Κυριακή ΙΓ’ Λουκά η σημερινή και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας, είναι παρμένο από την επιστολή του Αγίου Αποστόλου Παύλου, προς τους Χριστιανούς κατοίκους της Μικρασιατικής πόλεως της Εφέσου. Μια επιστολή, που έγραψε όντας φυλακισμένος στη Ρώμη, απευθύνοντάς τους τις τελευταίες του συμβουλές και υποθήκες, λίγο πριν την καταδίκη και το μαρτυρικό του τέλος, για την αγάπη του Χριστού. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο περιεχόμενο του ιερού κειμένου, ας το ξαναδιαβάσουμε στη δική μας καθημερινή γλώσσα, για να το κατανοήσουμε καλύτερα.
Γράφει λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, σας παρακαλώ, λοιπόν, εγώ που είμαι φυλακισμένος για τον Κύριο, να ζείτε με τρόπο αντάξιο Εκείνου που σας κάλεσε στη νέα ζωή. Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή· να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλο και να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού. Ένα σώμα αποτελείτε όλοι κι ένα πνεύμα σάς ενώνει, όπως και μία είναι η ελπίδα σας για την οποία σας κάλεσε ο Θεός. «Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα. Ένας Θεός και Πατέρας όλων, που κυριαρχεί σ’ όλους, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί σε όλους σας». Στον καθένα μας όμως έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός.» (Εφεσίους, κεφάλαιο 4, στίχοι 1-7)
Δέσμιος «για τον Κύριο», ο Παύλος. «Για τον Κύριο», που τόσο είχε αγαπήσει από την παιδική του ηλικία, από τότε που οι ευσεβείς γονείς του τον απέθεσαν «παρὰ τοὺς πόδας Γαμαλιήλ», του περίφημου διδασκάλου της πατρώας τους πίστης, για να διδαχθεί από αυτόν «τόεὖζῆν» της κατά Θεόν ζωής και πολιτείας. «Για τον Κύριο», που τον ελέησε στην περίοδο της ριζοσπαστικοποίησης της προσκόλλησής του στην παράδοση του Ιουδαϊσμού, και έξω από την πόλη της Δαμασκού, τον αλίευσε με τη σαγήνη της προσωπικής του Θεοφανίας, στην ζωντανή πίστη στον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, που μέχρι τότε ανεπίγνωστα εδίωκε. «Για τον Κύριο», που από τυφλό (μεταφορικά και κυριολεκτικά) διώκτη του Υιού Του, του χάρισε το φως της Θείας επιγνώσεως. «Για τον Κύριο», που τον εξέλεξε ως σκεύος της Χάριτός Του και τον ανέδειξε πρωτοκορυφαίο Απόστολό Του, διδάσκαλο μέγα και φωτιστή Ιουδαίων και Εθνικών. «Για τον Κύριο», που οδήγησε τα βήματά του στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου, για να οργώσει με το άροτρο του Θείου Λόγου, τις χέρσες ψυχές των ανθρώπων και στη συνέχεια να σπείρει στις καρδιές τους το Θείο σπόρο του Ευαγγελίου της αγάπης, καρποί του οποίου είμαστε κι εμείς, οι πνευματικοί και φυσικοί απόγονοι εκείνων των μακάριων προγόνων μας, που δέχθηκαν με ευγένεια ή και με έρευνα ακόμα την αποκεκαλυμμένη ουράνια αλήθεια.
«Για τον Κύριο», στον οποίο αφιέρωσε όλη του τη ζωή, στον οποίο προσέφερε με αυτοθυσία και αυταπάρνηση όλο του το είναι, γιατί αυτό θα πει πραγματική αγάπη, να αδειάζει κανείς το είναι του και το κενό να το γεμίζει με το πρόσωπο που αγαπά. «Για τον Κύριο», χάριν του Οποίου υπέφερε με υπομονή και καρτερία, άπειρες θλίψεις, πόνους, ασθένειες, κακουχίες, στενοχωρίες, στερήσεις, διώξεις, συκοφαντίες, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, ναυάγια, δίκες και τελικά κι αυτόν τον θάνατο ακόμα. «Για τον Κύριο», που τον αξίωσε σε αρπαγή «έως τρίτου ουρανού», όπου έγινε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της ανείπωτης και απερίγραπτης δόξας της Βασιλείας Του. «Για τον Κύριο», τον «Ένα Θεό και Πατέρα όλων, που κυριαρχεί σ’ όλους, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί σε όλους σας», που μας «κάλεσε στη νέα ζωή», που μας συνέδεσε μεταξύ μας με την ειρήνη Του και «την ενότητα που δίνει το Πνεύμα» Του, καθιστώντας μας στην ουσία «ένα σώμα» κι «ένα πνεύμα».
Χάριν «Εκείνου» λοιπόν, καλεί ο Απόστολος Παύλος και τους Χριστιανούς της Εφέσου, να ζουν «με τρόπο αντάξιό» Του. «Αντάξιο» όλης της αγάπης του Δημιουργού, που «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι παραγαγὼν τὰ σύμπαντα· ὁ κτίσας τὸν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν καὶ παντί σου χαρίσματι κατακοσμήσας»όπως και στη Θεία Λειτουργία δοξολογικά ομολογούμε. «Αντάξιο», σ’ Εκείνον που προσέφερε στον καθένα από εμάς, πλην όλων των άλλων και «κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα», για να στολίσει την προσωπικότητά μας με μια ιδιαίτερη ομορφιά μέσα στον κόσμο του και που μένει σε μας να το ανακαλύψουμε μέσα μας, να το καλλιεργήσουμε και να το αναδείξουμε, ώστε να δοξαστεί Εκείνος δι’ αυτού. «Αντάξιο» Εκείνου που και «παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν», αλλά και «πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων», όπως και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφωνεί ευχαριστιακά στο ιερό κείμενο του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Σ’ αυτόν τον «αντάξιο Εκείνου» τρόπο ζωής καλεί και προτρέπει, καθένα και καθεμιά από εμάς, αδελφοί μου, εμάς τους σημερινούς Χριστιανούς, τους πνευματικούς απόγονούς του στην πίστη και μαθητές του στη σπουδή του Ευαγγελίου του Χριστού. Θα ρωτούσε όμως κανείς: «και ποιός είναι αυτός ο αντάξιος Εκείνου τρόπος ζωής;». Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος αμέσως μετά: «να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή· να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλο και να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού». Να πως περιγράφει την «αντάξια Εκείνου» ζωή του κάθε πιστού ο μακάριος Παύλος, που τη γνώριζε καλά ο ίδιος, μια που πρώτος φυσικά τη ζούσε. «Ταπείνωση, πραότητα, υπομονή», είναι το θεάρεστο τρίπτυχο της εν Χριστώ ζωής, το οποίο διατηρεί, εξασφαλίζει και προάγει την ενότητα και την αγάπη που μας συνδέει μεταξύ μας, αλλά και με τον ίδιο το Θεό.
Ας προσπαθήσουμε κι εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί, να αποκτήσουμε αυτές τις τρεις αρετές, την ταπείνωση, την πραότητα και την υπομονή, εφαρμόζοντάς της καθημερινά στη ζωή μας, σε σχέση με τον εαυτό μας αλλά και στις σχέσεις μας με όλους τους συνανθρώπους μας. Και να είμαστε βέβαιοι, πως διάγοντας τον βίο μας με αυτόν τον τρόπο, «αντάξιο Εκείνου που μας κάλεσε στη νέα ζωή», θα αξιωθούμε να ζήσουμε αιώνια στην ατελεύτητη χαρά της Βασιλείας Του. Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
