ο Αποστολικό Ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής προέρχεται από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες χριστιανούς της Μικρασιατικής γης. Πριν εμβαθύνουμε όμως στο περιεχόμενό του, ας το ξανακούσουμε στη δική μας καθημερινή γλώσσα.
Γράφει λοιπόν ο ιερός Παύλος στους μαθητές του: «Αδελφοί μου, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την (τυπική) τήρηση του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ό,τι γκρέμισα πριν, το ξανακτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στον Θεό. Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου». (Γαλάτας, κεφ. 2 στίχ. 16-20)
Η παρουσία της αμαρτίας στη ζωή του χριστιανού, υπήρξε πάντα ένα θέμα που προβλημάτιζε. Πώς είναι δηλαδή δυνατό, άνθρωποι στους οποίους δόθηκε η δυνατότητα να βιώσουν την εν Χριστώ ελευθερία, να παραδίδονται στη δουλεία της αμαρτίας; Η αντιφατική αυτή συμπεριφορά των περισσοτέρων μας, έφτασε να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα κατά της χριστιανικής πίστεως. Ότι δηλαδή, το γεγονός πως οι χριστιανοί -παρόλα όσα πιστεύουν- συνεχίζουν να περιπίπτουν στην αμαρτία, αποδεικνύει την αποτυχία και ματαιότητα της πίστης στον Ιησού Χριστό. Είναι όμως έτσι;
Στο επιχείρημα αυτό των εχθρών της πίστεως και της ευσέβειας, απάντησε πριν ο Απόστολος Παύλος: «... ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ό,τι γκρέμισα πριν, το ξανακτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα». Και έχει απόλυτο δίκιο.
Μοιάζει η αμαρτία σαν τη χειρότερη φυλακή, που μας κρατά δέσμιους στα πάθη και τις αδυναμίες μας. Μια φυλακή εγωισμού που μας απομονώνει από την αγάπη για τους γύρω μας και το Θεό μας, στερώντας μας έτσι κάθε ελπίδα σωτηρίας. Έρχεται όμως ο Χριστός με τη Σταυρική του Θυσία και προσφέρεται να μας βοηθήσει ώστε να γκρεμίσουμε αυτή τη φυλακή και να ελευθερωθούμε. Πολλοί ενθουσιάζονται με το κάλεσμα του Χριστού να αποτινάξουν τη σκλαβιά των παθών τους και ξεκινούν το γκρέμισμα της φυλακής της αμαρτίας που τους περιέβαλλε ως τώρα ασφυκτικά.
Όμως και η αμαρτία δεν παραιτείται εύκολα από τα δικαιώματα που της είχαμε παραχωρήσει επί τόσα χρόνια πάνω στην ύπαρξή μας. Κι αυτό γιατί δεν φτάνει μόνο η θέληση του Θεού -που είναι εξάλλου δεδομένη- για τη σωτηρία μας, απαιτείται και η δική μας ανταπόκριση και συνεργασία μαζί Του. Γιατί πολλοί, ενώ ξεκινήσαμε το γκρέμισμα της φυλακής μας, συνέβη σιγά σιγά, είτε να πέσουμε σε αμέλεια και ραθυμία και να αρκεστούμε μόνο στο άνοιγμα ενός μικρού παραθύρου -που θα μας δίνει τη ψευδαίσθηση της ελευθερίας- αφήνοντας όμως ουσιαστικά υποδουλωμένο τον εαυτό μας· είτε η δύναμη της κακής συνήθειας να μας κάμψει, ενώ φτάσαμε πολύ κοντά στο πλήρες ξεθεμελίωμά της και εγκαταλείποντας την προσπάθεια να περιπέσουμε πάλι στην πρότερη κατάσταση της αμαρτωλής φυλακής μας.
Φταίει όμως γι’ αυτό ο Χριστός; Ακούμε πολλούς αδελφούς μας να λένε αφελώς: «οι οπαδοί της τάδε αίρεσης είναι πιο πιστοί από εμάς», «οι πιστοί της δείνα θρησκείας είναι πιο συνεπής από τους δικούς μας», «αυτοί διαβάζουν πιο πολύ την Αγία Γραφή», «οι άλλοι είναι πιο ευσεβείς από εμάς» και άλλα παρόμοια. Όμως αδελφοί μου, φταίει ο Χριστός για τη δική μας αποτυχία, για τη δική μας μετριότητα; Μας εμποδίζει στο να προκόψουμε πνευματικά η Ορθόδοξη πίστη μας; Μας απαγορεύει κανείς να μελετούμε το λόγο του Θεού, να τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας; να μετανοούμε για τα λάθη μας; να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας; να κάνουμε αγαθά έργα ή να αναπτύσσουμε φιλανθρωπική δράση; να ζούμε τελικά ευσεβή ζωή;
Ας είμαστε ειλικρινείς, η αποτυχία μας να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δεν βαρύνει τον Χριστό, δεν αποδεικνύει το έλλειμμα του Ευαγγελίου και της πίστεώς μας. Είναι αποτέλεσμα της αμέλειας και της αμετανοησίας μας. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τα δεσμά και τη φυλακή της αμαρτίας, θα πρέπει προς αυτά τα αίτια να στρέψουμε την προσπάθειά μας. Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τον αγώνα με ειλικρίνεια, ταπείνωση, φιλότιμο και με την ελπίδα στη χάρη του Θεού. Αμήν.
Με αγάπη Χριστού.
«ο γραφέας»
