Γράφει λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, αγρυπνείτε! Μένετε στέρεοι στην πίστη! Να είστε γενναίοι και δυνατοί! Όλες τις πράξεις σας να τις εμπνέει η αγάπη. Έχω να σας ζητήσω κάτι, αδελφοί: Γνωρίζετε την οικογένεια του Στεφανά, που τα μέλη της υπήρξαν ο πρώτος καρπός του κηρύγματος στην Αχαΐα, κι αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των πιστών. Γι’ αυτό κι εσείς πρέπει να ακούτε τέτοιους ανθρώπους καθώς και όποιον εργάζεται και κοπιάζει μαζί τους. Είμαι πολύ χαρούμενος από την παρουσία κοντά μου του Στεφανά, του Φουρτουνάτου και του Αχαϊκού, γιατί αυτοί αναπλήρωσαν το κενό της απουσίας σας. Μου ξεκούρασαν την ψυχή, όπως και τη δική σας.
Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλετε αναγνώριση. Σας στέλνουν χαιρετισμούς οι εκκλησίες της Ασίας. Πολλούς χριστιανικούς χαιρετισμούς σας στέλνουν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα και όλη η εκκλησία που συναθροίζεται σπίτι τους. Σας στέλνουν χαιρετισμούς όλοι οι αδελφοί. Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με αδελφικό φίλημα. Ο χαιρετισμός αυτός γράφεται από μένα τον Παύλο με το ίδιο μου το χέρι. Όποιος δεν αγαπάει τον Κύριο Ιησού Χριστό ας είναι χωρισμένος από το σώμα της εκκλησίας. Μαράν αθά - ο Κύριος έρχεται! Η χάρη του Κυρίου Ιησού να είναι μαζί σας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού που μας ενώνει, η αγάπη μου είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.» (Α΄ Κορινθίους, κεφάλαιο 16, στίχοι 13-24).
Ξέχειλη η αγάπη του πνευματικού πατέρα προς τα πνευματικά του παιδιά, τους πιστούς της Κορίνθου, που τον ωθεί να παραμερίσει τον γραφέα στον οποίο υπαγόρευε ο Παύλος της επιστολή του και να γράψει με τα ίδια του τα χέρια τον καταληκτήριο χαιρετισμό. Επιχειρώντας έτσι, με τον αμεσότερο τρόπο που τα μέσα της εποχής επέτρεπαν, να «ασπαστεί» τον καθένα και την καθεμιά από αυτούς που θα διάβαζαν το γεμάτο πατρική στοργή και ειλικρινή αγάπη, κείμενό της. Είναι σαν να αγκαλιάζει και να χαιρετά όλους τους, λέγοντας στον καθένα και κάτι ξεχωριστό, μια μικρή συμβουλή, μια ενθαρρυντική προτροπή, ένα παρηγορητικό λόγο, ένα μήνυμα χαράς, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, καθετί που ο καθένας τους είχε ανάγκη να ακούσει και να λάβει από τον πνευματικό τους πατέρα που σε λίγο θα ολοκλήρωνε την νοερή -δια της επιστολής του- «επίσκεψή» του σ’ αυτούς. Κι όλα αυτά τα πετυχαίνει ο καλός και στοργικός πατέρας, γράφοντάς τους στο τέλος μια φράση: «Μαράν αθά».
Μια φράση που συνήθιζαν να ανταλλάσουν εν είδει χαιρετισμού οι Χριστιανοί την εποχή εκείνη, η οποία όμως είχε πολύ μεγάλη σημασία και ανάλογο περιεχόμενο στην προσωπική αλλά και την κοινή πορεία όλων προς τη Βασιλεία του Θεού. Μια φράση που προέρχονταν από την αραμαική γλώσσα και που σήμαινε κατά κυριολεξία «ο Κύριος έρχεται» ή «ο Κύριος είναι κοντά», και που όπως καταλαβαίνουμε αφορούσε την «Ημέρα της Κυρίου» και την Κρίση του κόσμου από τον Παμβασιλέα Χριστό.
«Μαράν αθά - ο Κύριος έρχεται», λέει ο Απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς, και εκείνων οι καρδιές γεμίζει από αυτό που ο καθένας τους είχε ανάγκη. Ο άρρωστος νιώθει κοντά του τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων Ιησού· ο μοναχικός αισθάνεται την παρουσία του Ιησού στη ζωή του και συνειδητοποιεί πως δεν είναι πια μόνος· η χήρα ακούει στ’ αυτιά της τον παρηγορητικό λόγο του Ιησού που την διαβεβαιώνει για την κοινή ανάσταση· το ορφανό βλέπει δίπλα του τον Ιησού σαν τον στοργικό πατέρα ή σαν το μεγάλο αδελφό, που είναι πάντα εκεί για να το προστατεύει· ο κουρασμένος από τη ζωή ακουμπάει στον ώμο του συνοδοιπόρου του Ιησού το άχθος της βιοπάλης και ξεκουράζεται· ο νέος έχει μπροστά του ζωντανό το παράδειγμα του νέου Ιησού που τον καλεί να Τον μιμηθεί στη ζωή του ξεδιαλύνοντας την «θολούρα» των πειρασμών της νιότης· ο ηλικιωμένος αναζωογονείται από το βάρος των γηρατειών αντικρίζοντας τον «αεί ζώντα» Ιησού· ο δίκαιος βλέπει στο πρόσωπο του Κριτού Ιησού τη δικαίωση του πνευματικού αγώνα και την κληρονομία της πολυπόθητης Ουράνιας Βασιλείας· και τέλος ο αμαρτωλός αδράχνει ακόμα μια ευκαιρία που του δίνει ο Κύριος της συγγνώμης και του ελέους Χριστός για να διορθώσει την πορεία του βίου του δια της μετανοίας.
