Εδώ και κάποιες εβδομάδες επιτίθενται σε αστυνομικούς στόχους, ανεβαίνει η ένταση από δήθεν δημοκρατικούς πολίτες και τελευταία δεκάδες άτομα πήγαν να λιντσάρουν έναν αστυνομικό ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια. Οπαδοί της βίας, θέλουν νεκρό αστυνομικό !

Η Αστυνομία δεκαετίες ολόκληρες αντιμετωπίζει αυτές τις επικίνδυνες καταστάσεις, χρειάζεται θεσμική θωράκιση, κάποιοι επενδύουν στην ένταση.

Πίσω από κάθε περιστατικό βλέπουν αστυνομική βία, μισές αλήθειες, μεγάλα ψέματα, αδιέξοδη η ζωή και το έργο του αστυνομικού.

Μια χωρίς άλλο ελεεινή πολιτική αντιπαράθεση με τους αστυνομικούς ανάμεσά τους. Κατά το δοκούν, εργαλείο ή εξιλαστήριο θύμα, ανάλογα με τις πολιτικές επιδιώξεις. Ένα εύκολο θύμα ο αστυνομικός, ένας ασήμαντος υπάλληλος ο ένστολος, σάκος του μποξ προς ανακούφιση των πολιτικών αδιεξόδων.

Αφού λοιπόν καλλιεργήθηκε στην κοινωνία μας, ότι είναι αθώα η μολότοφ και το φτύσιμο στα μούτρα του αστυνομικού, δεν κατανοούμε στην συνέχεια γιατί ο ένστολος υπερέβη τα όρια του νόμου.

Ναι, δεν πρέπει να προσπερνούμε τα νομικά και ηθικά όρια, αλλά αυτό θα πρέπει να γίνεται ώριμα και συλλογικά από όλους, όπως επιτάσσει η δημοκρατία. Αμοιβαίως σεβασμός και εκτίμηση της θέσης και του ρόλου καθενός μας στην κοινωνία. Μονομερής αδιέξοδες υπερβάσεις, πράξεις και παραλείψεις απαξιώνουν και μας υποβάλλουν σε δοκιμασίες θλιβερές.

Αυτοί που τις προηγούμενες ημέρες καλούσαν σε εξέγερση των δήθεν αγανακτισμένων να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Πολιτική ενορχήστρωση, υποκίνηση με στόχο την κατάλυση της τάξης, δημιουργία εμφύλιου κλίματος αντιπαλότητας και ανθρωποκτόνες απόπειρες.

Δεν θα αργήσει να έρθει και ο θάνατος ! Οι δράστες των υπερβάσεων εκατέρωθεν πρέπει να συλληφθούν και να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη. Θα πρέπει όλοι μας να δούμε το κάδρο καθαρά, στεκόμαστε απέναντι σε υπερβολές, σε εικόνες βίας, δεν μας τιμούν, είναι τραγικές, βλάπτουν την Ελλάδα μας.

Όλοι αυτοί οι πολιτικοί ηθικοί αυτουργοί που μοιράζουν την κοινωνία μας, αυτοί οι σπεκουλαδόροι της πολιτικής, στοίχισαν στον λαό αυτό μύρια δάκρυα και κατασπάραξαν τα σπλάχνα του ως ύαινες.

Μικρασιατική καταστροφή, εμφύλιος, τρομοκρατία, οικονομική αφαίμαξη – λιτότητα....., σταματήστε να δοκιμάζεται τις αντοχές μας, τιμήστε τον πολιτισμό μας, μην διαιρείται την κοινωνία.

Να μην χαθεί το μέτρο της λογικής, η αστυνομία θρηνεί πολλά θύματα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, είναι παιδιά δικά μας, δικά σας, Ελληνόπουλα, κάποια μάνα κλαίει απαρηγόρητη. Δεν θα γυρίσουν πίσω οι νεκροί μας, το θέμα είναι να μην προστεθούν στην λίστα των αδικοχαμένων και άλλα νέα αθώα θύματα !

Η απαλλοτρίωση της ανθρώπινης ζωής ενός αστυνομικού, του Αξαριάν, του Μπακογιάννη, των ανθρώπων στο Μάτι, αλήθεια, υπάρχει κανένας λογικός ανάμεσά μας που να τη δικαιολογεί !!

Με εκτίμηση

ΘΕΜΗΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

-Πέρασαν δυο χιλιάδες χρόνια από την γέννηση του Χριστού και δεν υπάρχει σπιθαμή γης που να κατοικείται από απολίτιστους ανθρώπους.

-Σήμερα, τα πάντα περνούν μέσα από τον νου του ανθρώπου και ούτε οι αιώνες, ούτε οι αλλαγές που φέρνει η ιστορία δεν έχουν την δύναμη να σβήσουν αυτό που έγινε πεντακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός στις παρυφές ενός βράχου -του βράχου της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ- με την γέννηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

-Ό,τι κι αν γίνει για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν θα υπάρξει αντίπαλος.

-Γιατί αυτό που ανακαλύφθηκε τότε στο βράχο της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ και ο τρόπος με τον οποίο επικράτησε έφερε στο φως έναν καινούριο κόσμο που άλλαξε το φλούδι της γης.

-Πάντα όμως, υπάρχουν οι ιδιοτροπίες, μια από τις οποίες – η ΔΙΑΦΘΟΡΑ – έχει ήδη καταστεί αντίπαλος της δημοκρατίας γι’ αυτό και η δημοκρατία χρειάζεται προστασία για να λειτουργεί, όπως πρέπει και προστάτες της δημοκρατίας να είναι οι θεσμοί.

-Στη Ελλάδα σήμερα οι πολίτες ζουν μια ιδιότυπη δυστροπία, γιατί οι θεσμοί είναι σκλάβοι σε κάτι ακαθόριστο, και ενώ υποτίθεται ότι πρέπει να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πολιτών, σιωπούν, καθώς προτιμούν να εισπράττουν παχυλούς μισθούς και προσδοκούν σε περισσότερο προσοδοφόρες θέσεις.

-Η τραγωδία συνεπώς είναι ότι οι εκπρόσωποι των θεσμών μολύνουν την δημοκρατία, γιατί άλλο είναι το λουλούδι και άλλο ο σπόρος και άλλο ο θεσμός πουελέγχει και άλλο ο εκπρόσωπος που φουσκώνει τις τσέπες.

-Στη χώρα μας από τη μια οι πολιτικοί -σχεδόν όλοι- πάσχουν από χρόνια οσφυοκαμψία και ιστορική άγνοια και δυστυχώς αυτοί είναι που ορίζουν και διορίζουν τους θεσμούς και από την άλλη οι πολίτες έχουν συνήθως έλλειψη αυτόνομης επιλογής και διαλέγουν και επιβραβεύουν τα ίδια υπολείμματα πολιτικών τζακιών.

-Έτσι, η όποια κυβέρνηση των τελευταίων δεκαέξι χρόνων κυβερνάει ανερμάτιστα τους πολίτες σύμφωνα με τα κέφια της, τα κρυφά της πάθη και τα ανομολόγητα προσωπικά συμφέροντα∙ ο δε λαός κατατρεγμένος και υποταγμένος καταντάει εξαθλιωμένος χωρίς την υπεράσπιση των ανυπόληπτων θεσμών που ως πρότυπα παρακμιακής ζωής δεν υπερασπίζονται την δημοκρατία.
-Δημοκρατία και θεσμοί οφείλουν να υπάρχουν και στους δήμους οι οποίοι λειτουργούν ως τοπικές κυβερνήσεις.

