικά στην οικονομία και η αύξηση των ανισοτήτων δυστυχώς και με τις παρεμβάσεις του κράτους διογκώνονται.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τίποτα δεν φαίνεται πιο απλό από την έλλειψη δημοτικής αρχής που να επιβλέπει την πόλη τόσοως προς την οποιαδήποτε προστασία όσο κυρίως ως προς την διαχείριση π.χ. των απορριμμάτων, την διαχείριση των λυμάτων ή του υδρευτικού νερού και την υγιεινή.
Οι νοικοκυραίοι πληρώνουν το μάζεμα των σκουπιδιών, την διευθέτηση των λυμάτων, το καθαρό νερό, αλλά στην κατάληξη δεν απολαμβάνουν τις υπηρεσίες γιατί εμποδίζονται από ένα σύστημα πολλαπλών αρμοδιοτήτων οι οποίες ξεκινούν από τον αρμόδιο υπεύθυνο και καταλήγουν στον τελευταίο εργάτη με μόνιμο ενδεχόμενο να χάσει αυτός το φέουδό του, το οποίο συνήθως δεν στηρίζεται στις δικές του ικανότητες.
Εδώ και χρόνια όμως είναι νόμος του κράτους οι συμπράξεις του ΔΗΜΟΣΙΟΥ με τον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα, οι λεγόμενες ΣΔΙΤ.
Αυτές είναι συμπράξεις μεταξύ ενός δημόσιου φορέα – όπως δηλαδή ένας δήμος – και ενός ιδιωτικού φορέα με σκοπό την χρηματοδότηση και την εκτέλεση έργων ή ακόμα και την παροχή υπηρεσιών.
Δηλαδή ο δήμος δεν πληρώνει τον εργολάβο να κατασκευάσει ένα έργο άλλα δίνει στον ιδιώτη το δικαίωμα και κυρίως την ευθύνη να φτιάξει το έργο και να εισπράξει τα έξοδα εκμεταλλευόμενος το ίδιο το έργο.
Νομικά οι ρόλοι είναι σαφώς καθορισμένοι και λεπτομερώς ορισμένοι.
Ο δημόσιος φορέας – ο δήμος π.χ. – που αδυνατεί να φτιάξει το δίκτυο αποχέτευσης – καθώς δεν έχει φράγκο – δίνει την ευκαιρία σε μία εταιρία να το κατασκευάσει και διατηρεί την ιδιοκτησίατου έργου, διατηρεί τον ρυθμιστικό και εποπτικό ρόλο επί του έργου και δίνει το δικαίωμα στον κατασκευαστή να εισπράξει τα έξοδα του.
Καθώς στον ορίζοντα δεν φαίνεται σημείο οικονομικής ανάκαμψης και τα λύματα δεν πρέπει να κάνουν παρέλαση, τα σκουπίδια δεν πρέπει να χάσκουν και το υδρευτικό νερό πρέπει να είναι πόσιμο, οι δήμοι μάλλον πρέπει να σκεφτούν αυτό που κάποτε αποθεματίζονταν για σύγχρονα έργα υποδομής με την αποτελεσματικότητα της επένδυσης ιδιωτικών πόρων σε οικονομικές συγκυρίες ύφεσης με απόλυτη έλλειψη κεφαλαίων.
Συνεπώς οι δήμοι πρέπει μάλλον να στραφούν στα ΣΔΙΤ.
Τάσος Τασιόπουλος
Υ.Γ.1: Παντού το test του κορονοϊού συνταγογραφείται. Στη χώρα μας μπήκε πλαφόν λίγες μέρες πριν τους εμβολιασμούς και οι μικροβιολόγοι έσκασαν στα γέλια.
Υ.Γ.2: Στην T/V δέκα μήνες τώρα οι ίδιες φάτσες στημένες ρωτούν και τα ίδια ακριβώς πρόσωπα – ειδικοί ή πολιτικοί – δίνουν ακριβώς τις ίδιες απαντήσεις.
