Κυριακή του Παραλύτου σήμερα, και καθώς βρισκόμαστε λίγες ημέρες μετά την μεγάλη εορτή της Ανάστασης του Κυρίου μας Ιησού, η Αγία μας Εκκλησία μας μετέφερε νοερά στις πρώτες εκείνες ημέρες της, τότε που οι πρώτοι χριστιανοί ζούσαν ένα διαρκές θαύμα, το θαύμα της ζωντανής κοινωνίας του Θεού και των πιστών. Πριν προχωρήσουμε όμως στην διατύπωση κάποιων κατά το δυνατόν ωφέλιμων σκέψεων, ας ξανακούσουμε στη δική μας καθημερινή γλώσσα το περιεχόμενο του Αποστολικού αναγνώσματος που πριν λίγο ακούσαμε και που προέρχεται από το βιβλίο Πράξεις Αποστόλων της Καινής μας Διαθήκης.
Γράφεται λοιπόν στο ιερό κείμενο: «Εκείνες τις μέρες, περνώντας ο Πέτρος απ’ όλες τις εκκλησίες, κατέβηκε και στους χριστιανούς που κατοικούσαν στη Λύδδα. Εκεί βρήκε κάποιον άνθρωπο που λεγόταν Αινέας. Αυτός ήταν οχτώ χρόνια κατάκοιτος, επειδή ήταν παράλυτος. Ο Πέτρος του είπε: «Αινέα, σε γιατρεύει ο Ιησούς Χριστός. Σήκω και στρώσε το κρεβάτι σου». Κι αυτός αμέσως σηκώθηκε. Όλοι όσοι κατοικούσαν στη Λύδδα και στον Σάρωνα τον είδαν και δέχθηκαν τον Ιησού για Κύριό τους. Στην Ιόππη ήταν μια μαθήτρια που την έλεγαν Ταβιθά -στα ελληνικά σημαίνει «Δορκάδα». Αυτή είχε κάνει πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες. Εκείνες τις ημέρες συνέβη να αρρωστήσει και να πεθάνει. Την έλουσαν, λοιπόν, και την έβαλαν στο ανώγειο. Η Λύδδα ήταν κοντά στην Ιόππη, και, όταν οι μαθητές άκουσαν ότι ο Πέτρος ήταν εκεί, του έστειλαν δύο άνδρες και τον παρακαλούσαν να πάει σ’ αυτούς όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αυτός ξεκίνησε και πήγε μαζί τους. Μόλις έφτασε, τον ανέβασαν στο ανώγειο. Αμέσως τον περικύκλωσαν όλες οι χήρες κλαίγοντας και δείχνοντάς του τα ρούχα που είχε φτιάξει γι’ αυτούς η Δορκάδα όσο ζούσε. Ο Πέτρος τότε τους έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε. κατόπιν γύρισε στη νεκρή και της είπε: «Ταβιθά, σήκω πάνω». Αυτή άνοιξε τα μάτια της, κι όταν είδε τον Πέτρο ανασηκώθηκε. Ο Πέτρος της έδωσε το χέρι του και τη σήκωσε. Ύστερα φώναξε τους πιστούς και τις χήρες και τους την παρουσίασε ζωντανή. Αυτό έγινε γνωστό σ’ όλη την Ιόππη, και πολλοί πίστεψαν στον Κύριο». (Πράξεων κεφάλαιο θ΄, στίχοι 32-42)
Δύο θαύματα που πραγματοποιήθηκαν με τις προσευχές του Αποστόλου Πέτρου, μας διηγείται το Αποστολικό μας ανάγνωσμα. Το πρώτο έγινε στην πόλη Λύδδα, όταν ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος, που περιόδευε στις εκκλησίες της περιοχής, συνάντησε τον επί οκτώ χρόνια κατάκοιτο Αινέα και με τη δύναμη της πίστεως τον θεράπευσε. Το επόμενο, ακόμα εκπληκτικότερο, είναι αυτό που συνέβη στην γειτονική πόλη της Ιόππης όπου με την προσευχή του ανέστησε τη νεκρή Ταβιθά, την ελεήμονα προστάτιδα των χηρών και των ορφανών της περιοχής.
Η ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη είναι πλήρης δυνάμεως θεϊκής και φανερώνεται σε κάθε περίσταση της ζωής μας, ανάλογα βέβαια με το μέτρο της πίστεώς μας. Έως τις ημέρες μας γίνονται θαύματα που προκαλούν δέος και έκπληξη όχι μόνο γιατί αποτελούν «μαρτυρία της ελευθερίας του προσώπου από τη νομοτέλεια της φύσεως και της κοσμικής αναγκαιότητας, σημεία της μετοχής του ανθρώπου στην ελευθερία του Πνεύματος».
Ως θαύμα ορίζεται ένα εκπληκτικό γεγονός που γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις του ανθρώπου, αλλά δεν εξηγείται με τους γνωστούς νόμους της φύσεως και την εμπειρία μας. Το θαύμα είναι σημείο της επεμβάσεως του Θεού στον κόσμο και στην ιστορία του ανθρώπου. Σκοπός του θαύματος είναι πάντοτε σωτηριολογικός, αναφέρεται δηλαδή στη σωτηρία του ανθρώπου και γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι όλα τα εκπληκτικά και ανεξήγητα γεγονότα δεν είναι απαραίτητα και θαύματα. Ουσιαστικός παράγοντας για την πραγματοποίηση του θαύματος στη ζωή του ανθρώπου είναι η μεγάλη και άδολη πίστη στο Θεό. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός επέμενε ιδιαίτερα στον παράγοντα της πίστεως, σαν βασική προϋπόθεση του θαύματος.
Όλα τα θαύματα του Κυρίου που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, υπήρξαν ζωντανή και απόλυτη απόδειξη της θεότητας και της δύναμής Του. Το χάρισμα όμως της θαυματουργίας, δεν το περιόρισε στο πρόσωπό Του, το δώρισε απλόχερα στους μαθητές και Αποστόλους Του για να βεβαιώνεται, να γίνεται πιο πιστευτό το κήρυγμα του Ευαγγελίου στον κόσμο. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Ο Κύριος συνεργούσε μαζί τους και επιβεβαίωνε το κήρυγμά τους με τα θαύματα που το συνόδευαν».
Βέβαια ο Θεός δεν έχει καμιά ανάγκη να τελεί θαύματα και σημεία. Αυτό συμβαίνει γιατί συγκαταβαίνει ο Πλάστης και Δημιουργός μας στην δική μας αδυναμία. Πολλοί συνάνθρωποί μας παραδέχονται πως η ατελής και ασθενική τους πίστη μόνο με τη βίωση ή τη θέα ενός θαύματος θα μπορούσε να ενισχυθεί. Γι’ αυτούς όμως και όλους όσους εντυπωσιάζονται από τα θαύματα αλλά δυστυχώς δεν προχωρούν στην ουσία των πραγμάτων, ισχύει ο λόγος εκείνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που είπε: «Μη χαίρεστε όμως γι’ αυτό, ότι υποτάσσονται σε σας τα πονηρά πνεύματα, μάλλον να χαίρεστε που τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στον ουρανό». Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