-Αλήθεια, ποιος θεσμός λειτουργεί σε τοπικό επίπεδο, αφού με περισσή αφέλεια και παιδαριώδεις δικαιολογίες ακυρώνονται ακόμα και νομοθετικά;

-Δημοκρατία σημαίνει έλεγχος και οι θεσμοί θεσμοθετούνται για να ελέγχουν και όχι για να κουκουλώνουν, και οι πολίτες εργάζονται συλλογικά, γιατί όποιος έχει τη γνώση δεν δειλιάζει, αφού ως άνθρωποι είμαστε σύνθετα όντα και δεν πρέπει να προτάσσεται σε ό,τι κάνουμε το «τι θα πουν οι άλλοι», αλλά η συνείδηση που βγάζει τις παρωπίδες.

-Αλήθεια, ποιος θεσμός λειτουργεί ανεξάρτητα στην Ελλάδα; Και ποιος παραμένει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;

Τάσος Τασιόπουλος

ΥΓ1. Το προαναγγελθέν ως εικασία επερχόμενο τρίτο κύμα κορονοϊού, παραπέμπει σε καλοστημένο σενάριο κακοστημένης εκδοχής.

-Την άνοιξη θα είναι ακάλυπτος ο πληθυσμός από εμβόλια – με χρήση μάσκας βέβαια – αφού χρειάζονται καμιά εικοσαριά εκατομμύρια για τις δύο δόσεις και άρα η άνοιξη δεν ενδείκνυται για το κυβερνητικό ποθούμενο, καθώς και τα εμβόλια έρχονται με αραμπά σε χαρτοκούτια.

-Το φθινόπωρο που θα έχουν γίνει τα εμβόλια αρχίζει η περίοδος όπου το κράτος θα σταματήσει να επιδοτεί και θα αρχίσει από τους εξαθλιωμένους των λουκέτων να εισπράττει, όσα πολλά σπρώχνει τώρα, προς τα πίσω.

-Υπάρχει βέβαια και η κακοστημένη ΣΥΡΙΖΑΪΚΗ φάρσα της απλής αναλογικής.

-Οπότε τα δύσκολα θα γίνουν δυσκολότερα.

-Άρα; Πέντε υπουργοί Βορειοελλαδίτες επί Αντρέα, ένας υφυπουργός επί Κούλη. Λέει κάτι αυτό;

ΥΓ2. Σπέκουλα με τα οικονομικά των φτωχών και τα επιδόματα των πάμφτωχων.

-Άχνα για την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, ίσως επειδή υπήρξε επίτευγμα της προοδευτικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ.

ΥΓ3. Για το «μένουμε σπίτι» πληρώθηκαν επικοινωνιακά λύτρα. Ο πρωταγωνιστής της καμπάνιας, πρωτοχρονιάτικα και όχι μόνο, ούτε σπίτι έμεινε, ούτε αποστάσεις κρατούσε, ούτε μάσκα φορούσε. Έκανε ρεβεγιόν στην Τ/V.

ΥΓ4. Ποιος θεσμός έμεινε να λειτουργεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ας μην μιλήσει κανένας για τα δημοσιονομικά .Έμεινε θεσμός για να ελέγξει;

ΥΓ5. Αντιδήμαρχος μακρινού δήμου που με εγκαλεί πρέπει να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι το τι γράφει ο οποιοσδήποτε, αλλά αν αυτά που γράφονται αποδίδουν την πραγματικότητα, η οποία οδηγεί τον δήμο του μετεξεταστέο στην στασιμότητα της ίδιας τάξης ή ακόμα χειρότερα τον υποβιβάζει κατηγορία, όπως συμβαίνει με άλλον δικό μας δήμο.

-Έτσι είναι, γιατί ότι και αν αφήσεις στη μέση του ωκεανού στο τέλος θα βρεθεί στην άκρη του γιαλού.

ΥΓ6. Ο θυμόσοφος Έλληνας ξετρύπωσε τον τραμπουκισμό πριν τον ανακαλύψει

ο ΤΡΑΜΠ. Μεροκαματιάρηδες Αμερικανοί καθοδηγούνται εναντίον του συστήματος από τον δισεκατομμυριούχο ΤΡΑΜΠ, γιατί ποτέ δεν φταίει η ιδέα, πάντα φταίνε οι οπαδοί της.

Όταν μία ημιαστική περιοχή λέει ότι θέλει να ξεφύγει από μια μίζερη κατάσταση, τότε πρέπει να γίνει μια αστυγραφία, δηλαδή μια αναφορά που περιλαμβάνει τους πάντες, αρχίζοντας βέβαια από τις αρχές του τόπου.

Οι ιθύνοντες μίας περιοχής του εικοστού πρώτου αιώνα είναι αυτοί που δείχνουν ότι έχουν συνείδηση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του παρόντος και είναι αυτοί που τυχαία γίνονται ή δεν γίνονται οι εκ των ων ουκ άνευ, για την ανάδειξη της ταυτότητας ενός τόπου.

Η συνήθεια που πρέπει να αποκτήσουμε σήμερα να ψάχνουμε στις τεχνολογικές καινοτομίες την αιτία της ανάπτυξης είναι εντελώς απαραίτητη, γιατί τα προβλήματα - και με όσα λέγεται ότι συμβαίνουν λόγω του κορονοϊού – και για τους δήμους, γίνονται όλο και πιο πολλά, όλο και πιο μεγάλα.

Η κρίση όπως φαίνεται καλά κρατεί και δεν ξεπερνιέται αφού από τον τομέα της υγείας μεταφέρεται καταστροφικά στην οικονομία και η αύξηση των ανισοτήτων δυστυχώς και με τις παρεμβάσεις του κράτους διογκώνονται.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τίποτα δεν φαίνεται πιο απλό από την έλλειψη δημοτικής αρχής που να επιβλέπει την πόλη τόσοως προς την οποιαδήποτε προστασία όσο κυρίως ως προς την διαχείριση π.χ. των απορριμμάτων, την διαχείριση των λυμάτων ή του υδρευτικού νερού και την υγιεινή.

Οι νοικοκυραίοι πληρώνουν το μάζεμα των σκουπιδιών, την διευθέτηση των λυμάτων, το καθαρό νερό, αλλά στην κατάληξη δεν απολαμβάνουν τις υπηρεσίες γιατί εμποδίζονται από ένα σύστημα πολλαπλών αρμοδιοτήτων οι οποίες ξεκινούν από τον αρμόδιο υπεύθυνο και καταλήγουν στον τελευταίο εργάτη με μόνιμο ενδεχόμενο να χάσει αυτός το φέουδό του, το οποίο συνήθως δεν στηρίζεται στις δικές του ικανότητες.

Εδώ και χρόνια όμως είναι νόμος του κράτους οι συμπράξεις του ΔΗΜΟΣΙΟΥ με τον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα, οι λεγόμενες ΣΔΙΤ.

Αυτές είναι συμπράξεις μεταξύ ενός δημόσιου φορέα – όπως δηλαδή ένας δήμος – και ενός ιδιωτικού φορέα με σκοπό την χρηματοδότηση και την εκτέλεση έργων ή ακόμα και την παροχή υπηρεσιών.

Δηλαδή ο δήμος δεν πληρώνει τον εργολάβο να κατασκευάσει ένα έργο άλλα δίνει στον ιδιώτη το δικαίωμα και κυρίως την ευθύνη να φτιάξει το έργο και να εισπράξει τα έξοδα εκμεταλλευόμενος το ίδιο το έργο.

Νομικά οι ρόλοι είναι σαφώς καθορισμένοι και λεπτομερώς ορισμένοι.