Πρόοδος στην ανταλλαγή απόψεων ίσως – ίσως και στην δημοκρατία.
Υ.Γ.3: Εγκαλείται, λέει, από την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε. η χώρα μας για το μπούκωμα και το ανάλογο στήσιμο των καναλιών με αφορμή τον κορονοϊό.
Υ.Γ.4: Την αγια-χαρά τουςβρήκαν δημαρχαίοι και λοιποί γιατί τους βολεύουν τα καθέκαστα. Οικονομικά, δημοσιονομικά, κριτικά ή ακόμα - ακόμα, και διαδικαστικά - ποιος κάνει συνεδρίαση- για να ακούει έστω τα σχολιανά του !
Υ.Γ.5: Τελευταία πολύς λόγος γίνεται κεντρικά για σπίτια-βίλες, σπίτια-φρούρια, κλπ. Προσοχή μην αρχίσει να γίνεται και περιφερειακά η κουβέντα.
Υ.Γ.6: Ευτυχώς φέτος φρόντισαν οι δήμαρχοι να στολίσουν Χριστουγεννιάτικα εξαιρετικά τις πόλεις τους. Το πιο πετυχημένοόμως στόλισμα το έκαναν μερικοί με φυσικά στολίδια – τσουκνίδες, βατσινιές, σκουπίδια, λύματα στους δρόμους και αδέσποτα.
Η αποσύνθεση του οικονομικού και του κοινωνικού συστήματος συνήθως διαχωρίζουν τον παράγοντα από το σύστημα.
Σήμερα έγιναν όλα αντίθετα, λες και αυτή η κρίση αντί να οδηγήσει τον κόσμο – τους πιο φτωχούς – προς την «Αριστερά» τους έσπρωξε προς την «Δεξιά», ίσως γιατί η πολιτική μέσα στην κρίση δεν είναι ο χώρος όπου οι συγκρούσεις συμφερόντων οδηγούν σε πολιτικές αποφάσεις.
Στο σημερινό λεξιλόγιο κυριαρχεί ένα πυκνό σύννεφο καπνού από ψέματα και μυστικά μέσα από τα οποία ο φοβισμένος άνθρωπος γίνεται ανίκανος να είναι αυτό που θα ήθελε να είναι και γίνεται δύο φορές πιο ανίκανος να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του και να διεκδικήσει αλλαγές.
Αν γυρίσουμε πίσω στο1860 θα δούμε πως ήταν η δεκαετία που στην Οθωμανική αυτοκρατορία είχαν αλλάξει πολύ λίγα πράγματα, παρ’ ότι είχαν προηγηθεί «μεταρρυθμίσεις», οι οποίες στόχευαν να εμποδίσουν τους πασάδες να μεταχειρίζονται το πόστο τους σανφέουδο προς διαρπαγή.
Διαχωρίζοντας την θέση του παράγοντα από το σύστημα, ένας πασάς έλεγε τότε: «δεν έχω κίνητρο να είμαι τίμιος» γιατί «αν δοκιμάσω να κυβερνήσω δίκαια θα είμαι πολύ φτωχός για να αγοράσωμίαν άλλη θέση πασά», ή Δημάρχου, η Προέδρου της Αμερικής σήμερα.
Από την άλλη, κάθε χρόνο οι κάτοικοι μιας πόλης - ενός δήμου θα λέγαμε σήμερα – ήλπιζαν ότι στην πόλη τους θα διοριζόταν ένας πλούσιος πασάς, ώστε να προσπερνά τις πολλές ευκαιρίες προσωπικού πλουτισμού, κάποιος δηλαδή που θα είχε γεμάτο στομάχι και δεν θα είχε ανάγκη από παρατυπίες, ούτε από παρανομίες για να γεμίζει την τσέπη του.