«Μαράν αθά - ο Κύριος είναι κοντά», τους λέει ο έως τρίτου ουρανού φθάσας διδάσκαλός τους και όλοι λαμβάνουν το μήνυμα της επερχόμενης έλεύσεως του Ιησού Χριστού, ως χαροποιητικό γεγονός κι αυτό γιατί όλοι τους μοιράζονται την ίδια αγάπη σ’ Αυτόν που πρώτος τους αγάπησε και που πέθανε στο Σταυρό για τον καθένα από αυτούς και όλους μαζί. Αυτή η αγάπη τους ενώνει, αυτή η αγάπη τους εμπνέει, αυτή η αγάπη τους κάνει στερεούς στην πίστη, γενναίους και δυνατούς. Κι αυτή η αγάπη είναι που τους κάνει να βλέπουν με ανακούφιση τον ερχόμενο Κύριο, που πλησιάζει, για να τους ξεκουράσει από τους κόπους και τους πόνους της ζωής, να τους αμείψει για τον πνευματικό αγώνα που έκαναν για χάρη Του, και να τους χαρίσει την αιώνια, την ατέλειωτη, την ανείπωτη χαρά και ευφροσύνη του Παραδείσου.
Άραγε, αν ακούγαμε κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί, το ίδιο άγγελμα «Μαράν αθά», τι αισθήματα θα μας διακατείχαν; Θα συμμεριζόμασταν την ανακούφιση και τη χαρά των Χριστιανών της εποχής εκείνης, ή θα γέμιζε η καρδιά μας αγωνία, θλίψη και φόβο; Πολύ φοβάμαι, κρίνοντας κι από τον ίδιο μου τον εαυτό, πως οι περισσότεροι από εμάς δυστυχώς δεν θα μοιραζόμασταν τα ίδια αισθήματα με αυτά των πρώτων Χριστιανών. Αν εξετάζαμε με ειλικρίνεια ο καθένας τον εαυτό του, πιστεύω πως θα συνειδητοποιούσαμε με λύπη, πως το άκουσμα της επικείμενης έλευσης του Κυρίου μας δημιουργεί αρνητικά και όχι θετικά συναισθήματα. Η Ημέρα της Κρίσεως, η Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας Ιησού, μας φοβίζει, μας αγχώνει, μας απελπίζει.
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί απλά έχει ψυχραθεί η αγάπη μας γι’ Αυτόν. Ή μάλλον στην θέση που θα έπρεπε να έχει Εκείνος στην καρδιά μας, έχουμε βάλει άλλα πράγματα, τα υλικά αγαθά, περιουσίες, στολισμούς, φορέματα, μπιχλιμπίδια, σεξ, φαγητό, ποτό, ξενύχτια, διασκεδάσεις, πάθη... και λάθη... Σήμερα την θέση του Χριστού στην καρδιά μας κατέχει ο «Κόσμος», το ψεύτικο αυτό σκιάχτρο που έχει φτιάξει ο πονηρός και που το έχει στολίσει με χίλια δυο λαμπάκια κι εμείς σαν τα θαμπωμένα από το πλάνο φως τους, έντομα, πετούμε γύρω τους τρελά, ... χωρίς σκοπό, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική. Ξεχνώντας εκείνη τη βαθυστόχαστη φράση του ποιητή: «... ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το ΦΩΣ...».
«Μαράν αθά» λοιπόν, αδελφοί μου, «ο Κύριός μας έρχεται» και τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την έλευσή Του. Έρχεται για να συναντήσει αυτούς για τους οποίους έχυσε το Αίμα Του πάνω στο Σταυρό, πεθαίνοντας από αγάπη γι’ αυτούς. Έρχεται για να «συναίρει λόγον» (Ματθαίου 25,19) με τους οφειλέτες της αγάπης Του. Είμαστε άραγε έτοιμοι γι’ αυτή τη συνάντηση; Ας αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια ο καθένας μας για τον εαυτό του. Κι αν ναι τότε ας αφήσουμε την καρδιά μας να πλημμυρίσει με τη χαρά των πρώτων Χριστιανών στο άκουσμα της ένδοξης αγγελίας. Κι αν όχι, ας προσπαθήσουμε ώστε «τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι». Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