Ο δημόσιος φορέας – ο δήμος π.χ. – που αδυνατεί να φτιάξει το δίκτυο αποχέτευσης – καθώς δεν έχει φράγκο – δίνει την ευκαιρία σε μία εταιρία να το κατασκευάσει και διατηρεί την ιδιοκτησίατου έργου, διατηρεί τον ρυθμιστικό και εποπτικό ρόλο επί του έργου και δίνει το δικαίωμα στον κατασκευαστή να εισπράξει τα έξοδα του.

Καθώς στον ορίζοντα δεν φαίνεται σημείο οικονομικής ανάκαμψης και τα λύματα δεν πρέπει να κάνουν παρέλαση, τα σκουπίδια δεν πρέπει να χάσκουν και το υδρευτικό νερό πρέπει να είναι πόσιμο, οι δήμοι μάλλον πρέπει να σκεφτούν αυτό που κάποτε αποθεματίζονταν για σύγχρονα έργα υποδομής με την αποτελεσματικότητα της επένδυσης ιδιωτικών πόρων σε οικονομικές συγκυρίες ύφεσης με απόλυτη έλλειψη κεφαλαίων.

Συνεπώς οι δήμοι πρέπει μάλλον να στραφούν στα ΣΔΙΤ.

Τάσος Τασιόπουλος

Υ.Γ.1: Παντού το test του κορονοϊού συνταγογραφείται. Στη χώρα μας μπήκε πλαφόν λίγες μέρες πριν τους εμβολιασμούς και οι μικροβιολόγοι έσκασαν στα γέλια.

Υ.Γ.2: Στην T/V δέκα μήνες τώρα οι ίδιες φάτσες στημένες ρωτούν και τα ίδια ακριβώς πρόσωπα – ειδικοί ή πολιτικοί – δίνουν ακριβώς τις ίδιες απαντήσεις.
Πρόοδος στην ανταλλαγή απόψεων ίσως – ίσως και στην δημοκρατία.

Υ.Γ.3: Εγκαλείται, λέει, από την αρμόδια επίτροπο της Ε.Ε. η χώρα μας για το μπούκωμα και το ανάλογο στήσιμο των καναλιών με αφορμή τον κορονοϊό.

Υ.Γ.4: Την αγια-χαρά τουςβρήκαν δημαρχαίοι και λοιποί γιατί τους βολεύουν τα καθέκαστα. Οικονομικά, δημοσιονομικά, κριτικά ή ακόμα - ακόμα, και διαδικαστικά - ποιος κάνει συνεδρίαση- για να ακούει έστω τα σχολιανά του !

Υ.Γ.5: Τελευταία πολύς λόγος γίνεται κεντρικά για σπίτια-βίλες, σπίτια-φρούρια, κλπ. Προσοχή μην αρχίσει να γίνεται και περιφερειακά η κουβέντα.

Υ.Γ.6: Ευτυχώς φέτος φρόντισαν οι δήμαρχοι να στολίσουν Χριστουγεννιάτικα εξαιρετικά τις πόλεις τους. Το πιο πετυχημένοόμως στόλισμα το έκαναν μερικοί με φυσικά στολίδια – τσουκνίδες, βατσινιές, σκουπίδια, λύματα στους δρόμους και αδέσποτα.

Η μέρα αυτή ακόμη μια μέρα σκέψεων για πολλούςστην αλληλεπίδραση των ανθρώπων γύρω μας με τα ζώα. Και είναι αλήθεια πολλές...

Ακόμη και η φράση «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα», ηχεί τόσο άσχημα και αδικεί τόσο τα ζώα όσο και τη φιλοζωία στο σύνολό της.

Ουδέποτε τα ζώα δεν θέλησαν να κατοικήσουν στον πλανήτη διώχνοντας τους ανθρώπους. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που δρουν

ως κυρίαρχοι του πλανήτη και της κάθε έμβιας μορφής του. Η έννοια της φιλοζωίας δεν υπάρχει για να «πολεμά» κανείς όλους εκείνους

που αντιπαθούν τους ανθρώπους, γιατί αυτό δεν είναι αγάπη. Ούτε υπάρχει για να είναι το μέσο αυτοπροβολής κάποιων,

ή ένα σκαλί ακόμη πολιτικής και οικονομικής εξέλιξης. Ο εθελοντισμός είναι μια στάση ζωής, είναι βοήθεια στο κοινωνικό σύνολο,

ώστε να προχωρήσουμε όλοι μαζί, ζώα και άνθρωποι ενωμένοι ένα βήμα μπροστά.
Η 4η του Απρίλη για όλους εκείνους που χρόνια τώρα ματώνουμε στους δρόμους και έξω από τα σιδερένια παγωμένα κλουβιά

που φυλακίζουν αθώες ψυχές, είναι μια ακόμη μέρα κραυγής. Είναι μονάχα μια ακόμη ημερομηνία, μια ακόμη μέρα κραυγής,

φάρος να μας θυμίζει να μην σταματάμε να αγωνιζόμαστε ποτέ έναν κόσμο αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπων και ζώων.

Και αν δεν σας αρέσει, ή σας φαίνεται κοινότυπη, μπορείτε να την αλλάξετε και ελάτε να ορίσουμε όλοι μαζί εκ νέου μια άλλη μέρα ειρηνικής

επανάστασης για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη ζωή κάθε πλάσματος που ζει και αναπνέει. Αλλά να υπάρχει έστω μια μέρα

που θα είμαστε όλοι ενωμένοι και θα κραυγάζουμε υπέρ των δικαιωμάτων όλων αυτών των αδικημένων πλασμάτων.
Αυτά τα ακηδεμόνευτα «αλητάκια» του δρόμου καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο. Ένα τεράστιο ποσοστό από αυτά χάνει τη μάχη ή

ζει μια ζωή κόλαση, μέσα στην ανασφάλεια και στον τρόμο, ενώ ένα σχετικά ευτυχώς πλέον μεγάλο ποσοστό την κερδίζει χάρη

σε ανθρώπους ήρωες και μαζί της και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη. Υποσιτίζονται, αφυδατώνονται, υποφέρουν

από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, βασανίζονται και κακοποιούνται από ανθρώπινα χέρια

και πεθαίνουν πολύ συχνά αβοήθητα. Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν

ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Αυτό είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αριθμοί μονάχα... «τσουβάλια» που

φορτώνονται στα αυτοκίνητα πολλών Δήμων δήμιων και στοιβάζονται ως σκουπίδια σε χωματερές.
Αν τα αναζητήσουμε με τα μάτια μας και τα προσέξουμε, είναι παντού. Και είναι αμέτρητα και πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά.

Βαδίζουν σιωπηλά και ζητιανεύουν τα αυτονόητα. Λίγο φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν, λίγη προσοχή.

Υποφέρουν σιωπηλά, δεν μιλάνε, αλλά πολλοί από μας μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε έστω

από λίγο ο καθένας μας. Ζούνε ανάμεσα μας και ζητούν αυτά που αναζητούμε και εμείς! Ξυπνούν το πρωί και ξεκινούν

για την αναζήτηση των απολαύσεών τους. Φαγητό, νερό, συναναστροφή με τους ομοίους τους αλλά και με τους ανθρώπους και μια ζεστή ασφαλή γωνιά να κοιμηθούν.
Οι φιλοζωικοί αγώνες που δίνονται σε κάθε πεδίο στις μέρες μας, ενισχύουν σαφώς τη διάθεση κάποιου να υιοθετήσει ένα ακηδεμόνευτο ζώο,

αντί να αγοράσει κυρίως από κάποιο κλουβί petshop ή από κάποιο παράνομο εκτροφείο, καθώς ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού

επιθυμεί να αποκτήσει τον σκύλο ή τη γάτα που θέλει στο χαμηλότερο όμως κόστος! Μα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα πολύ λίγα

πράγματα δυστυχώς εντέλει αλλάζουν και πολλές από αυτές τις υιοθεσίες διαπνέονται από ένα μόνιμο αίσθημα ανευθυνότητας!