Στη Θεσσαλονίκη - ας πούμε – μοναδικό θετικό χαρακτηριστικό του ΙΜΠΡΑΗΜ πασά αποτελούσε ότι ήταν αρκετά πλούσιος για να πληρώνει ανάλογα με την θέση που κατείχε, αλλά η πρώτη του θητεία στιγματίστηκε από την αρπακτικότητα του και με την λήξη της είχε γίνει ένας άντρας με πολλά πλούτη που του επέτρεπαννααγοράσει μια ακόμα θητεία.
Και βέβαια αφού λεφτά είχε, δεν δίστασε να το κάνει.
Το χρήμα, προπαντός όταν είναι ξένο, δεν αποτελεί εγγύηση αυτοσυγκράτησης, γιατί ο καθένας τότε και τώρα, φοβούμενος τον ασταθή και προσωρινό χαρακτήρα της θέσης δεν προσβλέπει σε μια μακρόπνοη διακυβέρνηση του τόπου του, αλλά ετοιμάζονταντότε για μια νέα αγορά θέσης και ετοιμάζεταιτώρα για μια νέα εξαγορά ψήφων.
Στα χέρια τέτοιων ανθρώπων που είτετότε αγόραζαν την θέση του πασά, είτε σήμερα αγοράζουν θέση κυβερνήτη, βουλευτή ή δημάρχου, εξαγοράζοντας ψήφους και συνεργάτες, είναι φανερό πως δεν αρκούν αλλαγές νόμων γιατί σίγουρα διαχωρίζουν τον παράγοντα από το σύστημα.
Δεν έμενε βέβαια κανένα ερώτημα για το τι έλεγε η στάση των τοπικών αξιωματούχων απέναντι στην διαχείριση μιας πόλης από τον τοπικό πασά εκείνης της εποχής.
Μήπως όμως πρέπει να λέει σήμερα κάτι η εξαγορά ψήφων με χίλιους τρόπους (ΜΜΕ, δημοσκοπήσεις, παροχές, κορωνοϊούς, κ.τ.λ.) στην κεντρική πολιτική σκηνή και η εξαγορά ψήφων και συνεργατών στις τοπικές αγορές των δήμων, καθώς αυτή η κοινωνία από το 1860 μέχρι το 2020 έχει καταστεί εξωπραγματική επειδή ένα πυκνό σύννεφο καπνού από ψέματα και μυστικά έχουν εγκλωβίσει τα πάντα;
Άραγε θα είναι έτσι και μετά την κρίση;
Να μην γίνει αυτό που προφητεύει ο φίλος Παναγιώτης: ότι θα χορεύουμε σε αναμμένα κάρβουνα.
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ1. Σε δήμους έγιναν αλλαγές αντιδημάρχων καθαριότητας.
Ε, ναι σε κάποιους δήμους αυτό άρχισαν να το καταλαβαίνουν και τα σκουπίδια.
ΥΓ2.Είναι ο χρόνος που στα δημοτικά συμβούλια ψηφίζονται οι ισολογισμοί, συνήθως του κορωνοϊού βοηθούντος, δια περιφοράς
Διαβάζοντας έναν έστω από αυτούς είναι να σκας στα γέλια.
ΥΓ3. Τι περίμεναν δηλαδή, από τοΕΣΥ, αφού διέπεται ακόμα από όσα έδωσαν οι ηρωικές προσπάθειες των ιδρυτών του, την δεκαετία του ’80?
ΥΓ4. Ο καυγάς δεν γίνεται για το εμβόλιο του κορωνοϊού, αλλά για τα πολλά – πολλά τρις εκατομμύρια που προσβλέπουν όσοι θα το «βρουν» και σ’ αυτούς που θα μοιράσουν.
Για την Ελλάδα υπάρχει εξάλλου σχετική τεχνογνωσία από ένα άλλο εμβόλιο (Η1Ν1), που με επικεφαλής - τους και σήμερα επικεφαλής σωτήρες εντατικολόγους και δημοσιολόγους – αγοράστηκαν και για εφτά εκατομμύρια πεθαμένους.
