η σημερινή Κυριακή, είναι αφιερωμένη στους 318 Θεοφόρους Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε το έτος 325 μ.Χ., στη Νίκαια της Βιθυνίας. Την Σύνοδο συγκάλεσε ο «μέγας βασιλεύς και Ισαπόστολος» Άγιος Κωνσταντίνος, με σκοπό την αποκατάσταση της ειρήνης στα εκκλησιαστικά ζητήματα και τη διασφάλιση έτσι της ενότητας της αυτοκρατορίας. Κατά την διάρκεια των εργασιών της -που κράτησαν τριάμισι χρόνια- ελήφθησαν σημαντικές αποφάσεις επί διαφόρων θεμάτων, συντάχθηκαν δε τα πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως και καταδικάστηκε η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, που υποστήριζε ότι ο Ιησούς ήταν δημιούργημα του Θεού και όχι ομοούσιος Υιός Του.
Με αφορμή την ανάμνηση αυτής της τόσο σημαντικής για τη «μία Αγία, Καθολική και Αποστολική» Εκκλησία του Χριστού Συνόδου, στο Αποστολικό ανάγνωσμα που πριν λίγο ακούσαμε -και που προέρχεται από το ιερό βιβλίο Πράξεις Αποστόλων της Καινής μας Διαθήκης- γίνεται σαφής λόγος από τον Πρωτοκορυφαίο Απόστολο Παύλο, για τους «άγριους λύκους» που θα εισέβαλαν και θα έπλητταν αλύπητα το λογικό ποίμνιο του Χριστού καθώς και για τα πρόσωπα εκείνα «που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους». Πριν όμως προχωρήσουμε στην πνευματική προσέγγιση του αναγνώσματος, ας το ακούσουμε ξανά στην καθημερινή μας γλώσσα για να το κατανοήσουμε καλύτερα.
Γράφεται λοιπόν στο ιερό κείμενο: «Εκείνες τις ημέρες ο Παύλος αποφάσισε να παρακάμψει την Έφεσο, για να μη χρονοτριβήσει στην επαρχία της Ασίας· βιαζόταν να είναι στα Ιεροσόλυμα, αν του ήταν δυνατό, την ημέρα της Πεντηκοστής. Από τη Μίλητο ο Παύλος έστειλε στην Έφεσο και κάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Όταν ήρθαν και τον συνάντησαν τους είπε: «Εσείς οι ίδιοι ξέρετε πώς συμπεριφέρθηκα απέναντί σας όλον τον καιρό, από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην επαρχία της Ασίας. Προσέχετε, λοιπόν τον εαυτό σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την έκανε δική του με το αίμα του. Εγώ ξέρω ότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από ανάμεσά σας θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους. Γι’ αυτό να αγρυπνείτε, και να θυμάστε ότι τρία χρόνια συνέχεια δεν έπαψα νύχτα και μέρα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας. Τώρα, αδελφοί, σάς εμπιστεύομαι στο Θεό και στο κήρυγμα που σας αποκάλυψε η χάρη του.
Αυτός μπορεί να σας κάνει ώριμους στην πίστη και να σας δώσει την επουράνια ζωή μαζί με όλους όσοι είναι δικοί του. Ασήμι ή χρυσάφι ή ιματισμό από κανέναν δε ζήτησα. Εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι για τις ανάγκες τις δικές μου και των συνοδών μου δούλεψαν αυτά εδώ τα χέρια. Με κάθε τρόπο σάς έδωσα το παράδειγμα ότι πρέπει να εργάζεστε έτσι σκληρά, για να μπορείτε να βοηθάτε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού, που είπε: «καλύτερα είναι να δίνεις παρά να παίρνεις». Αφού είπε αυτά τα λόγια, γονάτισε αυτός κι όλοι εκείνοι και προσευχήθηκε». (Πράξεων κεφάλαιο κ΄, στίχοι 16-18 & 28-36)
«Λύκοι βαρείς...μη φειδόμενοι του ποιμνίου» και «άνδρες λαλούντες διεστραμμένα» δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν την Εκκλησία του Χριστού. Στην μακρόχρονη και πολυτάραχη ζωή της, η Εκκλησία υπέστη πάμπολλους διωγμούς από ισχυρούς κοσμοκράτορες και εξουσιαστές. Την πολέμησαν με λύσσα και φανατισμό, προσπάθησαν να την εξαφανίσουν από προσώπου γης, την έφτασαν αρκετές φορές ως τις «πύλες του Άδου», όμως τελικά αυτή αναδείχθηκε νικήτρια και επικράτησε με την δύναμη που της προσέδιδε η ακαταμάχητη ισχύς του οιακοστρόφου της Ιησού Χριστού, του ομοούσιου Υιού του Θεού Πατέρα.
Αυτοί όμως που την ταλαιπώρησαν περισσότερο απ’ όλους ήταν οι ανά τους αιώνες αιρετικοί, αυτοί δηλαδή που διέστρεφαν την αλήθεια του Ευαγγελίου και δίδασκαν τις αρρωστημένες πλάνες τους στους ανυποψίαστους πιστούς, παρασύροντας πολλούς από αυτούς μαζί τους στην απώλεια. Κατά τον αείμνηστο διαπρεπή καθηγητή Θεολογίας και Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών, Ιωάννη Καρμίρη: «Αἵρεσις εἶναι πᾶσα πεπλανημένη διδασκαλία, παρεκκλίνουσα ἀπό τῆς γνησίας χριστιανικῆς πίστεως, ἅμα δέ καί πᾶσα ἰδιαιτέρα χριστιανική κοινότης, διαφωνοῦσα πρός τήν δογματικήν διδασκαλίαν τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας καί ἀποκοπεῖσα ἀπό τῆς κοινωνίας καί ἑνότητος μετ’ αὐτῆς». Είναι τέτοιο το μέγεθος της πνευματικής ζημίας που η αίρεση προκαλεί σε όσους την ασπάζονται και την ακολουθούν, αποκοπτόμενοι έτσι από το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού, ώστε ο Απόστολος Παύλος αναγκάζεται να γράψει: «Τον αιρετικό άνθρωπο, που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες, συμβούλεψέ τον μια δυο φορές, κι αν δεν ακούσει άφησέ τον, με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του» (Τίτον, 3,10).
Αυτό ας κάνουμε κι εμείς διαφυλάττοντας την ψυχή μας από κάθε αντορθόδοξη διδασκαλία που μηχανεύεται ο πονηρός, προκειμένου να μας παρασύρει μαζί του στην αιώνια απώλεια. Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