Ο κόσμος συμμετέχει συχνά σε εκδηλώσεις ενδιαφέροντος υιοθεσίας ζώων, το αίσθημα οίκτου για ένα αδέσποτο ζώο τον οδηγεί στην υιοθεσία του,

αλλά η ανετοιμότητά του για αυτό, οδηγεί πολύ συχνά το ζώο πίσω, λες και έχει κάρτα αλλαγής. Χαρίζοντάς του απλόχερα

έναν δεύτερο βάναυσο ψυχικό θάνατο μέσα και από τη σύγκριση του πριν και του μετά. «Φορτώνοντας» στις πλάτες και στις καρδιές

των εθελοντών στους οποίους επιστράφηκε ένα ακόμη ψυχικό βάρος, κάνοντας όλους εμάς να νιώθουμε ευγνώμονες στην ιδέα

πως δεν το βασάνισε τουλάχιστον, δεν το εγκατέλειψε στον δρόμο, σε κάποιο βουνό ή δεν το κλείδωσε έξω από το σπίτι να βρει μόνο του την τύχη του.
Στη χώρα μας κατάρες, βρισιές, χυδαιολογίες, αντιδικίες, δικαστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους ενεργούς συχνά φιλόζωους

είναι καθημερινές διαδικτυακές πρακτικές ακόμη και πάνω στα πτώματα ζώων, με μοναδικό αποτέλεσμα την απομάκρυνση του κόσμου

από τη φιλοζωία και την καταδίκη όλων εκείνων των πλασμάτων που δεν έχουν φωνή και έχουν εναποθέσει τη ζωή τους όλη στα χέρια μας.
Το μόνο δεδομένο είναι πως τα ζώα και νιώθουν και σκέφτονται. Το μοναδικό που στερούνται είναι βούλησης και επιλογής, γιατί είναι έρμαια

ακριβώς των διαθέσεών μας. Η μέρα τους εξαρτάται από τη διάθεση με την οποία θα ξημερώσει η δική μας μέρα! Μπορεί το βράδυ

να κοιμηθούν στο αφράτο μαξιλάρι τους και το επόμενο πρωί να βρεθούν ζητιάνοι στους δρόμους ως περιττοί, επικίνδυνοι, βρώμικοι

και ανεπιθύμητοι συμπολίτες μας.
Τα ζώα είναι η πιο αγνή πλευρά της φύσης, η πιο αθώα πλευρά του εαυτού μας, οι πιο πιστοί μας φίλοι. Ενώ εμείς τα δηλητηριάζουμε,

εμείς τα κλωτσάμε, εμείς τους κόβουμε τα αυτιά και τις ουρές, εμείς τα πετάμε στα βουνά, στα ποτάμια, στα σκουπίδια για να τα ξεφορτωθούμε,

εμείς τα αλυσοδένουμε, εμείς τα τιμωρούμε, εμείς, όταν πεθάνουν, τα στοιβάζουμε ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου.

Εμείς καθορίζουμε τη ζωή τους. Εμείς τα πετάμε ως άχρηστα αντικείμενα, γιατί τα βαρεθήκαμε ή γιατί δεν χωράνε πλέον στη ζωή μας.
Τα ακηδεμόνευτα ζώα τα παρατήσαμε όλοι εμείς. Δεν φύτρωσαν ούτε έπεσαν από τον ουρανό.

Θα μπορούσαμε να τα αποκαλούμε και «παρατημένα» ζώα, ώστε να διαφαίνεται ξεκάθαρα και εκείνος που τα παράτησε, δηλαδή αυτός που μονάχα φταίει.
Η μέρα αυτή είναι και φέτος εδώ ολοζώντανη επιπλέον να μας θυμίζει ότι ο απλός οίκτος προς τα ζώα είναι άνευ αξίας.

Δεν ωφελούν πουθενά εκφράσεις και σχόλια λύπησης στο διαδίκτυο κάτω από κάθε post που ζητά κάποιος εθελοντής φιλόζωος

βοήθεια ούτε οι αντιδικίες, οι βρισιές και οι κατάρες κάτω από κάθε εικόνα ενός βασανισμένου αδέσποτου ζώου.

Εκείνο που οφείλουμε είναι να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια ενπαθητική σχέση με όλα τα ζώα, ώστε να αντιληφθούμε όλα τα δεινά

που βιώνουν, να τα αγαπήσουμε όπως οφείλει να αγαπήσει και να βοηθήσει ο δυνατός τον αδύναμο και κυρίως όλοι εμείς να αναλάβουμε

δράση υπέρ τους, κόντρα στην απάνθρωπη, ανήθικη και απαράδεκτη συμπεριφορά πολλών άλλων απέναντί τους.

Όσο οι άλλοι ακολουθούν συνήθειες του παρελθόντος που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, εμείς όλοι να κάνουμε τη διαφορά.

Και να καταστρώσουμε από κοινού το σχέδιο δράσης μας υπέρ τους με λογική και με συναίσθημα, με το μυαλό και τις καρδιές μας

απολύτως δεκτικές και κινητοποιημένες. Γιατί η κόλαση που αντιμετωπίζουν κάθε λεπτό της μέρας όλα τα ζώα δεν είναι μια υπόθεση

ή ένα δίλημμα μα η θλιβερή πραγματικότητα. Τους συμπεριφερόμαστε με απαξίωση, τα υιοθετούμε και συχνά συνεχίζουμε να τους

δίνουμε μια ζωή κόλαση και πολύ συχνά να αλλάξουμε γνώμη και να τα επιστρέψουμε ή να τα παρατήσουμε όσο πιο μακριά

από το σπίτι τους, ώστε να βρουν μόνα τους την τύχη τους. Πόσες φορές ακούσαμε για κηδεμόνες ζώων που έχασαν τη ζωή τους

και εκείνα βρέθηκαν είτε κλειδωμένα στο σπίτι τους να πεθάνουν από ασιτία και αφυδάτωση είτε πετάχτηκαν από τους συγγενείς

τους στον δρόμο... Αυτή είναι συνήθως η ζωή τους και δεν είναι σίγουρα στρωμένη με ροδοπέταλα...
Η «γνωστή» φράση πως «φροντίζουν αδέσποτα ζώα, ενώ άνθρωποι πεθαίνουν» ξεκίνησε από την εποχή του Πλούταρχου και

ξεστομίζεται κυρίως από ανθρώπους που ουδέποτε έδωσαν έστω και ένα ποτήρι νερό σε άνθρωπο. Ενώ η ρατσιστική και φασιστική

αντιμετώπιση των αδέσποτων ζώων έχει τις ρίζες της πίσω στα χρόνια, η διάθεση να υιοθετούν οι άνθρωποι ζώα αντί να αγοράζουν

τα τελευταία χρόνια, αποτελεί έναν φάρο φωτεινό στην κόλαση της ζωής τους.
Όταν υιοθετείς ένα ζώο από τον δρόμο ή από ένα κλουβί ανοίγοντας παράλληλα τη θέση για να διασωθεί ακόμη ένα, οφείλεις να χτίσεις

μαζί τους σχέσεις ζωής άδολες, εκούσιες, καθαρές, ελεύθερες, απόλυτες, αυθόρμητες, τέλειες, γιατί τα ζώα αγαπούν δίχως διακυμάνσεις

ούτε διαθέσεις και χτίζουν σχέσεις σταθερές και αναλλοίωτες στον χρόνο. Δεν θα ξυπνήσουν κανένα πρωί φωνάζοντάς σου «φύγε,

δεν σε θέλω πια», «δεν σ’ αγαπώ», «σε βαρέθηκα».
Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια που γυρίζουν ανάμεσά μας γεμάτα φόβο και ανασφάλεια, μα και απελπισία κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία.