Ε, ναι αθωώθηκαν τότε από την ελληνική βουλή, χωρίς να φτάσουν στην δικαιοσύνη, γι’ αυτό και η φάτσα τους σήμερα κοσμεί καθημερινά την επικαιρότητα με φοβερά εγκώμια μάλιστα.
ΥΓ5. Ευτυχώς, κυβέρνηση και λοιποί φίλοι της διασφάλισαν δύο πράγματα. Την υγεία πήγε του πεταμού και την οικονομία έγινε του πηγαδιού.
Άξιος ο μισθός τους!!!
Η σιωπή των θυμάτων
Είναι εκπληκτικό το φαινόμενο στην εποχή που ζούμε η σιωπή των πολλών, τη στιγμή μάλιστα που όσα γίνονται σε κάθε επίπεδο θα έπρεπε να προκαλούν αντιδράσεις, οι οποίες θα έπρεπε να μετατρέπονται σε ισχυρές διαμαρτυρίες.
Σε τοπικό επίπεδο η αιτία αυτής της σιωπής είναι ότι οι ηθικές αρχές και οι σωστές ιδέες δεν έχουν τόσο βάρος όσο οι πράξεις που απευθύνονται σε ατομικά ρουσφέτια τα οποία αντιπαρατίθενται στο γενικό καλό, συνήθως επειδή ένα πυκνό σύννεφο καπνού από ψέματα και μυστικά, δεσμεύουν τους τοπικούς άρχοντες και εγκλωβίζουν τους ψηφοφόρους.
Οι πρώην π.χ. κοινότητες ΚΕΦΑΛΟΧΩΡΙΟΥ-ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ και ο καποδιστριακός δήμος ΑΝΤΙΓΟΝΙΔΩΝ – με όλα τα συμβούλιά τους- δαπάνησαν πάνω-κάτω 200 εκατομμύρια δραχμές και δημιούργησαν μία υποδομή άρδευσης στο όνομα των δημοτών με τη συμμετοχή τους σε διάφορα προγράμματα ή και με την εξόφληση τυχόν δανειακών συμβάσεων άν και όπου υπήρχε δανεισμός που αφορά περίπου 5000 στρέμματα ανάμεσα ΕΓΝΑΤΙΑΣ-ΑΛΙΑΚΜΟΝΑ από ΚΟΥΛΟΥΡΑ έως ΛΟΥΤΡΟ και όχι μόνον.
Αυτήν την υποδομή -δηλώνοντας αδυναμία διαχείρισης- την παραχώρησε εντελώς δωρεάν ο τωρινός δήμος για να την διαχειριστεί κατά βούληση ένα διοικητικό συμβούλιο ενός ΤΟΕΒ -όποιο και αν είναι αυτό- χωρίς να λάβει υπόψη του ότι το έργο ως παραδοθείσα υποδομή είτε έγινε στο όνομα όλων των δημοτών, είτε, άν και όπου, χρειάστηκε δανεισμός εξοφλήθηκε από τους δημότες και συνεπώς έπρεπε να ληφθεί κάποια πρόνοια τουλάχιστον στον καθορισμό του ύψους των τελών άρδευσης.
Παίρνεις δωρεάν και εξοφλημένη υποδομή από τους χρήστες, δεν θα τους χρεώνεις και με ανύπαρκτες αποσβέσεις , με διπλάσια τέλη άρδευσης.
Βέβαια αν τα αίτια και οι συνέπειες ενός ρουσφετιού μπορούσαν να εξηγηθούν με όρους συγκυρίας τότε εύκολα αναζητεί κανένας προϋποθέσεις, δύσκολα όμως δικαιολογεί τη σιωπή των θυμάτων.
