πέμπτη Κυριακή σήμερα, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και το Αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα στους ναούς μας, προέρχεται από την επιστολή του Αγίου Παύλου, προς τους Εβραίους Χριστιανούς. Ας το ακούσουμε όμως ξανά στην καθημερινή μας γλώσσα και για να προχωρήσουμε έπειτα στην διατύπωση κάποιων ωφέλιμων για την πνευματική μας προκοπή σκέψεων.
Γράφει λοιπόν ο Άγιος Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, o Xριστός ήρθε ως αρχιερέας των αγαθών πραγμάτων που προσμένουμε. Η σκηνή στην οποία μπήκε είναι ανώτερη και τελειότερη. Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδή αυτής της δημιουργίας. Ο Χριστός μπήκε μια για πάντα στα άγια των αγίων, για να προσφέρει αίμα όχι ταύρων και μοσχαριών, αλλά το δικό Του αίμα· κι έτσι μας εξασφάλισε την αιώνια σωτηρία. Το αίμα των ταύρων και των τράγων, και το ράντισμα με τη στάχτη του δαμαλιού εξαγνίζουν τους θρησκευτικά ακάθαρτους καθαρίζοντάς τους εξωτερικά. Πόσο μάλλον το αίμα του Χριστού! Αυτός, έχοντας το Πνεύμα του Θεού, πρόσφερε τον εαυτό Του άψογη θυσία στον Θεό, κι έτσι θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από τα έργα που οδηγούν στον θάνατο, για να μπορείτε να λατρεύετε τον αληθινό Θεό.». (Εβραίους κεφάλαιο ια΄, στίχοι 24-26 & 32-40)
Στην ανεκτίμητη και ανεπανάληπτη Θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος Τη Θυσία που επιζητούσε η ανθρωπότητα προκειμένου να εξιλεωθεί για τα λάθη της και να αναπαύσει την καταρρακωμένη συνείδησή της, από τα «έργα που οδηγούν στον θάνατο», λόγω της συνεχούς απομάκρυνσής της από την αγάπη του Θεού Πατέρα.
Είχε καθιερωθεί από τα πανάρχαια χρόνια, οι άνθρωποι να προσφέρουν θυσίες προς τη θεότητα, πιστεύοντας πως με τον τρόπο αυτό θα πετύχουν την συγχώρηση των αμαρτιών τους και τον καθαρισμό της σπιλωμένης συνειδήσεώς τους. Όσες όμως θυσίες και αν τελούσαν καμιά δεν ήταν ικανή να γεμίσει την πονεμένη καρδιά τους με αληθινή παρηγοριά.
Αυτή την αδυναμία των ανθρώπων, ήρθε να καλύψει η ευσπλαχνία του Θεού. Αφού δεν βρισκόταν πάνω στη γη, τίποτε τόσο μεγάλο να θυσιαστεί ανάλογο της ανθρώπινης κακίας, ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός «προσφέρθηκε» να γίνει για μας σφάγιο ιερό και άμωμο. «Ντύθηκε» έτσι την ανθρώπινη φύση, γενόμενος άνθρωπος σαν κι εμάς και ως Μέγας Αρχιερέας θυσίασε τον ίδιο Του τον εαυτό, στο βωμό του Σταυρού. Έτσι πέτυχε, όχι απλά τον εξωτερικό καθαρισμό, αλλά την πλήρη κάθαρση της συνειδήσεως του ανθρώπου που ελεύθεροι πια μπορούν να επιστρέψουν στην στοργική και γεμάτη αγάπη αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα.
Αυτή τη Θυσία επαναλαμβάνει σε κάθε λειτουργική της σύναξη η Εκκλησία μας, υπακούοντας στην παράκληση και προτροπή του Σωτήρα και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού, που ζήτησε από τους μαθητές Του και κατ’ επέκταση όλους τους πιστούς, «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν· ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν Ἄρτον τοῦτον, καὶ τὸ Ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν ἐμὸν θάνατον καταγγέλλετε, τὴν ἐμὴν Ἀνάστασιν ὁμολογεῖτε». Πρόκειται για το ιερότατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, την κορωνίδα των Μυστηρίων της Αγίας μας Εκκλησίας, κατά το οποίο - δια της χάριτος του Παναγίου
Πνεύματος- οι πιστοί μεταλαμβάνουν υπό το είδος του άρτου αυτό το Σώμα του Χριστού και υπό το είδος του οίνου αυτό το Αίμα του Χριστού, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον».
Σκοπός συνεπώς του θείου αυτού Μυστηρίου είναι να φυλάσσουμε ζωντανή μέσα στην καρδιά μας την ανάμνηση του θανάτου του Ιησού και την υπό αυτού πηγάσασα σωτηρία του κόσμου. Η δε ωφέλειά μας από την Θεία Μετάληψη είναι διπλή. Αφ’ ενός μέσω αυτής γινόμαστε ένα πνεύμα με το Χριστό και έτσι γεμίζει η ψυχή μας από πνευματική χαρά και ευφροσύνη και αφ’ ετέρου αγιαζόμαστε, λαμβάνοντας των βεβαίωση της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας και το δικαίωμα της κληρονομίας της αιώνιας ζωής.
Όμως για να μεταλάβει κανείς κατά το δυνατόν άξια το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, θα πρέπει προηγουμένως να «δοκιμάσει» τον εαυτό του και να κρίνει τις πράξεις, τις σκέψεις και τις επιθυμίες του μήπως είναι αμαρτωλές και αντίθετες με το άγιο θέλημα του Κυρίου. Ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί και μας συμβουλεύει σχετικά: «όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου. Γι’ αυτό πρέπει να εξετάζει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του, και τότε να τρώει από τον άρτο και να πίνει από το ποτήριο. Γιατί όποιος τρώει τον άρτο και πίνει τον οίνο με τρόπο ανάξιο, χωρίς να αναγνωρίζει σ’ αυτά το σώμα του Κυρίου, αυτό που τρώει κι αυτό που πίνει φέρνουν πάνω του καταδίκη» (Α΄ Κορινθίους 11,27-29).
Ας προσερχόμαστε λοιπόν κι εμείς αδελφοί μου στο Ποτήριο της Ζωής, όσο συχνά μπορούμε, με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη, προκειμένου να μετάσχουμε από αυτήν εδώ την ζωή στην «αιώνια σωτηρία» που μας εξασφάλισε η «άψογη θυσία» του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
