στους χριστιανούς της Ρώμης, αλλά και σε όλους εμάς σήμερα, απευθύνθηκε μέσα από το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, ο Πρωτοκορυφαίος διδάσκαλος του Ευαγγελίου Παύλος, για να μας μιλήσει για μια έννοια που συχνά την ξεχνάμε ή έστω δεν της δίνουμε την πρέπουσα -στην σπουδαιότητά της- θέση στην ζωή μας. Πριν όμως μιλήσουμε εκτενέστερα γι’ αυτήν, ας ακούσουμε ξανά στην καθημερινή μας γλώσσα το περιεχόμενο του αναγνώσματος που πριν λίγο ακούσαμε.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, αφού ο Θεός μας έσωσε επειδή πιστέψαμε, οι σχέσεις μας μ’ αυτόν αποκαταστάθηκαν με τη μεσολάβηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτός μας οδήγησε με την πίστη στον χώρο αυτής της χάρης του Θεού, στην οποία είμαστε στερεωμένοι, και καυχόμαστε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Μα δεν σταματά εκεί η καύχησή μας· καυχόμαστε ακόμα και στις δοκιμασίες, γιατί ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στον δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μαρτυρεί γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε, γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας. Γιατί ο Χριστός, παρ’ όλο που ήμασταν ακόμη ανίκανοι να κάνουμε το καλό, πέθανε για μας, τους ασεβείς ανθρώπους, στον προκαθορισμένο καιρό. Δύσκολα θά ‘δινε κανείς τη ζωή του ακόμα και για ένα δίκαιο άνθρωπο. Ίσως αποφάσιζε κανείς να πεθάνει για κάποιον καλό άνθρωπο. Ο Θεός όμως, ξεπερνώντας αυτά τα όρια, έδειξε την αγάπη του για μας, γιατί ενώ εμείς ζούσαμε ακόμα στην αμαρτία, ο Χριστός έδωσε τη ζωή του για μας. Τώρα, λοιπόν, αφού ο Θεός μας απάλλαξε από την καταδίκη, με τη μεσολάβηση του σταυρικού θανάτου του Χριστού, πολύ περισσότερο ο ίδιος θα μας σώσει κι από τη μέλλουσα οργή. Παρ’ ό,τι ήμασταν εχθροί με τον Θεό, μας συμφιλίωσε μαζί του ο σταυρικός θάνατος του Υιού του· πολύ περισσότερο τώρα που συμφιλιωθήκαμε, η ζωή του θα μας χαρίσει τη σωτηρία». ( Ρωμαίους κεφάλαιο ε΄, στίχοι 1-10 )
Από την ημέρα που ο άνθρωπος αποφάσισε να «αποστατήσει» και πορευθεί μακριά από την αγάπη του Δημιουργού του, δεν έπαψαν οι θλίψεις και οι δοκιμασίες, οι πειρασμοί και οι δυσκολίες να γεμίζουν τη ζωή του. Τι κι αν χρησιμοποίησε χίλιες δυο μεθόδους (τις περισσότερες φορές εμπαθείς και αμαρτωλές) για να απαλλαγεί ο ταλαίπωρος άνθρωπος από αυτές; Μάταια προσπαθούσε, οι «δοκιμασίες» είχαν καταστεί η σκιά της ύπαρξής του και η αιτία της απελπισίας και απογοήτευσής του.
Ήρθε όμως ο «προκαθορισμένος καιρός» που ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, άλλαξε μια για πάντα τα δεδομένα στην ανθρωπότητα και ιδιαίτερα σε όσους δια της πίστεως σε Αυτόν, αποκατέστησαν τις σχέσεις τους με το Θεό Πατέρα. Μετά τον Ιησού Χριστό, η δοκιμασίες έπαψαν να είναι ο εφιάλτης του ανθρώπου αλλά η δυσάρεστη «φύση» τους μεταβλήθηκε σε τέτοιο βαθμό που όχι μόνο δεν προκαλούσαν πλέον το φόβο αλλά έγιναν και αιτία καύχησης για τους πιστούς! Κι αυτό γιατί όλες τους πλέον γινόταν αντιληπτές μέσα από το πρίσμα της βέβαιης ελπίδας -αυτής που «τελικά δεν απογοητεύει»- στην αγάπη του Θεού.
Και δεν απογοητεύει, γιατί βασίζεται στη λογική, πως αφού ο Θεός «ενώ εμείς ζούσαμε ακόμα στην αμαρτία», έστειλε τον Μονογενή του Υιό να σταυρωθεί ώστε δια του θανάτου Του να επιτευχθεί η συμφιλίωση μαζί Του, πόσο δε μάλλον τώρα, που δια της πίστεως είμαστε στερεωμένοι στο χώρο της χάρης Του, θα μας αξιώσει τελικά της αιώνιας δόξης Του. Και αν για την εποχή της «αποστασίας» μας ο Θεός «εργάστηκε» τόσο και σε τέτοιο βαθμό τη σωτηρία μας, δεν είναι βάσιμο να ελπίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα πως και τώρα στην εποχή της «χάριτος» η αγάπη Του δεν θα μας εγκαταλείψει; Και πράγματι έτσι είναι. Πως λοιπόν να μην «καυχόμαστε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού»;
Όπως λέει και ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος: «η δύναμις της αγάπης είναι η ελπίς» και συνεχίζει «Η ελπίς είναι πλούτος ενός πλούτου που δεν φαίνεται. Είναι ασφαλής απόκτησις θησαυρού πριν από την απόκτησή του. Αυτή είναι η ανάπαυσις και ανακούφισις από τους κόπους. Αυτή είναι η θύρα της αγάπης. Αυτή φονεύει την απόγνωσι. Αυτή εικονίζει εμπρός μας τα πράγματα που ευρίσκονται μακρυά. Έλλειψις της ελπίδος σημαίνει αφανισμός της αγάπης. Σ’ αυτήν είναι δεμένοι οι πόνοι, σ’ αυτήν είναι κρεμασμένοι οι κόποι, αυτήν περικυκλώνει το έλεος του Θεού...και δεν καταισχύνει τον ελπίζοντα».
Στις μέρες μας, που τόσο δοκιμαζόμαστε από τις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών μας και του υλιστικού τρόπου ζωή που είχαμε ακολουθήσει, η απελπισία χτυπά την πόρτα της ψυχής των περισσοτέρων μας και απειλεί να καταστήσει την απογοήτευση μόνιμο «συγκάτοικό» μας. Τώρα λοιπόν η αξία και η σπουδαιότητα της ελπίδας στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού, θα πρέπει να ξαναλάβει την κεντρική θέση στην καρδιά και τη ζωή μας. Γιατί όπως και ο Παύλος σήμερα μας υπενθύμισε: «ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν...». Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