Σε κεντρικό επίπεδο η σιωπή των θυμάτων πρέπει να αναζητηθεί στο ότι οι πόλεμοι δεν είναι τίποτα άλλο από τα αποτελέσματα της σύγκρουσης συμφερόντων.
Η παγκοσμιοποιημένη ισχύς της εξουσίας, όπως φαίνεται πως την προβάλει η Τουρκία, αντιμάχεται τα δικαιώματα των απλών ανθρώπων -Τούρκων και Ελλήνων- και αμφισβητεί το “δικαίωμα του άλλου να έχει δικαιώματα”.
Η ίδια προβαλλόμενη αυτή ισχύς, αμφισβητεί την ικανότητα της χώρας να κινητοποιεί τις δυνάμεις της, αμφισβητεί το δικαίωμα της να έχει πίστη στο μέλλον.
Το πρόβλημα όμως αρχίζει από τη στιγμή που η ισχύς αυτή πετυχαίνει το σκοπό της και ως έθνος φοβόμαστε να κινητοποιήσουμε όλους -εντός και εκτός- όσους ισχυρίζονται ότι μάχονται ενάντια στην απειλή.
Γιατί η εθνική κυριαρχία έχει όρια και αυτά ξεπερνιούνται όταν διαπράττονται παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων εντός των συνόρων της χώρας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις βέβαια δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την καρδιά του εθελοντή και όλοι πρέπει να δηλώνουν εθελοντές.
Τάσος Τασιόπουλος.
Υ.Γ.1: Όταν το παράδειγμα γίνεται παρακαταθήκη λειτουργούν αρκετά καλά όσα εμπνέονται στους πολίτες από τους πρόκριτους ακόμα και εν είδει προσωπικής εργασίας ως προσφορά.
Σε ένα παρατημένο χωριό που το κατάντησαν σκουπιδότοπο οι δημοτικοί άρχοντες, ανέλαβαν οι τοπικοί να εμπνεύσουν εθελοντές και τα τρακτέρ καθημερινά χορτοκόπτουν και καθαρίζουν.
Υ.Γ.2: Σε καφενείο χωριού ο παραπονεμένος ενοικιαστής ιδιωτικού χώρου κατέβαζε τα γνωστά περί της δημοτικής αρχής που εδώ και χρόνια δεν εισπράττει ενοίκια καταστημάτων της από τους διπλανούς ανταγωνιστές λειτουργώντας ως χορηγός, ανταλλάσσοντας με ψήφους!!!
Υ.Γ.3: Μειωμένη αποκλιμάκωση, απόσυρση του URUCREI και αύξηση των διεκδικήσεων από την μία και μες την καλή χαρά για τη λεγόμενη αποκλιμάκωση από την άλλη!!! Όλα στο τραπέζι, ε;
Υ.Γ.4: Αν στ’ αλήθεια φύγουν τα πλοία τότε τι θα μείνει;
Μα όλες οι διεκδικήσεις του Ερντογάν στο τραπέζι κατά πως προτρέπουν οι διαμεσολαβητές ΜΕΡΚΕΛ και ΝΑΤΟ ή όχι;
Υ.Γ.5: Προηγήθηκαν τουρκικές απόπειρες και παλιά με το “XOPA” και το ”SIMSIK”.
Τι έγινε τότε;
Μα τότε υπήρχαν στην Ελλάδα ηγέτες, ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ και ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και όχι φθηνά απομεινάρια τζακιών, που οδηγούν στο “ΚΑΖΑΝ”-“ΚΑΖΑΝ”.
Αλήθεια γιατί ο Έλληνας πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν θέλει κυρώσεις;
“ΒΕΤΟ” παντού και πάντα για οδυνηρές κυρώσεις.
Αλλιώς!!!
Υπάρχει μία βασική αλήθεια που αφορά τα έθνη όλης της γης.
Η αλήθεια αυτή συνοψίζεται στο ότι το έθνος που δεν παράγει μέλλον τρώει από το παρελθόν του, δηλαδή τρώει από τα έτοιμα.