Και το συναίσθημα πάντα μα πάντα της εγκατάλειψης, μιας ανθρώπινης πρακτικής που σημαίνει αποποίηση κάθε ευθύνης.

Ο μέσος όρος ζωής ενός ακηδεμόνευτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου φτάνει ακόμα

και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή

το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσει. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φόλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί,

πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χαρίζει! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο.
Σε μια χώρα που τα παρατημένα ζώα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είτε κακοποιούνται, είτε δολοφονούνται, είτε είναι πρώην δεσποζόμενα

που εγκαταλείφθηκαν, για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν ριζικά πρώτα οι πεποιθήσεις. Και για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις πρέπει

πρώτα κάποιος να πιστέψει σε αυτή την αλλαγή. Πόσο μάλλον σε αυτές τις τόσο σκοτεινές μέρες που πια ζούμε που τα ζώα θα κληθούν

να πληρώσουν ίσως ακόμη και ένα μέρος του τιμήματος της πανδημίας.
Στείρωση, υιοθεσίες, αφύπνιση, ενημέρωση, λίγη τροφή και νερό, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων,

εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε

κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, όσων PetShop εξακολουθούν να συντηρούν τα puppymills, οριστικό κλείσιμο

των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς. Και τότε μόνο ίσως αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπίδα.
Υπεύθυνη υιοθεσία για όλα τα ακηδεμόνευτα ζώα λοιπόν, και δεν εννοούμε μόνο τη στείρωση που οφείλουμε να κάνουμε στον σκύλο και

στη γάτα μας υπηρετώντας και κανόνες ηθικής εκτός από το γεγονός να μη γινόμαστε μέρος του προβλήματος, την ιατρική περίθαλψη,

τη σίτιση και γενικότερα την απόλυτη ευζωία τους, αλλά το βασικότερο την υπομονή και το κουράγιο όλων εκείνων που υιοθετούν ζώα από το

δρόμο και από τα κλουβιά. Την πάταξη κάθε μορφής βίας. Υπάρχουν στην Ελλάδα «πρακτικές» που δεν αρκεί μονάχα να αλλάξουν.

Χρειάζεται να γκρεμιστούν και να ξαναχτιστούν. Από την αρχή σε νέες βάσεις και δεδομένα. Τα ακηδεμόνευτα ζώα που αναζητούν ένα

σπίτι είναι εκατομμύρια, δεν είναι μονάχα πλέον σκύλοι και γάτες και είναι αυτό το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής τους, το να κρατιέστε

από το χέρι μέχρι το τέλος του κοινού σας δρόμου. Όλα τα άλλα είναι για το φαίνεσθε.
Μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε σιγά σιγά να νιώθουμε τον αντίκτυπο κάθε πράξης βίας και εξευτελισμού των ζώων ακόμη και αν

δεν βάλαμε για αυτό το ίδιο το χέρι μας; Μήπως η σιωπή μας είναι από μόνη της μια κατάπτυστη πράξη;
Μήπως τελικά η άθλια συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα είναι κυρίως αποτέλεσμα μιας συνήθειας που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά;

Μήπως ήρθε η ώρα εμείς να τις αλλάξουμε; Για να αλλάξουμε όμως τις συνήθειες μας, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας.

Η νέα εποχή στη φιλοζωία ξεκινάει τώρα. Και είναι η κατάλληλη εποχή να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.

Σε μια γενιά άλλοι θα εξακολουθούν να δρούνε εθελοντικά, άλλοι θα βοηθούν στο μέτρο που μπορούν, άλλοι θα συνεχίσουν αδιάφοροι και

άλλοι θα καταντήσουν δολοφόνοι. Και κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος της μεγάλης αλλαγής και του κτισίματος μιας νέας ζωοφιλικής παιδείας.

Εκείνοι που δεν λύγισαν. Εκείνοι που για χάρη όλων εκείνων των πλασμάτων που χάθηκαν από ανθρώπινα χέρια, όσο οι άλλοι τους

κατηγορούν ως μισάνθρωπους, θα αναλάβουν να επαναστατήσουν εκ μέρους των ζώων. Για τα δικαιώματά τους. Και είναι πλέον αρκετοί.

Και θα νικήσουν. Γιατί δεν είναι πλέον μόνοι!

Τα ζώα δεν είναι ικανά να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που βιώνουν ψηφίζοντας, διαδηλώνοντας ή βάζοντας βόμβες.

Δεν είναι ικανά μόνα τους να επαναστατήσουν, αλλά αντίθετα υπομένουν σιωπηρά όλα όσα ο άνθρωπος τους προκαλεί, ένα ον

που είναι ικανό πραγματικά να καταστήσει τον πλανήτη εντελώς ακατάλληλο για όλους. Το ερώτημα είναι θα γίνουμε τελικά αλτρουιστές

και θα βάλουμε ένα τέλος στην απάνθρωπη μεταχείριση αυτών των τόσο χαρισματικών πλασμάτων που είναι υπό την εξουσία μας;

Και αυτό όχι επειδή αναγκαζόμαστε από τους «νόμους», αλλά επειδή η στάση μας αναγνωρίζουμε πλέον πως είναι ηθικά αστήριχτη

και αδικαιολόγητη! Ανεπίτρεπτη, φασιστική και άκρως ρατσιστική.
Ο σεβασμός σε κάθε ζώο με το οποίο συνυπάρχουμε δεν είναι υπόθεση ατομική του καθενός μας. Είναι θέμα ριζικής αλλαγής της πολιτικής

στάσης που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε κάθε συγκάτοικο στον πλανήτη και στο ίδιο το περιβάλλον.
Τα πνευμόνια δεν αναπνέουν πίσω από τα σιδερένια κάγκελα των άθλιων ελληνικών κυνοκομείων και η ζωή στους δρόμους της Ελλάδας

είναι ΚΟΛΑΣΗ. Δες έστω μονάχα σήμερα μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου. Αυτή είναι η αδέσποτη ζωή. Μη γελιέσαι. Εφιάλτης.

Ήρθε η ώρα να την αλλάξουμε. Έλα μαζί μας και γίνε και εσύ σήμερα η καλύτερη εκδοχή του χθεσινού εαυτού σου._

Του Αντώνη Δαρζέντα*

“Έχει κίνηση σήμερα. Πω πω. Χαμός. Δεν βρίσκω και πάρκινγκ ρε γαμωτο. Έλα ρε συ παρκάρησε για λίγο στο πεζοδρόμιο. Για λίγο θα είναι.
Εντάξει μωρέ. Δεν πειράζει.”