Η Ελλάδα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καταναλώτριας παρελθόντος που πάρα πολλές φορές κατά καιρούς βάζει τα χεράκια της και βγάζει τα ματάκια της.
Σήμερα περισσότερο από κάθε φορά εκείνο που απαιτείται -εκείνο που έχει γίνει απαραίτητο- είναι η εθνική ομοψυχία, γιατί οτιδήποτε διαφορετικό προφανώς και είναι υπονομευτικό της προσπάθειας της χώρας σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του Ερντογάν, ο οποίος φέρεται σαν να είναι σίγουρος -σαν να μην περιμένει πόλεμο ό,τι και αν κάνει- γιατί αυτό του το έχουν εξασφαλίσει κυρίως δικοί μας σύμμαχοι -εξαιρούμενης της Γαλλίας- όπως είναι η Αμερική του ΤΡΑΜΠ, η Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, και το ΝΑΤΟ, με μοναδικό σκοπό να ανεβάσει το αντίτιμο της διαπραγμάτευσης.
Για να υπάρξει όμως εθνική ομοψυχία απαιτείται στρατηγική, η οποία θα προκύψει από εθνική συνεννόηση η οποία ΔΕΝ υπάρχει αφού ο κάθε πρωθυπουργός είτε πρόκειται για τις ΠΡΕΣΠΕΣ είτε για τα ελληνοτουρκικά εναποθέτει τις τύχες της χώρας στον ΤΡΑΜΠ και στη ΜΕΡΚΕΛ αποφεύγοντας την σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για να προκύψει ένας συνολικός στρατηγικός σχεδιασμός που δεν θα άλλαζε κάθε φορά που αλλάζει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός.
Η Τουρκία σε αντίθεση με εμάς αναβαθμίζει την επιθετικότητα της, επειδή έχει στρατηγικούς στόχους, αντίθετα με την χώρα μας που η κυβέρνηση δεν βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων με αποτέλεσμα να εξασθενούν οι θέσεις της.
Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση μπερδεύοντας το ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ με το ΝΤΟΜΑΤΟΡΥΖΟ και από την ατάκα ότι “το ευρώ δεν είναι φετίχ” μεταμορφώνεται από την “αριστερά” των ΠΡΣΕΠΩΝ σε εθνικιστική Δεξιά της ΑΟΖ με το “παρών”, όταν μία άλλη φορά, κατά τον Τσίπρα “το παρών ήταν λιποταξία”.
Ό,τι να ‘ναι, δηλαδή.
Αντίθετα υπάρχουν άλλες φωνές στην αντιπολίτευση που προσπάθησαν και προσπαθούν για σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για κάθε εθνικό θέμα είτε ήταν οι ΠΡΕΣΠΕΣ είτε είναι ο ΕΡΤΟΓΑΝ, και υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί με έμφαση στη δημοκρατία, την συλλογικότητα και πρόγραμμα χωρίς μεταλλάξεις γιατί όσοι μεταλλάσσονται παίρνουν δρόμο σε εξουσιαστικά μορφώματα ιδιοτελούς διαχείρισης της εξουσίας χωρίς αρχές.
Τάσος Τασιόπουλος.
Υ.Γ.1: Σύνορα αλλάζουν μόνο με πόλεμο. Πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει, γιατί αν μπορούσε ο Ερτογάν θα τον είχε κάνει. Συνεπώς, το μόνο που γίνεται τώρα, είναι να ανεβάζει ο Ερτογάν τις διεκδικήσεις.
Υ.Γ.2: Ο Βαγγέλης Βενιζέλος -η αλήθεια είναι ότι όπου και όποτε μιλήσει ο Βενιζέλος τρέχουν όλοι δεξιά και αριστερά να τον ακούσουν με προσήλωση- ο Βενιζέλος λοιπόν, για τα 12 μίλια στο Ιόνιο ζήτησε από την κυβέρνηση να διευκρινίσει άν η επέκταση αυτή δεν έρχεται σε αντιδιαστολή με τα δικαιώματα μας στο Αιγαίο.