“Στερέωσε την καλά ρε συ. Βάλε λίγο τσιμέντο ακόμα και σφίξε καλά τη βίδα.
– Μια χαρά είναι.
– Εντάξει μωρέ. Δεν πειράζει ”

” Ας βάλω φωτιά να κάψω τα ξερόχορτα. Είπαν ότι θα έχει αέρα και με την ζέστη αυτή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα φωτιάς.
– Σώπα ρε συ. Λίγα ξερόχορτα είναι.
– Εντάξει μωρέ. Δεν πειράζει. ”

Πριν λίγες μέρες μια νέα γυναίκα παρασύρθηκε από διερχόμενο όχημα καθώς κατέβηκε πεζή στον δρόμο από το πεζοδρόμιο που περπατούσε,

καθώς αυτό είχε καταληφθεί από κάποιον που είχε παρκάρει για λίγο πάνω σε αυτό.
Από κάποιον που είπε “Για λίγο, είναι εντάξει μωρέ δεν πειράζει”

Προχθές σκοτώθηκε ένα νέο παιδί από την πτώση μιας μπασκέτας η οποία ήταν πλημμελώς τοποθετημένη και βιδωμένη στο γήπεδο του Δήμου του.

Το καλοκαίρι του 2007 μια σειρά από δασικές πυρκαγιές σε πολλούς νομούς της Ελλάδας είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους

84 άνθρωποι και να καούν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 268.834 εκτάρια γης, 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και 60.000 ζώα.
Η πυρκαϊά ξεκίνησε όταν μια γιαγιά ξεκίνησε στην αυλή της μια φωτιά για να βράσει κόλλυβα.

Πέρυσι το καλοκαίρι πάνω από 100 άτομα κάηκαν στο Μάτι σε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές των τελευταίων ετών

όταν κάποιος περίοικος ξεκίνησε την μοιραία εκείνη μέρα να καίει ξερόχορτα.

Το κόστος του Ελληνικού “έλα μωρέ, δεν πειράζει” μερικές φορές είναι φανερό και απτό έχοντας άμεσες συνέπειες. Μερικές φορές όχι.
Οι επιπτώσεις της μικροπαραβατικότητας

Ο κοινωνικός Ψυχολόγος Dan Ariely έχει κάνει εξαιρετικά πειράματα για να αναδείξει την σημασία και την βαρύτητα που έχει η συσσώρευση της μικροπαραβατικότητας στην κοινωνία.

Έβαλε πάρα πολλούς φοιτητές να λύσουν μέσα σε 5 λεπτά 20 μαθηματικές ασκήσεις και σε κάθε σωστή απάντηση θα έδινε ένα δολάριο.

Είδε λοιπόν όταν διόρθωσε τα γραπτά ότι κατά μέσο όρο είχαν απαντήσει 4 ερωτήσεις σωστά.

Ξαναέκανε το ίδιο πείραμα αλλά τώρα είπε στους φοιτητές μόλις τελειώσουν να σκίσουν τα γραπτά τους σε έναν καταστροφέα εγγράφων

και να πουν πόσες έλυσαν σωστά. Απάντησαν κατά μέσο όρο οι ίδιοι ότι έλυσαν 7 σωστά. Όταν μάλιστα ανέλυσαν τα αποτελέσματα

(μπόρεσαν να το κάνουν γιατί επίτηδες είχαν πειράξει τον καταστροφέα να μην σκίζει τα χαρτιά) είδαν ότι λίγοι έκλεψαν πολύ

(π.χ. κάποιοι είπαν ότι έλυσαν και τα 20, πράγμα αδύνατον) και οι περισσότεροι έκλεψαν λίγο.

Αλλά το κόστος της μικρής παραβατικότητας, δηλαδή αυτοί που έκλεψαν λίγο, ήταν πολλές χιλιάδες δολάρια παραπάνω.

Γιατί η μικρή παραβατικότητα γίνεται από πολλούς. Δηλαδή το κοινωνικό κόστος των πολλών που κάνουν μικρά αδικήματα είναι πολλές φορές απείρως μεγαλύτερο από τους λίγους που κλέβουν πολλά.

Ένα από τα πράγματα που κρατούν την κοινωνία μας πίσω λοιπόν, είναι η ανοχή και στην μικρή παραβατικοτητα.

Σίγουρα δεν είμαστε κράτος που το έχει υπολογίσει αλλά δείτε τα απτά παραδείγματα με τα οποία άρχισα το άρθρο.

Και εάν η καταδίκη της μεγαλης παραβατικότητας πρέπει να είναι αμείλικτη καθώς δίνει παραδείγματα στην κοινωνία,

η μικρή παραβατικότητα κοστίζει τελικά πολύ περισσότερο. Η ευνομία πρέπει να επεκταθεί και σε αυτό.

Πριν θρηνήσουμε και άλλες ζωές.

Το ελληνικό “έλα μωρέ, δεν πειράζει” κοστίζει ζωές και υπανάπτυξη.

*Ο κ. Αντώνης Δαρζέντας είναι παιδίατρος.

Και για την Υγεία στην Ημαθία, τι έκανες;

Είναι γνωστό ότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής στον χώρο της υγείας. Γνωρίζω καλά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι ασθενείς, οι εγκαταστάσεις. Γνωρίζω καλά πόσο πολύτιμη είναι η δημόσια υγεία και πόσο κρίσιμο είναι να λειτουργεί αποτελεσματικά, δίχως ελλείψεις και προβλήματα. Kαι όμως τα προηγούμενα χρόνια αυτό το πολύτιμο αγαθο χτυπήθηκε και συρρικνώθηκε.

Δεν ήταν μόνο οι περικοπές που όρισε η τρόικα. Ήταν και η κακοδιοίκηση και η διαφθορά των πολιτικών προισταμένων και η διαπλοκή τους με πολυεθνικές και μεγαλοεπιχειρηματίες που τζογάρανε εις βάρος αυτού του δημόσιου αγαθού. 

Αυτή η διαπλοκή δημιούργησε 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστους πολίτες χωρίς δικαίωμα πρόσβασης στο ΕΣΥ και σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οδήγησε το Δημόσιο Σύστημα Υγείας σε κατάρρευση, με δραματικές περικοπές στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων, χωρίς μόνιμες προσλήψεις για 5 χρόνια.Δε ξεχνώ τον ΕΟΠΠΥ με χρέη πάνω από 1 δισ.€ σε ιδιώτες παρόχους. Δε ξεχνώ τα ασφαλιστικά ταμεία με θηριώδες έλλειμμα άνω του 1 δισ. Δε ξεχνώ τις συντάξεις περικομμένες οριζόντια 12 φορές με μειώσεις που έφταναν έως και το 50% και συνολικό ύψος περικοπών στα 45 δισ. Δε ξεχνώ τις 400.000 απλήρωτες συνταξιοδοτικές παροχές. Δε ξεχνώ τα χρέη των ασφαλισμένων προς τα ασφαλιστικά ταμεία στα 30 δισ.  Δε ξεχνώ την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας μόνο για τους λίγους. Δε ξεχνώ την ακύρωση του σχεδίου νέων προσλήψεων γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού.

Σε αυτή την πορεία προς την πτώση εμείς σταθήκαμε εμπόδιο. Όταν αναλάβαμε, αρχίσαμε να κλείνουμε τις τρύπες, να εκδιώκουμε τη διαπλοκή, να καυτηριάζουμε τις πληγές.Και με τους πόρους που εξοικονομήσαμε, δώσαμε πίσω την υγεία στον ελληνικό λαό.

- Δώσαμε τέλος στα εργολαβικά συνεργεία καθαρισμού και φύλαξης με την υπογραφή συμβάσεων εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς για τους εργαζόμενους με ταυτόχρονη εξοικονόμηση 20-30% της δαπάνης.
- Φέραμε τα οικονομικά σκάνδαλα Novartis, ΚΕΕΛΠΝΟ στην δικαιοσύνη και εισήγαμε νέα πολιτική τιμολόγησης - αποζημίωσης φαρμάκων και μειώσαμε την συμμετοχή των ασθενών στα φάρμακα. 
- Επαναφέραμε το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν στο Δημόσιο.
- Μειώσαμε τις οφειλές του ΕΟΠΥΥ. 
- Καταφέραμε να έχουμε ταμειακό πλεόνασμα 260 εκατομμύρια ευρώ για τα Δημόσια Νοσοκομεία που το 2014 όφειλαν 735 εκατομμύρια ευρώ.
- Διαγράψαμε τις βεβαιωμένες στην εφορία οφειλές όσων ανασφάλιστων νοσηλεύτηκαν σε δημόσιο νοσοκομείο επί εποχής Σαμαρά.
- Καταργήσαμε τα 5 ευρώ στα νοσοκομεία για όλους τους ασφαλισμένους.
- Παρέχουμε για πρώτη φορά δωρεάν οδοντιατρική φροντίδα για 800.000 παιδιά Δημοτικού
- Ενισχύσαμε το ΕΣΥ με προσωπικό, υποδομές και εξοπλισμό, ιδρύσαμε νέα νοσοκομεία. Φέραμε 19.500 προσλήψεις στις δομές της Δημόσιας Υγείας, με άλλες 4.500 χιλιάδες σε διαδικασία προκήρυξης και διορισμού και δημιουργήσαμε νέα νοσοκομεία σε Σαντορίνη και Λευκάδα.

Και θα συνεχίσουμε με όραμα την καθολική κάλυψη των αναγκών υγείας των ανθρώπων προσπαθώντας ασταμάτητα, για την περαιτέρω ενδυνάμωση του ΕΣΥ με νέες προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, με την ανανέωση των υποδομών και του εξοπλισμού του ΕΣΥ.

Όσο για την δημόσια υγεία στην Ημαθία, ήμουν πάντα εδώ. Από τα σπλάχνα της προέρχομαι και γνωρίζω τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει και τι χρειάζεται να γίνει. Μέσα σε αυτή την τετραετία διεκδίκησα και πέτυχα:

- την ενίσχυση του Νοσοκομείου Νάουσας με αξονικό τομογράφο.
- την προμήθεια ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού μεγάλης κλίμακας
- την προμήθεια ασθενοφόρου στο Γ.Ν. Ημαθίας
- τη σύσταση πρώτης ΤΟΜΥ στην Βέροια
-τη δημιουργία αιμοδυναμικού εργαστηρίου καρδιολογικής κλινικής στο Νοσοκομείο Βέροιας. 
- την αναβάθμιση Μικροβιολογικού Εργαστηρίου του Κέντρου Υγείας Βέροιας
- την ομαλοποίηση λειτουργίας Παθολογικής κλινικής
- την ψηφιοποίηση του ακτινολογικού εργαστηρίου για τις μονάδες υγείας
-95 προσλήψεις στο Νοσοκομείο της Νάουσας και 196 προσλήψεις στο νοσοκομείο της Βέροιας
 - την ένταξη της Νάουσας στις προβληματικές και άγονες περιοχές, προσφέροντας κατ’ αυτό τον τρόπο αυξημένα κίνητρα για την προσέλκυση γιατρών
- τη διεύρυνση του αποκεντρωμένου τμήματος του ΕΦΚΑ Νάουσας, ώστε πέρα από τους μισθωτούς τώρα και γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι και διάφοροι κλάδοι της οικονομίας δεν θα χρειάζεται να μετακινηθούν για να εξυπηρετηθούν στη Θεσσαλονίκη ή ακόμα και στην Αθήνα.Με τον ΕΦΚΑ οι υπηρεσίες της κοινωνικής ασφάλισης αφορούν πλέον όλους τους ασφαλισμένους.

Υπάρχουν όμως πράγματα που διεκδίκησα και έχουν μείνει στη μέση.Μέσα στην επόμενη τετραετία θέλω να τα δω να ολοκληρώνονται. Η ριζική ανακαίνιση του Κ.Υ. Αλεξάνδρειας και η δημιουργία  Σύγχρονου Κέντρου Αποκατάστασης Ασθενών στο Νοσοκομείο Νάουσας, είναι κάποια από αυτά.

Για την Υγεία θα συνεχίσω να είμαι εδώ. Για κάθε δίκαιο αίτημα των εργαζόμενων, των ασθενών, των πολιτών.  Γιατί δε θέλω να δω πάλι την παλλινόρθωση του συστήματος διαπλοκής που τζόγαρε και βιούλαξε την υγεία και το δικαίωμα πρόσβασης των ασθενών σε αυτή. Δε θέλω να δω τη Novartis να παίζει με τις τιμές των φαρμάκων. Δε θέλω να δω την αύξηση ΦΠΑ από 6 σε 11% στα φάρμακα και την κατάργηση ΤΟΜΥ. Δε θέλω να δω την εφαρμογή του «ασφαλιστικού Πινοσέτ» το οποίο θέτει σε κίνδυνο τη χορήγηση των σημερινών συντάξεων, θέτει σε κίνδυνο τις μελλοντικές συντάξεις των νέων εργαζομένων, αφήνει ακάλυπτους τους σημερινούς ασφαλισμένους και μεταφέρει τις ασφαλιστικές εισφορές από το δημόσιο σύστημα σε ιδιωτικές εταιρείες και οδηγεί σε μειώσεις συντάξεων.

Δε θέλω να δω το άνοιγμα στην ιδιωτική ασφάλιση και την πλήρη ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος.

Προχωράμε για μια Υγεία, δημόσιο αγαθό, υψηλής ποιότητας, στο οποίο θα έχουν πρόσβαση όλοι, ανεξαιρέτως, ισότιμα και χωρίς κόστος. Γι’ αυτό το όραμα θα είμαστε εδώ.

 Είναι οι μέρες που αναμένονται οι βαθμολογίες των μαθητών, που εξετάστηκαν στις πρόσφατες πανελλαδικές εξετάσεις.

 Ένας αριθμός παιδιών θα χαρεί μπροστά στους βαθμολογικούς πίνακες που θα αναρτηθούν και που θα δίνουν το μήνυμα ότι είναι δεδομένη η εισαγωγή στην πρώτη τους επιλογή, στην επιλογή της καρδιάς. Τα υπόλοιπα παιδιά θα είναι υποχρεωμένα για μέρες να ακούν τα ίσως καλών προθέσεων, αλλά απολύτως αναμενόμενα και εκνευριστικά "η ζωή είναι μπροστά σου, θα έχεις και άλλες ευκαιρίες, μην απογοητεύεσαι..." και τα συναφή, που μάλλον επιδεινώνουν τον πόνο, παρά απαλύνουν. Το σημαντικότερο όμως στην περίπτωση αυτή είναι ότι από τα παιδιά που "έχασαν" την πρώτη τους επιλογή, τα περισσότερα είχαν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους, μόχθησαν, στερήθηκαν, μελέτησαν και ένα ανθρώπινο λάθος, μια στιγμή κόπωσης λόγω πίεσης ημερών, τους έβγαλε "εκτός", ακυρώνοντας κόπους χρόνων. Αυτό το μαρτύριο πρέπει να τελειώσει. Μιλάμε για παιδιά, μιλάμε για νέους ανθρώπους, μιλάμε για όνειρα.

Νίκη Καρατζιούλα 

Υποψήφια Βουλευτής Ημαθίας με τη Νέα Δημοκρατία.