Τρέχουν λοιπόν τον ακούν και μετά τί κάνουν;
Υ.Γ.3: Νεοκλεγμένος ο Μακρόν -Σεπτέμβριος του 2017- ήρθε στην Πνύκα και μίλησε.
Τί ήθελε;
Να τον ακούσουμε!!!
Υ.Γ.4: Για αστικές αναπλάσεις τρέχει πρόγραμμα για τους δήμους.
Έλυσαν το πρόβλημα με τα σκουπίδια μερικοί δήμοι, αναπλάσεις τους μάραναν.
Υ.Γ.5: Ευτυχώς ο ΣΗΜΙΤΗΣ έβαλε την ΚΥΠΡΟ στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αλλιώς…
Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, είναι καλύτερα αντί να παραδοθούμε σε μία απελπισμένη απαισιοδοξία, να μάθουμε να βλέπουμε μέσα από την αβεβαιότητα όχι μονάχα τους τεράστιους κινδύνους, αλλά και τις πραγματικές πιθανότητες.
Βέβαια η σπουδαιότερη και η σοβαρότερη από τις πιθανότητες είναι αυτή που στηρίζεται στην ευθύνη του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου.
Η μία χωρίς ευθύνη πραγματικότητα, είναι αυτή που αφορά την ύπαρξη εκατομμυρίων μετατοπισμένων ατόμων προς την Ευρώπη και η ανευθυνότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ξεφορτωθεί όλους αυτούς ως περιπλανώμενους εδώ και εκεί στις χώρες υποδοχής δίνοντας μερικά ψυχία, που και αυτά τα καρπώνονται επιτήδειοι (ΜΚΟ) χωρίς καμία σχέση με το αντικείμενο και σε μορφή εξευτελισμένης πραγματικότητας.
Για αυτούς όποιος ΔΕΝ κατάλαβε ακόμα, δυστυχώς, μας βγάζει από το “εδώ” της ασφάλειας και μας στέλνει στο “εκεί” του κινδύνου.
Η ιστορία όμως σήμερα βάζει και άλλες προκλήσεις μπροστά της, μέσα από τις οποίες οικονομίες καταρρέουν, κοινωνίες διαλύονται και το χειρότερο, έθνη μετατρέπονται σε αποτυχημένα κράτη.
Η Ευρώπη του ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ γίνεται η μίζερη Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία η χώρα μας υποκύπτει -λόγω έλλειψης ηγετικών προσωπικοτήτων- ακόμα και όταν ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ μαζί της.
Στις μέρες μας κυριαρχεί η προπαγάνδα, η οποία εύκολα εκπορεύεται από τα καλοπληρωμένα “κυρίαρχα” μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα οποία στρατεύονται από την εκάστοτε εξουσία για την επίλυση των πολιτικών της προβλημάτων προβάλλοντας -όπως τώρα- υπαρκτά ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΑ προβλήματα με μικρή έως ανύπαρκτη επικινδυνότητα.
Η ανθρώπινη ελευθερία εκφράζεται από την οικονομική ηθική.