Αήθη επίθεση εξαπέλυσε, ο ευρισκόμενος μονίμως εκτός ορίων, υφυπουργός υγείας του Σύριζα, Παύλος Πολάκης.

Δημογραφικό : αδιαφορία ή σκοπιμότητα ;

Γράφει ο Στέργιος Μουρτζίλας,

Πρόεδρος Συλλόγου Πολυτέκνων Ν. Ημαθίας

Το ότι το ζήτημα της υπογεννητικότητας συνιστά την πλέον σοβαρή παράμετρο της κρίσης που μαστίζει την Πατρίδα μας και αποτελεί τη βάση, πάνω στην οποία εδράζονται σειρά άλλων κρίσιμων προβλημάτων αποτελεί κοινό τόπο, έστω και αν δεν τυγχάνει ανάλογης προβολής και δημοσιότητας. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας αγνοεί την κρισιμότητα της πραγματικότητας, όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται στις ανακοινώσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, όπου αποτυπώνεται με γλαφυρά μοιραίο τρόπο η εξέλιξη των δημογραφικών μεγεθών της χώρας μας.

Δεν θα κουράσω με αριθμούς. Το θλιβερό είναι ότι από το 2011 και μετά έχουμε μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων συντριπτικά και καμία πρόνοια αντιστροφής του κλίματος δεν λαμβάνεται από τους έχοντας στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας μας.

Η τραγικότητα της κατάστασης ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι η αύξηση των θανάτων στην παρούσα χρονική συγκυρία επιδρά διπλά αρνητικά στην επιβίωση του έθνους μας, αφού είναι γνωστό ότι ένας συνταξιούχος συμβάλει ουσιαστικά στη διαβίωση της οικογένειας ενός τουλάχιστον άνεργου παιδιού του.

Μετά τις πολύπλευρες φορολογικές επιβαρύνσεις και την κατάργηση της υποχρεωτικής μεταγραφής των τέκνων πολυτέκνων οικογενειών σε Πανεπιστήμια κοντά στον τόπο κατοικίας τους, ήρθε και η αναδιάρθρωση επί το δυσμενέστερο των οικογενειακών επιδομάτων. Τα ψίχουλα δηλαδή που χορηγούνταν στους ήρωες Πολύτεκνους χωρίς καμία ντροπή μειώθηκαν, για να βοηθηθούν αυτοί που έχουν ένα ή δύο παιδιά !

Δεν χωρά στην κοινή λογική ο παραλογισμός που ζούμε. Καμία ουσιαστική πρόνοια και βοήθεια για τους γονείς εκείνους που τολμούν ακόμη και σήμερα να φέρνουν Έλληνες και Ελληνίδες στη ζωή. Φτάνουμε στο σημείο να ακούμε και από επίσημα χείλη πως αν δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, τότε να μην τα γεννούσαμε. Αντίθετα, με ιδιαίτερη έκπληξη διαπιστώνουμε την πολύπλευρη και διαρκή στήριξη των χιλιάδων μεταναστών που συνωστίζονται στην Πατρίδα μας προερχόμενοι από δεκάδες χώρες, οι οποίοι ως επί το πλείστον γεννούν πολλά παιδιά.  

Λύσεις υπάρχουν αρκεί πραγματικά όσοι έχουν τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια τους να επιθυμούν ειλικρινά να εξακολουθεί αυτή να διατηρεί τα ελληνορθόδοξα χαρακτηριστικά της. Θυμίζω την ευεργετική επίδραση που είχε η νομοθεσία και τα μέτρα που λήφθησαν την δεκαετία του 2000 υπέρ των πολυτέκνων όπως επίδομα - ισόβια «σύνταξη» πολύτεκνης μητέρας, επίδομα γέννησης τέκνου, μετεγγραφές πολύτεκνων φοιτητών, τοποθέτηση πολύτεκνων εκπαιδευτικών στον τόπο των συμφερόντων τους, συνυπηρέτηση γονέων, διορισμός πολύτεκνων γονέων ως εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα ψηλό ποσό φοροαπαλλαγής.

Τα παραπάνω επέδρασαν καταλυτικά όχι μόνο στην ανακοπή της πτώσεως των γεννήσεων, αλλά και στην αύξηση του αριθμού γεννήσεων 4^ων και άνω παιδιών. Τα μέτρα εκείνα, κατά μέτριους υπολογισμούς, απέδωσαν στην ελληνική κοινωνία περίπου πέντε χιλιάδες επί πλέον γεννήσεις τέταρτων ή πέμπτων παιδιών.

Αφού λοιπόν η συνταγή υπάρχει και έχει εφαρμοστεί στο πρόσφατο παρελθόν με επιτυχία, τι μας εμποδίζει από το να την επαναλάβουμε ;

Εκτός εάν κάποιοι έχουμε βαλθεί να καταντήσουν την Ελλάδα μας πολυεθνικό κράτος.

Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν στάθηκαν ικανές να εμποδίσουν πολίτες όλων των ηλικιών και από όλο το πολιτικό φάσμα, να δηλώσουν με τρόπο απόλυτο, την άρνησή τους στην υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών.

Μιας συμφωνίας που επιβάλλεται από τους "ισχυρούς" για την
εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Μιας συμφωνίας που θέτει εν αμφιβόλω την ιστορική διαδρομή ενός λαού.

Μιας συμφωνίας που με την αποδοχή της "σύνθετης ονομασίας" εισάγει αυτομάτως το "αλυτρωτικό όχημα" που σε κάποια στιγμή ,σε βάθος χρόνου ίσως, θα απαιτήσει την "ενιαία Μακεδονία", την "Μακεδονία του Αιγαίου".

Φλογερός ομιλητής ο Μητροπολίτης μας Παντελεήμων , συγκίνησε με την απλότητα του λόγου, την καθαρότητα της σκέψης, το ισχυρό των επιχειρημάτων και το πάθος για την μοναδικότητα της Μακεδονίας, τονίζοντας τον φόβο του για την αρχή μιας εθνικής τραγωδίας.

Δίπλα σε αυτόν και με το ίδιο πάθος τοποθετήθηκαν ο αντιπεριφερειάρχης Κώστας Καλαϊτζίδης, εκφράζοντας τα αισθήματα και την βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών του τόπου μας.

Συγκινησιακά φορτισμένη η τοποθέτηση του καλού φίλου Αντώνη Καγκελίδη, ενός εξέχοντος στελέχους της ποντιακής κοινότητας, έδωσε το στίγμα ενός αγώνα που δεν έχει τέλος μέχρι την δικαίωση.

Στο ίδιο μήκος κύματος και με την ίδια ζέση και οι άλλοι ομιλητές, που μια εξαίρετη συντονιστική επιτροπή και στην οποία αξίζουν τα θερμά συγχαρητήρια, είχε την προνοητικότητα να επιλέξει.

Σε ότι με αφορά και με σεβασμό στις τοποθετήσεις των ικανότατων αγορητών, θέλω να επαναδιατυπώσω το απλό και λογικό που ενυπάρχει στη σκέψη όλων μας...

Στις Δημοκρατίες και στα εθνικά θέματα κύρια, οι πολίτες αποφασίζουν τις επιλογές τους.

Αν έχουμε Δημοκρατία και οι κυβερνώντες εμφορούνται από δημοκρατικά ιδεώδη...Ιδού η Ρόδος...

Δημοψήφισμα.

Ο λαός θα αποφασίσει για την επιλογή. Κανείς άλλος δεν δικαιούται να τον υποκαταστήσει επικαλούμενος "ανώτερη σκέψη".

Είναι δίκαιο και πρέπει να γίνει πράξη!