Ποια οικονομική ηθική αλήθεια; Αυτή που άν ένας απλός ιδιώτης έκαμνε αυτά που κάνει η εξουσία σε σχέση με την λεγόμενη πανδημία θα πλήρωνε με μία καταδίκη για απάτη;
Ο θεός έχει ήδη εκμηδενίσει μία φορά το ανθρώπινο είδος, μαζί με όλα τα έμβια όντα -με τον κατακλυσμό του Νώε- και βέβαια από τότε κάθε ελεύθερη χώρα βάζει την τιμή της για να εξασφαλίσει την εδαφική της ακεραιότητα, καθώς το κάθε έθνος έχει μία ιδιαίτερη όψη συνδεδεμένη με τις παραδώσεις του, την ιστορία του και την αξιοπρέπεια των πολιτών του.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής πώς φυλαγόμαστε από τα σχέδια των εισβολών που υφαίνουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως είναι η σημερινή Τουρκία του Ερτογάν; Μήπως ψηφίζοντας στις συνόδους της Ε.Ε. κυρώσεις κατά τις ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑΣ ξεχνώντας τις κυρώσεις σε βάρος του ταραξία της περιοχής, με ένα ΒΕΤΟ στις όποιες παρεμφερείς αποφάσεις;
Η δύναμη της λογικής και τα γεγονότα, μας οδηγούν στην πεποίθηση ότι είμαστε ένας λαός που κέρδισε την ελευθερία του με αγώνες και δεν πρέπει χωρίς ίχνος ρήγματος στη συνείδηση να επαφίεται σε κανένα είδος “σφάξε με αγά μου να αγιάσω” την ώρα μάλιστα που αρκεί μία αρνησικυρία, ένα βέτο, σε μία “σύνοδο κορυφής” για την οποία θριαμβολογούμε πριν και απολογούμαστε αμέσως μετά.
Τάσος Τασιόπουλος
Υ.Γ.: Τις τελευταίες δεκαετίες την Ελλάδα, δυστυχώς, κυβερνούν ξεπερασμένοι έως και ανίκανοι απόγονοι πολιτικών τζακιών.
Από τα πρωτοδευτεροκλασάτα ΚΑΡΑΜΑΝΛΟΠΑΠΑΝΔΡΕΪΚΑ τζάκια, φτάσαμε στο τριτοκλασάτο ΜΗΤΣΟΤΑΚΑΙΪΚΟ και έπεται ασθμαίνον το ΓΕΝΗΜΑΤΑΙΪΚΟ τεταρτοκλασάτο. Φυσικά δεν μετριέται ως τζάκι ο ξεπεσμένος αριστεροδεξιός κνίτης.
Λίγοι άνθρωποι για την υγειονομική, την οικονομική και την εθνική κρίση.
Ας αλλάξει κάτι.
Υ.Γ.2: Κάποιοι δημαρχαίοι ερίζουν για την προμήθεια μηχανημάτων από τους δήμους τους.
Καλώς φρόντισαν -αν φρόντισαν- και τα προμηθεύτηκαν, ας φρόντιζαν όμως να τα περνούν και από κανένα ΚΤΕΟ, γιατί αλλιώς θα μένουν παρκαρισμένα όπως διάφορα απορριμματοφόρα και τα δημοτικά λεωφορεία που τα κατάντησαν κοτέτσια.
Υ.Γ.3: Όταν πήγαινε -όσο πήγαινε- καλά η κρίση τα μπράβο ήταν του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Τώρα που τίποτα δεν πάει καλά φταίει ο λαός.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Υ.Γ.4: Στη δύσκολη συγκυρία για τα εθνικά μας θέματα ευτυχώς που υπήρξε η συκοφαντημένη αγορά του αιώνα από τον Ανδρέα Παπανδρέου και η προμήθεια των τεσσάρων υποβρυχίων από τον Βαγγέλη Βενιζέλο που αποτέλεσαν ευκαιρία κατασυκοφάντησής του, επειδή τότε έγερναν και τώρα αποτελούν το καμάρι της Μεσογείου και την ασπίδα της χώρας μας.
Υ.Γ.5: Ακούγεται ότι σε κάποιο δήμο δεν ανανεώνονται ενοικιαστήρια ούτε επαναδημοπρατούνται δημοτικά καταστήματα, τα οποία λειτουργούν κανονικότατα.
Οι καταστηματάρχες την βγάζουν ζάχαρη γιατί δεν χρωστούν φράγκο, οι δήμαρχοι όμως τι προσδοκούν;
